حسین

حسین را درک خواهد کرد .
به زبانی دیگر ، برای دیدن تصویر عالم و درک آن بجز نور خورشید به نوری بالا رونده نیاز داریم .
و آنهم حسین ع ، است .
بزرگ مرد صغیر را باش ،
چه نیکو و چه زیباست .
این ابر مرد را نمیشه توصیف کرد .
بصیرتی میخواهد ، تا
در زیر تیغه های روشن خورشید ،
بلوری را که مثل رنگین کمان ، میدرخشد ، ببینی .
در باب زنده ترین یاد ،
مطمئن ترین و شجاع ترین حاکمِ حکمت دار ،
شفیع حسینیان ،
صاحب قبه ی دعا گویان ،
همراه با قطره اشکی ، متن بی نقصی ، نثارتان .
خدا نگهدار .

امام آنگاه که از هدف قیام خود سخن می گوید، می فرماید: من نه برای راحت طلبی و وانهادن مسئولیت، به راه افتاده ام و نه برای خوش گذرانی و بیهودگی؛ نه انگیزه ام ستم کاری و بی دادگری است و نه تبهکاری، بلکه می خواهم امت جدم را اصلاح کنم ( حیاه الامام الحسین بن علی ( ع ) ، ج2، ص264 )
آن حضرت - بعد از ترسیم وضعیت اجتماعی زمانه خود - می فرماید: �مگر نمی بینید که حق و عدالت اجرا نمی شود و مردم دست از باطل نمی کشند؟! در چنین محیط فاسد و آلوده ای هر فرد با ایمانی آرزومند مرگ و ملاقات پروردگار است�.
یا آنگاه که از زمامداری یزید با خبر شد، فرمود: �و علی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه براع مثل یزید. � ( دیگر باید فاتحه اسلام و مسلمانی را خواند و با آن وداع گفت، آن گاه که جامعه و مردم دچار زمامدار و رهبری مانند یزید گردند. ( اللهوف علی قتلی الطفوف، ص11 )
امام در چنین شرایطی توانست هم اسلام را از نابودی نجات بخشد و هم تمام ابعاد اسلام واقعی را در عمل برای جهانیان ترسیم نماید و به نمایش بگذارد و در واقع راه نجات و هدایت را برای انسان ها تجسم نماید؛ از این جهت؛ در حادثه کربلا و به ویژه روز عاشورا ما شاهد بروز و ظهور همه فضائل و خوبی ها از وجود مقدس امام حسین ( ع ) و یارانش هستیم، و می توانیم این ادعا را داشته باشیم که تمام ابعاد اسلام توسط ایشان با رنگ خون در زمین کربلا این تابلوی همیشه زنده تاریخ، نقاشی شده است، درحالی که برای امامان دیگر این شرایط فراهم نشد که همه ویژگی ها و فضائل خود را در معرض دید حقیقت جویان قرار دهند و تمام ابعاد هدایتی اسلام را به نمایش بگذارند، و این البته به مقتضای وظیفه ای بود که برعهده آنان بود که هر شرایط خاص، رفتار خاصی را هم می طلبید و آنان موظف بودند الگوی رفتاری مناسب همان شرایط را به بشریت ارائه دهند؛ یعنی این محدودیت از سوی شرایط بوده است که رفتار الگویی محدودی را اقتضا می کرد. به جهت همین جامعیتی که واقعه عاشورا از آن برخوردار است این حادثه و خود امام حسین ( ع ) چراغی شدند که با نگاه به این چراغ کسی گمراه نمی شود و در دریای طوفانی غرق نخواهد شد. به عبارت دیگر، آن امام چراغ هدایت است برای آنهایی که در ظلمات جهل گرفتار آمدند و کشتی نجات است برای آنهایی که در گرداب دنیا دست و پا می زنند. لذا در زیارت اربعین امام حسین ( ع ) می خوانیم:
خون پاکش را در راه تو به خاک ریخت تا بندگانت را از جهالت و سرگردانی گمراهی نجات بخشد، درحالی که دنیا طلبان ( کسانی که دنیا فریبشان داده بود ) بر علیه او یک دست شده بودند. ( بحارالأنوار، ج98، ص331 )
