حسینیه

[ویکی فقه] تکیه، مکان گردآمدن صوفیان، مزار مشایخ صوفیه ، اقامتگاه موقت صوفیان در سفر، مهمانپذیر رایگان در شهرهای زیارتی، و بویژه در ایران محل برگزاری مراسم سوکواری پیشوایان دین بویژه سوکواریهای ماه محرّم و اجرای تعزیه .
واژه تکیه و ترکیبات هم خانواده آن (تکیه دادن، تکیه داشتن و تکیه کردن) به معنای پشت به چیزی گذاشتن، اعتماد کردن، پشت دادن و آسایش نمودن و راحت کردن، چیزی که بر آن پشت گذارند، در فارسی از قدیم کاربرد بسیار داشته است. این واژه در زبان ترکی و فارسی و سپس عربی معنای اصطلاحی یافته است. سبب این امر، آن بوده است که ساکنان تکیه برای گذران زندگی بر درآمد اوقاف و کمکهای نیکوکاران اتکا می کرده اند .
← منشأ لغوی تکیه
نخستین بار در جهان اسلام ، تکیه به معنای اقامتگاه صوفیان به کار رفته و با مکانهای دیگری همچون رباط ، زاویه ، خانقاه، دُوَیره و لنگر مشابهت داشته است تکیه های صوفیان از حدود سده هشتم و بیش تر در قلمرو عثمانیان رایج شد و همانند نهادهای مشابه، شیوه زندگی در آن ها عابدانه، همراه با رهبانیت و اعتکاف بود .
← کاربرد زاویه و تکیه در عثمانی
در افغانستان تکیه ها بیش تر به قهوه خانه ها شبیه بودند. الفینستون در اوایل سده سیزدهم/ نوزدهم، از تکیه هایی در غزنین و کابل سخن گفته است که در آن جا گروههای مختلف مردم اوقات خود را به کشیدن قلیان و چَرْس می گذراندند و شیخِ آن را فقیر می نامیدند
تکیه در ایران
...

[ویکی شیعه] حسینیه، از مکان های مذهبی شیعیان است که بیشتر در آن، مراسمِ سوگواری امام حسین(ع) و شهدای کربلا برگزار می شود. در مناطق گوناگون شیعه نشین نام هایی مانند مَأتَم، امامباره، عاشورخانه و عزاخانه برای اشاره به این مکان به کار می رود.
در بسیاری از محله های شهرهای شیعه نشین دست کم یک حسینیه دائم وجود دارد. گفته شده که لکهنو (در اواسط دهه ۱۲۱۰) حدود ۲۰۰۰ و تهران (در اواخر دهه ۱۳۴۰ش) حدود ۶۳۰ حسینیه داشته است. براساس آمار (۱۳۷۵ش)، ۷۵۲۸ حسینیه در ایران وجود داشته که بیش از ۱۱% کل اماکن دینی و مذهبی این کشور را تشکیل می داده است.
کارکرد اختصاصی حسینیه ها، برگزاری مراسم سنّتی عزاداری و روضه خوانی به ویژه برای امام حسین(ع) و یارانش، و کارکرد عمومی آنها، برگزاری آیین های مذهبی و فرهنگی است.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
جایی که برای اقامه سوگواری برای ابا عبدالله الحسین علیه السلام ساخته شود. حسینیه هایی که در شهرهای مختلف، از جمله شهرهای مذهبی ساخته می شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواری، حالت زائر سرا و مسافرخانه ای را دارد که زائران از آن استفاده می کنند و جنبه رایگان دارد.
بیشتر آنها به نام مردم شهری است که آن را می سازند. مثل: حسینیه آذربایجانی ها، تهرانی ها، اصفهانی ها و... که در شهرهایی نجف، کربلا، مشهد از این گونه حسینییه ها وجود دارد و از نظر شرعی هم محدودیت و احکام مسجد را ندارد.
شاید روی آوردن شیعه به «حسینیه » در دوران های کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختیار و زیر سلطه حکومت هایی بوده که برای تشیع و اقامه عزاداری و مراسم دینی شیعه، محدودیت ایجاد می کردند.
در مناطق هند، به حسینیه «امام باره » گویند و امام باره های متعددی با نام های مختلف وجود دارد. در برخی مناطق آسیای مرکزی نیز، حسینیه هایی که شیعیان می ساختند به «مسجد شیعه ها» معروف می شد.
«در نقاط مختلف هند، تکیه و حسینیه نام های گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزیه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوک امام صاحب... می خوانند».
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

[ویکی شیعه] حسینیه (ابهام زدایی). حسینیه ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:

حسینیه (اندیمشک). حسینیه یکی از شهرهای استان خوزستان است. این شهر در بخش الوار گرمسیری شهرستان اندیمشک قرار گرفته است. این شهر در گذشته جز استان لرستان بوده است که در دهه ۱۳۶۰ از استان لرستان جدا و هم زمان با شهرستان شدن اندیمشک به استان خوزستان الحاق شده است. مردم این شهر از قوم لر هستند و به زبان لری بالاگریوه ای تکلم می نمایند.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۱٬۸۲۱ نفر ( در ۵۳۳ خانوار ) بوده است. [ ۱]

حُسینیه
حُسینیه
مکانی مذهبی در سرزمین های شیعه نشین، به ویژه در ایران، برای برپایی مراسم عزاداریِ امام حسین (ع)، و تجمّع گروه های سینه زنی، و اجرای مراسم معمول در ایام محرم و صفر. حسینیه ها پس از مساجد، مهم ترین بناهای مذهبی در شهرها و روستاهای شیعی به شمار می روند. این بناها، گاه با پرداختی هم سنگِ مساجد و گاه مختصرتر، غالباً ساختمان هایی وسیع اند، که برخی نشانه ها و شعایر شیعی در کالبدِ بنا یا ملحقات آن دیده می شود. در برخی مناطق حاشیۀ کویر، ازجمله یزد و نایین، حسینیه های روباز به صورت میدانگاه هایی کوچک در بافت مسکونی پراکنده اند؛ در برخی از آن ها «نخل» ـ دست ساخته ای چوبی و یادمانی برای عزاداری ـ قرار می دهند.