[ویکی اهل البیت] صفحه تاریخ نیمه دوم قرن سیزده را نشان می داد، خفقان سیاسی عرصه را بر انسان های آزاده تنگ کرده بود. فقر فرهنگی و اقتصادی در جامعه ایران حاکمیت داشت. بی رونقی اندیشه نسل جوان. هر دینداری را برای ایجاد طرحی نو برمی انگیخت. در چنین روزگاری در سال 1302 ه.ق در یکی از روستاهای همدان، ستاره ای در خانه مرحوم میرزا ابراهیم نوری درخشید و چشمان پدر و مادر را به قدومش روشن ساخت. پدرش به پاس احترام و علاقه خاصی که به اهل بیت علیهم السلام داشت، اسمش را حسن نهاد. و در دوران کودکی تعلیم و تربیت او را به عهده گرفت.
میرزا ابراهیم در عصر استبداد رضاخانی می زیست و به سوق دادن توده های مسلمان به سوی معارف دینی اشتغال داشت. او تحت هیچ شرایطی سنگر دفاع از دین را ترک نکرد و چون در آن دوره عمامه علماء را برمی داشتند. برای مدتی و به جهت حفظ لباسش به یکی از روستاهای همدان که در دوازده فرسخی شهر به نام «پاینده» بود رفت. از خصوصیات بارز آن عالم فرزانه موارد ذیل را می توان برشمرد:
مرحوم میرزا حسن نوری همدانی در خانواده ای که خود اهل علم بوده و به اهل بیت علاقه داشتند، حیات علمی خود را آغاز کرد و در نوجوانی، شعله های عشق به تحصیل معارف دینی و علوم آل محمد صلی الله علیه و آله سراپای وجودش را فراگرفت. دوره مقدماتی را نزد پدر آموخت و بعد از آن که برای رسیدن به مدارج علمی بالاتر، فیض شاگردی مرحوم آخوند همدانی را که بنا به درخواست مردم علم دوست همدان و دستور شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم، از قم به همدان آمده و حوزه علمیه همدان را راه انداخته بود، کسب کرد. و سطوح عالیه را نزد ایشان خواند. در سال 1322 ه.ش به همراه برادر کوچکترش، آیت الله میرزا حسن نوری، راهی شهر مقدس قم گردید و به تحصیل علوم دینی ادامه داد. این مرد درباره چگونگی سکونت خود در قم می گفت:
«هنگامی که ما به قم آمدیم، در نهایت تهی دستی بودیم، مدتی روی پشت بام مدرسه حجتیه و دیگر جاها می خوابیدیم و قوتمان نان هایی بود که از ده آورده بودیم. هنگامی که سفره نان را برای اولین بار باز کردیم، با مشتی نان های کپک زده مواجه شدیم و تا مدت ها کپک های روی نان ها را می سابیدیم و پاک می کردیم. تا قابل خوردن شوند».
به این صورت مرحوم میرزا حسن نوری با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم کرد و همانند علمای سلف خود، در کمال زهد، قناعت و تنگ دستی علوم اسلامی را فراگرفت. به خاطر هوش سرشارش بسیار سریع پیشرفت کرد و در ردیف شخصیت های علمی حوزه علمیه قم درآمد.
همانطور که ذکر شد مرحوم نوری همدانی اولین بار در محضر پدر ارجمندش دوره مقدماتی را به پایان رساند، سطوح عالی را نزد مرحوم آخوند همدانی خواند. در سال 1322 که وارد حوزه پرافتخار تشیع قم شد نزد اساتید بزرگ و مفاخر عالم اسلام آن روز یعنی آیات عظام؛ بروجردی، داماد، امام خمینی، علامه طباطبایی به فراگیری علم اصول، فقه، تهذیب نفس و نیز فلسفه پرداخت. و به عنوان شاگردی برجسته، در محضرشان درخشید و منزلت والایی کسب کرد.