بنابراین همه ائمه اطهار ( ع ) از این منظر چراغ هدایت و کشتی نجات هستند اما امام حسین ( ع ) به خاطر شرایط خاصی که داشت، برجستگی و ویژگی هایی پیدا کرده است که سایر ائمه آنها را درحد کمتری دارند. در روایتی از امام رضا ( ع ) آمده است که همه ما کشتی نجات هستیم اما کشتی امام حسین وسیع تر است و در امواج متلاطم دریا سریع تر به مقصد می رسد. ( بحارالانوار، ج26، ص322 )
منبع: کیهان

به گزارش ایسنا، استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری در کتاب �خدمات متقابل اسلام و ایران� به این موضوع پرداخته و آن را از جهات مختلف مورد بررسی قرار داده است. گزیده استدلال های شهید مطهری در این زمینه را در ادامه می خوانید:
�. . . یزدگرد پس از آنکه در پایتخت نتوانست مقاومت کند، با دربار و حرمسرای خود در حالی که هزار طباخ و هزار تن رامشگر و هزار تن یوزبان و هزار تن بازبان و جماعتی کثیر از سایر خدمه همراه او بودند و او هنوز این گروه را کم می دانست شهر به شهر و استان به استان فرار می کرد و پناه می جست. قطعا اگر مردم مرکز ایران می خواستند از او حمایت کنند و جلوی لشکر مهاجم را بگیرند قادر بودند اما او را پناه ندادند تا به خراسان رفت. در آنجا نیز حمایتی ندید و عاقبة الامر به آسیابی پناه برد و به دست آسیابان یا به دست یکی از مرزداران ایرانی کشته شد. چگونه است که ایرانی به خود یزدگرد پناه نمی دهد ولی بعد اهل بیت پیغمبر اسلام را به خاطر پیوند با یزدگرد، معزز و مکرم می شمارد و آنها را در حساس ترین نقاط قلب خود جای می دهد و عالی ترین احساسات خود را نثار آنها می کنند؟!�
�. . . هر مسلمان ایرانی می داند که شهربانو مقام و موقعی بیشتر و بالاتر از مادران سایر ائمه اطهار که بعضی عرب و بعضی آفریقایی بودند، ندارد. کدام شیعه ایرانی یا غیرایرانی در دل خود نسبت به مادر حضرت سجاد ( ع ) احترامی بیشتر از مادران سایر ائمه اطهار ( ع ) احساس می کند؟ نرجس خاتون، والده ماجده حضرت حجة بن الحسن ( عج ) یک کنیز رومی است؛ قطعا احترام این بانوی رومی در میان ایرانیان بیش از احترام شهربانو است. �
�. . . اگر از زاویه تاریخ بنگریم، اصل داستان شهربانو و ازدواج او با امام حسین ( ع ) و ولادت امام سجاد ( ع ) از شاهزاده ای ایرانی مشکوک است. داستان علاقه ایرانیان به ائمه اطهار به خاطر انتساب آنها به خاندان ساسانی از طریق شهربانو، از نظر تاریخی عیناً همان داستان کسی است که گفت: �امام زاده یعقوب را در بالای مناره گرگ درید�. دیگری گفت: �امام زاده نبود پیغمبرزاده بود، یعقوب نبود یوسف بود، بالای مناره نبود ته چاه بود، تازه اصل مطلب دروغ است و گرگ یوسف را ندرید. � در اینجا نیز اصل داستان که یزدگر دختری به نام شهربانو یا نام دیگر داشته و به افتخار عقد زناشویی حسین بن علی ( ع ) و مادری امام سجاد ( ع ) نائل شده باشد، از نظر مدارک تاریحی سخت مشکوک است. مورخین عصر حاضر عموما در این قضیه تشکیک می کنند و آن را بی اساس می دانند. می گویند در میان همه مورخین تنها �یعقوبی� جمله ای دارد به این مضمون که گفته است: مادر علی بن الحسین ( ع ) �حرار� دختر یزدجرد بود و حسین ( ع ) نام او را غزاله نهاد. خود ادوارد براون از کسانی است که داستان را مجعول می داند. کریستن سن نیز قضیه را مشکوک تلقی می کند. سعید نفیسی در تاریخ اجتماعی ایران آن را افسانه می داند و اگر فرض کنیم این داستان را ایرانیان به همین منظور جعل کرده و ساخته اند، حتما پس از حدود دویست سال از اصل واقعه بوده است؛ یعنی مقارن با استقلال سیاسی ایران بوده است و این پس از آن است که از پیدایش مذهب شیعه نیز در حدود دویست سال گذشته بوده است. اکنون چگونه ممکن است که گرایش ایرانیان به تشیع، مولود شایعه شاهزادگی ائمه اطهار بوده باشد؟ اینکه گفتیم پیوند زناشویی امام حسین ( ع ) با دختر یزدگرد مشکوک است از نظر تاریخ است ولی در پاره ای از احادیث این مطلب تایید شده است. از آن جمله روایت کافی است که می گوید: دختران یزدگرد را در زمان عمر به مدینه آوردند و دختران مدینه به تماشا آمدند. عمر به توصیه امیرالمومنین ( ع ) او را آزاد گذاشت که هرکه را می خواهد انتخاب کند و او حسین بن علی ( ع ) را انتخاب کرد. ولی گذشته از عدم انطباق مضمون این روایت با تاریخ، در سند این روایت دو نفر قرار دارند که این روایت را غیرقابل اعتماد می کند: یکی ابراهیم بن اسحاق احمری نهاوندی است که علمای رجال او را از نظر دینی متهم می دانند و روایات او را غیرقابل اعتماد می شمارند و دیگری عمرو بن شمر است که او نیز کذاب و جعال خوانده شده است. �
�. . . اگر مردم ایران احترامی که برای ائمه اطهار ( ع ) قائلند به خاطر انتساب آنها به خاندان ساسانی است، می بایست به همین دلیل برای خاندان اموی نیز احترام قائل باشند زیرا حتی کسانی که وجود دختری به نام شهربانو را برای یزدگرد انکار می کنند، این مطلب را قبول کرده اند که در زمان ولید بن عبدالملک در یکی از جنگ های قتیبه بن مسلم، یکی از نوادگان یزدگرد به نام �شاه آفرید� به اسارت افتاد و ولید بن عبدالملک شخصا با او ازدواج کرد و از او یزید بن ولید بن عبدالملک معروف به �یزید ناقص� متولد شد. پس یزید ناقص که خلیفه ای اموی است نسب به شاهان ایرانی می برد و قطعا از طرف مادر، شاهزاده ایرانی است. چرا ایرانیان برای ولید بن عبدالملک به عنوان داماد یزدگرد و برای یزید بن الولید به عنوان یک شاهزاده ایرانی ابراز احساسات نکردند اما فی المثل برای امام رضا ( ع ) به عنوان کسی که در ششمین پشت به یزدگرد می رسد، این همه ابراز احساسات کرده و می کنند؟! اگر ایرانیان چنین احساسات به اصطلاح ملی می داشتند، باید برای عبیدالله بن زیاد احترام فوق العاده ای قائل باشند زیرا عبیدالله قطعا نیمه ایرانی است. زیاد پدر عبیدالله مرد مجهول النسبی است اما مرجانه مادر عبیدالله یک دختر ایرانی شیرازی است که در زمانی که زیاد والی فارس بود با او ازدواج کرد. چرا ایرانیان که به قول این آقایان آن اندازه احساسات ملی داشته اند که ائمه اطهار ( ع ) را به واسطه انتسابشان به خاندان سلطنتی ایران به آن مقام رفیع بالا بردند، عبیدالله زیاد نیمه ایرانی و مرجانه تمام ایرانی را این اندازه پست و منفور می شمارند؟!�

سال اول، حضرت حسین بن علی علیه السلام را که سبط پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم بود با فرزندان و خویشان و یارانش با فجیع ترین وضعى کشت و زنان و کودکان و اهل بیت پیغمبر را به همراه سرهاى بریده شهدا در شهرها گردانید و در سال دوم، �مدینه� را قتل عام کرد و خون و مال و عرض مردم را سه روز به لشکریان خود مباح ساخت و سال سوم، �کعبه مقدسه� را خراب کرده و آتش زد!!!

در یکی از زیارات امام حسین ( ع ) آمده است: �. . . السلام على من الإجابة تحت‏ قبته‏. . . �. [2] سلام بر آن که استجابت دعا در زیر قبّه او است.
