حکم خودستایی

[ویکی فقه] حکم خودستایی (قرآن). تعریف و تمجید و بازگویی نکات مثبت خود، خودستایی است، عملی قبیح است که از نتایج عجب است. خودستایی و خود را برگزیده و ممتاز دانستن، مورد نکوهش قرآن است.
خودستایی، حرام و ناپسند است.«الم تر الی الذین یزکون انفسهم بل الله یزکی من یشاء ولا یظلمون فتیلا• انظر کیف یفترون علی الله الکذب وکفی به اثمـا مبینـا؛ . آیا ندیدی کسانی را که خودستایی می کنند؟! (این خود ستاییها، بی ارزش است؛) بلکه خدا هر کس را بخواهد، ستایش می کند؛ و کمترین ستمی به آنها نخواهد شد• ببین چگونه بر خدا دروغ می بندند! و همین گناه آشکار، (برای مجازات آنان) کافی است».در این آیه اشاره به یکی از صفات نکوهیده شده که گریبانگیر بسیاری از افراد و ملتها می شود و آن خودستایی و خویشتن را پاک نشان دادن و فضیلت برای خود ساختن است . «.. فلا تزکوا انفسکم هو اعلم بمن اتقی؛ ببین چگونه بر خدا دروغ می بندند! و همین گناه آشکار، (برای مجازات آنان) کافی است».
خودستایی جایز
خودستایی برای غرض صحیح جایز است.«قال اجعلنی علی خزائن الارض انی حفیظ علیم؛ (یوسف) گفت: «مرا سرپرست خزائن سرزمین (مصر) قرار ده، که نگهدارنده و آگاهم».(از این آیه استفاده می شود که برای غرض صحیح می توان از خود ستایش کرد. )