حمید

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
حمید از حمد (ستایش) و از اسمای حسنای الهی به معنای حامد بُود، ستاینده خود و ستاینده مؤمنان و به معنی محمود بود. ستوده، ستودن خود مر خود را و سُتودن مؤمنان او را، به معنای کسی که ستایش برای او ثابت شده است.
و اطلاق آن به معنای فاعلی (حامد) و مفعولی (محمود) بر خداوند جایز است.
این اسم و صفت الهی در آیات ذیل مطرح شده است:
فرهنگ قرآن، جلد 12، صفحه 187.

[ویکی الکتاب] معنی حَمِیدٌ: همیشه ستوده شده به دلیل خوبیهای اختیاری
معنی حم: از حروف مقطعه و رموز قرآن (در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده که " حم " معنایش " حمید مجید "است یعنی ستوده صفات و با مجد وعظمت)
ریشه کلمه:
حمد (۶۸ بار)

[ویکی فقه] حمید (قرآن). حمید از حمد (ستایش) و از اسمای حسنای الهی، به معنای حامد است.
حمید، بر وزن فعیل، از مادّه حمد است که همه لغت شناسان آن را ضد ذم و غالبآ به معنای مدح، ثنا و شکر دانسته اند، گرچه به رأی راغب اصفهانی ستاینده خود و ستاینده مؤمنان و به معنی محمود بود، ستوده، ستودن خود مر خود را و ستودن مؤمنان او را، به معنای کسی که ستایش برای او ثابت شده است و اطلاق آن به معنای فاعلی (حامد) و مفعولی (محمود) بر خداوند ] است.
حمید در قرآن
این اسم و صفت الهی در آیات ذیل مطرح شده است: حمد خدا به معنی ثنا گوئی اوست در مقابل فضیلت. حمد از مدح اخص و از شکر اعم است، زیرا مدح در مقابل اختیاری و غیر اختیاری می شود مثلا شخص را در مقابل طول قامت و زیبائی اندام که غیر اختیاری است و همچنین در مقابل بذل مال و سخاوت و علم مدح می کنند، ولی حمد فقط در مقابل اختیاری است. و شکر تنها در مقابل نعمت و بذل به کار می رود. پس هر شکر حمد است ولی هر حمد شکر نیست و هر حمدی مدح است ولی هر مدحی حمد نیست. «حمید» از اسماء حسنای الهی است و هفده بار در قرآن آمده است. محمود آن است که ستوده شود، محمد آن است که خصال پسندیده اش بسیار و جامع تمام محامد باشد. احمد و محمد نام مبارک حضرت رسول (صلی الله علیه و آله وسلّم) است احمد یکبار و محمد چهار بار در قرآن مجید آمده است، ، ، .