3. روایت شده است �خداوند در عوض شهادت امام حسین ( ع ) چهار خصلت عطا کرده است: شفا را در تربتش نهاد، اجابت دعا را زیر قبّه اش قرار داد، ائمه بعدى از نسل او هستند، مدت زمانی را که زائرین آن حضرت براى زیارت می گذرانند، جزء عمرشان به حساب نمی ‏آورد�. [3]
[1]. خزاز رازی، علی بن محمد، کفایة الاثر فی النصّ علی الأئمة الإثنی عشر، محقق، مصحح، حسینی کوه کمری، عبد اللطیف، ‏ ص 16 – 17، قم، بیدار، 1401ق.
[2]. ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 497، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.
[3]. ابن فهد حلی، احمد، عدة الداعی و نجاح الساعی، محقق، مصحح، موحدی قمی، احمد، ص 57، بیروت، دار الکتب الإسلامی، چاپ اول، 1407ق.

خداوند فاطر و شکافنده و جداکننده حق از باطل و نور از ظلمت است و دخترم �فاطمه� قطع‏ کننده و جدا سازنده است. خداوند متعال صاحب خوبى و نیکویی ها و احسان است و فرزندم یکی �حسن� است و دیگرى �حسین� است�‏.

امام صادق ( علیه السلام ) در تفسیر آیه می فرماید: این آیه درباره حسین بن علی ـ علیهما السّلام ـ است؛ چرا که آن بزرگوار صاحب نفس مطمئنه بود و از خدا راضی بود و خدا نیز از او راضی بود، و یاران آن بزرگوار از خاندان محمد ( صلی الله علیه وآله ) از خداوند راضی بودند و خداوند نیز از آن ها راضی بود، و این سوره فقط درباره حسین بن علی و شیعیان او و شیعیان آل محمد ( صلی الله علیه وآله ) می باشد.
چگونه این سوره، سوره اختصاصی حسین بن علی شد؟
امام صادق ( علیه السلام ) فرمود: شما مگر این بخش از آیه و کلام خداوند را نشنیده‎اید که می فرماید: �یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً فَادْخُلِی فِی عِبَادِی وَادْخُلِی جَنَّتِی�انما یعنی الحسین بن علی ـ علیهما السّلام ـ فهو ذو النفس المطمئنه الراضیه المرضیه و اصحابه من آل محمد ـ صلوات الله علیهم ـ الرضوان عن الله یوم القیامه و هو راض عنهم، و هذه السوره فی الحسین بن علی و شیعته و شیعه آل محمد خاصه، امام صادق ( علیه السلام ) در تفسیر آیه می فرماید: این آیه درباره حسین بن علی ـ علیهماالسّلام ـ است؛ چرا که آن بزرگوار صاحب نفس مطمئنه بود و از خدا راضی بود و خدا نیز از او راضی بود، و یاران آن بزرگوار از خاندان محمد ( صلی الله علیه و آله ) از خداوند راضی بودند و خداوند نیز از آن ها راضی بود، و این سوره فقط درباره حسین بن علی و شیعیان او و شیعیان آل محمد ( صلی الله علیه وآله ) می باشد.
و در پایان روایت، امام صادق ( علیه السلام ) می‎فرمایند: من ادمن قراءه الفجر کان مع الحسین فی درجته فی الجنه، ان الله عزیز حکیم،
هر کس در خواندن سوره فجر مداومت داشته باشد، با امام حسین در درجه‎اش در بهشت خواهد بود، به درستی که خداوند بر هر چیز توانا و به هر امری دانا است. [1]
در روایت دیگری که از ابوبصیر از امام صادق ( علیه السلام ) نقل شده است، امام صادق ( علیه السلام ) می فرماید: �یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه� الآیه یعنی الحسین ابن علی ـ علیهما السّلام ـ[2]
مراد از �نفس المطمئنه� که از خداوند راضی و خداوند نیز از او راضی است، حسین بن علی ( علیه السلام ) است در این آیات، کلمه �نفس المطمئنه� نقش کلیدی و محوری دارد به طوری که فهم معنای آیه تا حدود زیادی به روشن شدن معنای این واژه بستگی دارد، و چه بسا وجود این کلمه در این آیه موجب تفسیر و بیان شأن نزول آیه، درباره حسین بن علی ( علیه السلام ) گردیده است، و آن حضرت مصداق اتم و اکمل آن به حساب آمده است.
