حسین خرازی

حسین خرازی در سال ۱۳۳۶ در کوی کلمِ اصفهان و در خانواده ای شهرکردی زاده شد. مذهبی بودن والدین از کودکی تأثیر زیادی بر وی داشت و رویکرد مذهبی در دوران جوانی به ورود او به محافل مذهبی انجامید.
حسین خرازی در کنار گذران دوران تحصیل عمومی، به آموزش های دینی نیز می پرداخت. در این گذار، به تدریج به مسائل سیاسی نیز آشنایی پیدا کرد، که در این زمینه علاقه زیادی به مطالعه جزوات و کتاب های اسلامی داشت. در سال ۱۳۵۵ پس از اخذ دیپلم طبیعی در دبیرستان ادب، برای گذراندن خدمت وظیفه عمومی، به مشهد اعزام شد. پس از مدتی ارتش شاهنشاهی وی را به همراه عده ای دیگر به عملیات ظفار در کشور عمان فرستاد. وی این سفر را معصیت می دانست. در سال ۱۳۵۷ به دنبال صدور فرمان سید روح الله خمینی مبنی بر فرار سربازان از پادگان ها و سربازخانه ها، به همراه برادرش از خدمت سربازی فرار کرد. در این مدت، وی در پی فعالیت های انقلابی بود و با تشکل های انقلابی محل زندگی خود نیز در تماس بود.
حسین خرازی با وقوع انقلاب ۱۳۵۷، درگیر فعالیت در کمیته انقلاب اسلامی و مبارزه با مخالفان شکل گیری جمهوری اسلامی در داخل کشور بود. وی به خاطر روحیه نظامی و استعدادش در این زمینه، مسؤولیت هایی را نیز در اصفهان پذیرفت و با شروع فعالیت مخالفان نظام جمهوری اسلامی در گنبد، مأموریتی به آنجا داشت.
خرازی در اوج درگیری با مخالفان جمهوری اسلامی در کردستان به آنجا رفت، بعد از باز پس گیری سنندج ( همراه با علی رضاییان؛ فرمانده قرارگاه حمزه ) در سمت فرماندهی گردان ضربت، که از قوی ترین گردان های آن دوره محسوب می شد، وارد عمل شد. در تسخیر شهرهای دیگر کردستان توسط سپاه پاسداران، از قبیل دیوان دره، سقز، بانه، مریوان و سردشت وی نقش مؤثری ایفا نمود.