حسین احمد فیض ابادی

[ویکی فقه] حسین احمد فیض آبادی. حسین احمد فیض آبادی مشهور به مدنی، محدث دانشمند و مجاهد هند در قرن چهاردهم هجری/ نوزدهم میلادی بوده است.
وی فرزند حبیب الله بود و در ۱۹ شوال ۱۲۹۶ ق در روستای «بانگر مئو» از توابع «آناؤ» متولد شد. مبادی علوم را در «ثانده» فراگرفت سپس در ۱۳۰۹ ق، هنگامی که سیزده سال داشت به مدرسه عربی (دارالعلوم) «دیوبند» رفت و هفت سال در آن مدرسه به تحصیل پرداخت و قرآن را تماما خواند و فقه و حدیث را از علامه محمودحسن دیوبندی آموخت و مدت مدیدی ملازم او بود. سپس عازم «گنگوه» شد و در آنجا با رشیداحمد گنگوهی بیعت کرد.
مهاجرت به مدینه
در ۱۳۱۶ ق که پدرش با اهل و عیال به مدینه منوره مهاجرت نمود، او نیز همراه پدر به حجاز رفت و در مکه به خدمت شیخ امدادالله فاروقی تهانوی، که پیشتر به مکه هجرت کرده بود، رسید و از محضر او فیض برد. سپس به مدینه رفت و در آنجا با صدق و اخلاص و توکل و قناعت اقامت گزید. در ۱۳۱۸ ق رشیداحمد، او را به گنگوه فراخواند و دو سال را در آن شهر گذراند تا آنکه شیخ به او اجازه روایت داد. آنگاه در ۱۳۲۰ ق به حجاز بازگشت و در مدینه بر مسند تدریس نشست و به تعلیم حدیث و فقه و تفسیر پرداخت و تا ۱۳۳۳ ق در مدینه ماند، هرچند گهگاه سفری به هند می رفت و در محضر علامه محمودحسن حاضر می شد و باز به مدینه بازمی گشت.
فعالیت سیاسی
در ۱۳۳۳ ق محمودحسن برای کمک گرفتن از حکام ترک جهت آزادی هندوستان از سلطه انگلیس و انجام مراسم حج به حجاز رفت و در ۱۳۳۴ ق به مدینه وارد شد. در این شهر شیخ حسین احمد ـ که همچون استادش، انگلیس و انگلیسیان را سخت دشمن می داشت ـ به او پیوست و همراه وی به مکه رفت و این در دوران جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸) و طغیان شریف حسین بر دولت عثمانی بود. در این سفر حسین احمد و عزیرگل و حکیم نصرت حسین کوروی و چند تن دیگر همراه علامه بودند، اما شریف حسین به درخواست دولت انگلستان همه آنان را توقیف و به دولت انگلیس تسلیم نمود و انگلیسیان نیز آنان را نخست به مصر بردند و سپس در آخر ربیع الثانی ۱۳۳۵ ق به جزیره مالت تبعید کردند. مدت تبعید آنان سه سال و دو ماه به درازا کشید. شیخ حسین احمد در طول دوران تبعید در محضر استادش به درس و بحث و طاعت و عبادت مشغول بود. وی خاطرات خود را در تبعید تحت عنوان اسیر مالت نوشته است.
آزادی از تبعید
...