سؤالی که در اینجا می تواند مطرح شود این است که چه امری باعث این تقریب و تقارن گردیده است؟
چرا حسین بن علی ( علیهماالسلام ) از میان معصومین ـ علیهم السّلام ـ به عنوان مصداق این آیه معرفی گردیده است؟
در پاسخ باید گفت: با توجّه به آنچه که در تاریخ عاشورا به فراوانی نقل گردیده است که از یک سو برای حادثه عظیم عاشورا، هیچ واقعه و حادثه‎ای به عنوان نظیر و مانند و شبیه سراغ نداریم، و مصیبت بزرگی که در این رویداد عظیم تاریخی بر خاندان عصمت و طهارت ـ علیهم السلام ـ وارد گردید، در تاریخ نمونه دیگری ندارد، و از دیگر سو، قربانی بزرگ این حادثه حضرت سیدالشهداء ـ علیهم السلام ـ بود که در سهمگین ‎ترین حالات و لحظات و شکننده ‎ترین ماجراهای این حادثه، در نهایت اطمینان و آرامش نفس بود، به طوری که در روایت راویان شاهد حادثه آمده است که هر چه این حادثه به پایان خود که شهادت حضرت سیدالشهداء ( علیه السلام ) بود نزدیک‎‎تر می ‎شد، چهره دلربای امام، زیباتر و برافروخته ‎تر می‎شد، و برای لقای پروردگار آماده ‎تر.
از اتفاقات سهمگین و تزلزل آفرین آن حادثه در چهره امام، ذره‎ای سستی و ضعف و یا بی‎صبری و جزع و شکوه دیده نشد و در عوض در این ماجرا از ابتدا تا انتها میزان تسلیم و صبر آن حضرت که ناشی از اطمینان و آرامش نفس بود، افزوده تر می‎شد. و این جمله آخر آن حضرت در لحظات پایانی عمر شریفش شنیدنی و زیباست: صبراً علی قضائک یا ربّ لا اله سواک یا غیاث المستغیثین، مالی ربّ سواک و لا معبود غیرک، صبراً علی حکمک، بر قضای تو شکیبا هستم! پروردگارا! معبودی جز تو نیست، ای پناه بی‎پناهان! من غیر از تو پروردگار و معبودی ندارم، برخواست و اراده تو شکیبا هستم. [3]
ـ تفسیر قمی تألیف علی بن ابراهیم قمی، ج2، ص 422.

در پایان این سوره ( آیات 27 – 30 ) خداوند می فرماید: �یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ـ ارْجِعِی إِلَى رَبِّک رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ـ فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ـ وَادْخُلِی جَنَّتِی؛ تو ای روح آرام یافته به سوی پروردگارت باز گرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود و در سلک بندگانم و در بهشتم داخل شو�.
در روایتی از امام صادق علیه السلام، در توضیح این آیات و علت نامگذاری این سوره به نام امام امام حسین علیه السلام ذکر شده است: �فَهُوَ ذُوالنَفسِ المُطمَئِنةِ الراضِیةِ المَرضِیةِ وَ اَصحابُهُ مِن آلِمُحَمدٍ هُم الراضُونَ عَن اللهِ یومَ القِیامَةِ وَ هُوَ راضٍ عَنهُم�
همانگونه که قرآن فرقان است، امام حسین علیه السلام نیز مصباح الهدی و جداکننده حق از باطل است: �إن الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة�، همانگونه که قرآن برای ؤشفا و رحمت است، وجود مبارک سیدالشهدا ( ع ) نیز شفابخش است و بالاخره همانگونه که قرآن در طول تاریخ همیشه جاودان خواهند ماند، ذکر و یاد اباعبدالله و قیام عاشورا نیز تا ابد زنده خواهد ماند، آنچنانکه بعد از گذشت 1400 سال هنوز هم قلب ها داغدار اوست.