از مرحوم نوری آثار علمی با خطی زیبا باقی مانده که متأسفانه اجل فرصت نداد، تا در زمان حیاتش انتشار یابد و دانش دوستان از آثار فکری این اندیشمند بهرمند گردند. تنها چند اثر باارزش وی چاپ شد و به یادگار ماند که به آن ها اشاره می کنیم:
مرحوم آقای نوری تمام هفت جلد آن کتاب را با ژرف اندیشی که داشت به پایان رسانید. خط زیبا، پشتکار، ذوق سلیم و اطلاعات علمی، آن مرد علم و عمل دست به دست هم داد و این کتاب باارزش را برای حوزه علمیه، به یادگار گذاشت.
میرزا ابراهیم در عصر استبداد رضاخانی می زیست و به سوق دادن توده های مسلمان به سوی معارف دینی اشتغال داشت. او تحت هیچ شرایطی سنگر دفاع از دین را ترک نکرد و چون در آن دوره عمامه علماء را برمی داشتند. برای مدتی و به جهت حفظ لباسش به یکی از روستاهای همدان که در دوازده فرسخی شهر به نام «پاینده» بود رفت. از خصوصیات بارز آن عالم فرزانه موارد ذیل را می توان برشمرد:
مرحوم میرزا حسن نوری همدانی در خانواده ای که خود اهل علم بوده و به اهل بیت علاقه داشتند، حیات علمی خود را آغاز کرد و در نوجوانی، شعله های عشق به تحصیل معارف دینی و علوم آل محمد صلی الله علیه و آله سراپای وجودش را فراگرفت. دوره مقدماتی را نزد پدر آموخت و بعد از آن که برای رسیدن به مدارج علمی بالاتر، فیض شاگردی مرحوم آخوند همدانی را که بنا به درخواست مردم علم دوست همدان و دستور شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم، از قم به همدان آمده و حوزه علمیه همدان را راه انداخته بود، کسب کرد. و سطوح عالیه را نزد ایشان خواند. در سال 1322 ه.ش به همراه برادر کوچکترش، آیت الله میرزا حسن نوری، راهی شهر مقدس قم گردید و به تحصیل علوم دینی ادامه داد. این مرد درباره چگونگی سکونت خود در قم می گفت:
«هنگامی که ما به قم آمدیم، در نهایت تهی دستی بودیم، مدتی روی پشت بام مدرسه حجتیه و دیگر جاها می خوابیدیم و قوتمان نان هایی بود که از ده آورده بودیم. هنگامی که سفره نان را برای اولین بار باز کردیم، با مشتی نان های کپک زده مواجه شدیم و تا مدت ها کپک های روی نان ها را می سابیدیم و پاک می کردیم. تا قابل خوردن شوند».
به این صورت مرحوم میرزا حسن نوری با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم کرد و همانند علمای سلف خود، در کمال زهد، قناعت و تنگ دستی علوم اسلامی را فراگرفت. به خاطر هوش سرشارش بسیار سریع پیشرفت کرد و در ردیف شخصیت های علمی حوزه علمیه قم درآمد.
همانطور که ذکر شد مرحوم نوری همدانی اولین بار در محضر پدر ارجمندش دوره مقدماتی را به پایان رساند، سطوح عالی را نزد مرحوم آخوند همدانی خواند. در سال 1322 که وارد حوزه پرافتخار تشیع قم شد نزد اساتید بزرگ و مفاخر عالم اسلام آن روز یعنی آیات عظام؛ بروجردی، داماد، امام خمینی، علامه طباطبایی به فراگیری علم اصول، فقه، تهذیب نفس و نیز فلسفه پرداخت. و به عنوان شاگردی برجسته، در محضرشان درخشید و منزلت والایی کسب کرد.
از مرحوم نوری آثار علمی با خطی زیبا باقی مانده که متأسفانه اجل فرصت نداد، تا در زمان حیاتش انتشار یابد و دانش دوستان از آثار فکری این اندیشمند بهرمند گردند. تنها چند اثر باارزش وی چاپ شد و به یادگار ماند که به آن ها اشاره می کنیم:
مرحوم آقای نوری تمام هفت جلد آن کتاب را با ژرف اندیشی که داشت به پایان رسانید. خط زیبا، پشتکار، ذوق سلیم و اطلاعات علمی، آن مرد علم و عمل دست به دست هم داد و این کتاب باارزش را برای حوزه علمیه، به یادگار گذاشت.
wikiahlb: حسن_نورى_همدانى