حکم دعا

[ویکی فقه] حکم دعا (قرآن). در آیات متعدد قرآن کریم مستحب بودن دعا به درگاه خداوند استفاده می شود.
در آیات متعدد قرآن کریم حکم استحباب دعا به درگاه خداوند استفاده می شود:«اهدنا الصرط المستقیم؛ ما را به راه راست هدایت فرما.»(آیه مزبور دلیل بر مشروعیت و بلکه استحباب دعا است مطلقا. «و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی لعلهم یرشدون؛ و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند (بگو) من نزدیکم و دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می کنم پس (آنان) باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند.»
← سلاحی به نام دعا و نیایش
«قل ما یعبؤا بکم ربی لولا دعاؤکم... ؛ بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی کند در حقیقت شما به تکذیب پرداخته اید و به زودی ( عذاب بر شما) لازم خواهد شد.»این آیه که آخرین آیه سوره فرقان است در حقیقت نتیجه ای است برای تمام سوره، و هم برای بحثهایی که در زمینه اوصاف" عباد الرحمن " در آیات گذشته آمده است، روی سخن را به پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم کرده می گوید: " بگو پروردگار من برای شما ارج و وزنی نیست اگر دعای شما نباشد" (قل ما یعبؤا بکم ربی لو لا دعاؤکم)." یعبؤا" از ماده" عبا" (بر وزن عبد) به معنی سنگینی است، بنا بر این جمله لا یعبا یعنی وزنی قائل نیست، و به تعبیر دیگر اعتنایی نمی کند.گرچه درباره معنی دعا در اینجا احتمالات زیادی داده شده ولی ریشه همه تقریبا به یک اصل بازمی گردد.بعضی گفته اند دعا به همان معنی دعا کردن معروف است.بعضی دیگر آن را به معنی ایمان، و بعضی به معنی عبادت و توحید، و بعضی به معنی شکر، و بعضی به معنی خواندن خدا در سختیها و شدائد، تفسیر کرده اند اما ریشه همه اینها همان ایمان و توجه به پروردگار است.بنا بر این مفهوم آیه چنین می شود: آنچه به شما وزن و ارزش و قیمت در پیشگاه خدا می دهد همان ایمان و توجه به پروردگار و بندگی او است.
اجابت درماندگان
«امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء و یجعلکم خلفاء الارض اءلـه مع الله قلیلا ما تذکرون؛ یا (کیست) آن کس که درمانده را چون وی را بخواند اجابت می کند و گرفتاری را برطرف می گرداند و شما را جانشینان این زمین قرار می دهد آیا معبودی با خداست چه کم پند می پذیرید.
← سومین سؤال
...