اما با توجه به آنچه که در راوایات اهل بیت ( ع ) وجود دارد، می توان از منظری دیگر به ماجرای امام حسین ( ع ) نگریست که همان پیوند حسینیت با مهدویت است. از این منظر فلسفه ولادت و قیام و شهادت امام حسین ( ع ) دقیقاً در راستای برنامه های خداوند در پهنه عالم قرار دارد. مؤلف کامل الزیارات در روایتی از امام صادق ( ع ) نقل کرده است:
�جبرئیل ( ع ) محضر مبارک رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مشرف شد و عرضه داشت:اى محمّد سلام بر تو، آیا تو را به فرزندى که امّتت بعد از تو او را مى‏ کشند بشارت ندهم؟! حضرت فرمودند: من را به آن نیازى نیست. با توجه به روایت امام صادق ( ع ) این کار سه مرتبه صورت گرفت سپس جبرئیل عرض کرد: پروردگارت اوصیاء را در نسل او قرار مى‏ دهد. حضرت فرمودند: بسیار خوب پذیرفتم. پس از آنکه جبرئیل این را گفت، پیامبر اکرم ( ص ) ایستادند و نزد حضرت فاطمه ( س ) تشریف بردند و فرمودند: جبرئیل ( ع ) نزد من آمد و مرا به فرزندى که پس از من امّتم او را مى ‏کشند بشارت داد. حضرت فاطمه ( س ) عرض کردند: من را به او نیازى نیست. رسول خداص ( ص ) فرمودند: پروردگارم اوصیاء را در نسل او قرار مى‏ دهد؛ إِنَّ رَبِّی جَاعِلٌ الْوَصِیَّةَ فِی عَقِبِه‏� حضرت فاطمه ( س ) عرضه داشتند پذیرفتم. � امام صادق علیه السّلام فرمودند: در این هنگام حق تعالى این آیه را نازل کرد: �حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً؛ مادرش با کراهت به او باردار شد و با کراهت او را به دنیا آورد. ( زیرا جبرئیل اعلام به کشتن امام حسین ( ع ) کرد ) حَمَلَتْهُ کُرْهاً یعنی کراهت داشت از اینکه کشته مى‏ شود و وَضَعَتْهُ کُرْهاً به این دلیل است که جبرئیل خبر داد که او کشته مى‏ شود� ( کامل الزیارات ص56 )
علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود روایتی را نزدیک مضمون روایت قبلی آورده است. وی می گوید �حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً� درباره حضرت زهرا ( س ) و امام حسین ( ع ) است. خداوند قبل از انعقاد نطفه امام حسین ( ع ) ، رسول الله ( ص ) را به وجود حسین ( ع ) و اینکه مقام امامت تا روز قیامت نصیب فرزندان وى خواهد شد بشارت داده بود، آنگاه آن حضرت را از آن مصائبى که دچار حسین و فرزندانش خواهد شد آگاه کرده بود، �سپس امامت را در عوض آن مصائب در فرزندانش قرار خواهد داد؛ ثُمَّ عَوَّضَهُ بِأَنْ جَعَلَ الْإِمَامَةَ فِی عَقِبِه�.
با توجه به این دو روایت می توان نتیجه گرفت پس از ماجرای سقیفه بشریت که بنا بود تحت ولایت امیر مؤمنان ( ع ) و با سرعت فراوان به سرزمین موعوددست یابد، به دلیل کج رفتاری مردم از ولایت الهی خارج شد و سیر سقوط به سرعت طی کرد تا جایی که تا قبل از شهادت امام حسین ( ع ) اوج افول جامعه اسلامی را در آن زمان شاهدیم. اما با ماجرای شهادت امام حسین ( ع ) می بینیم نهضت های شیعه جان تازه ای گرفت و مسیر خود را به سوی جلو ادامه داد. فلسفه این مسأله در حکمتی است که خداوند در شهادت امام حسین ( ع ) قرار داد که همان ادامه خط امامت از نسل امام حسین ( ع ) بود. در واقع امام حسین ( ع ) با بذل جان خویش جامعه اسلامی را از مهلکه ای عظیم نجات داد تا دوباره بتوانند تحت ولایت اهل بیت ( ع ) مسیر خود به سوی مهدویت و آن جامعه آرمانی را طی کنند.

هر کس را نام� حسین� باشد و عظمت و شأن این نام را حفظ کند محبت امام حسین ( ع ) در قلب او جاری میشود و فروغ هدایت او فرا راه او و خاندانش قرار می گیرد و به او نوید شفاعت در فردای قیامت را میدهد . و در برابر حوادث روزگار او را بیمه می کند . مخصوصا پدر و مادری که از فقر محبت فرزند نسبت بخود نگران هستند با انتخاب نام� حسین� و ذکر مدام آن در منزل از مهربانی و صفای بی حد فرزندشان بهره ها خواهند برد .
خوشا آنان که هم نام تو باشند چو مرغی بسته دام تو باشند
خوشا آنان که در کوی خرابات دمادم مست از جام تو باشند