حزب دموکراتیک خلق افغانستان اصلی ترین حزب چپ گرا و مارکسیست لنینیست کشور افغانستان بود که یکم ژانویه سال ۱۹۶۵ تأسیس گردید. [ ۱]
در روز ۱۱ دی ماه ۱۳۴۳ در کابل و در منزل شخصی نورمحمد تره کی ( نخستین رئیس جمهور تاریخ افغانستان ) با حضور ببرک کارمل، نوراحمد نور، و شماری دیگر بنیاد گذارده شد. [ ۲]
این حزب دارای دو شاخه مستقل بنام های خلق و پرچم بود. در ظاهر این دو شاخه باهم متحد شدند اما هر کدام آن مشی سیاسی خود را داشت. شاخه پرچم خود را حزب زحمتکشان افغانستان و شاخه خلق خود را حزب پیشاهنگ طبقه کارگر افغانستان می خواند.
شاخهٔ پرچم را ببرک کارمل و شاخهٔ خلق را نورمحمد تره کی رهبری می کرد. این حزب در زمان حاکمیت نجیب الله نامش را تغییر داد و بنام حزب وطن یاد می شد. پس از آنکه دولت نجیب الله سقوط کرد رهبری حزب وطن در جلسه ای در وزارت خارجه افغانستان محمود بریالی را به مقام ریاست حزب برگزید و این حزب دوباره بنام حزب دموکراتیک خلق افغانستان یاد می شد. هم اکنون حزب وطن یکی از احزاب رسمی و مستقل می باشد.
پس از آنکه مجاهدین، قدرت را در افغانستان به دست گرفتند، تعداد زیادی از اعضای حزب کشته یا مجبور به فرار خارج به از کشور شدند؛ و حدود بیست حزب را بنامهای مختلف تأسیس نمودند از جمله حزب مردم در اروپا به رهبری داوود کاوش، حزب متحد ملی به رهبری نورالحق علومی و نهضت فراگیر دموکراسی و ترقی افغانستان به رهبری شیر بزگر در افغانستان یکی از قوی ترین حزب روشنفکران بشمار می آید. این حزب ها به صورت علنی فعالیت سیاسی دارند.
در سال ۱۹۷۸ این حزب رژیم محمد داوود خان را به وسیله انقلابی خونین سرنگون ساخت و دولت دمکراسی را ایجاد کرد و به کشور نام جمهوری دموکراتیک افغانستان داد و پسانتر این دولت خود با شورش مجاهدین اسلام گرا مقابله کرد. مجاهدین جنگی را به عنوان جهاد و با حمایت چند کشور بیرونی از جمله ایالات متحده آمریکا، عربستان سعودی و پاکستان و… ضد دولت جمهوری دموکراتیک آغاز کردند دولت افغانستان از دولت شوروی تقاضای کمک کرد که در نتیجه باعت اشغال افغانستان به وسیله ۱۲٬۰۰۰ نیروی مسلح روسی گردید.
حزب دموکراتیک خلق افغانستان اجرای اصلاحات سوسیالیستی و سکولاریستی را آغاز کرد؛ ولی تودهٔ مردم افغانستان به ویژه در مناطق روستایی از آن استقبال نکردند. رژیم در نتیجهٔ مقاومت مسلحانهٔ نیروهای مخالف در برابر اصلاحات سوسیالیستی به گونهٔ وسیع متزلزل گردید. بحران در نتیجهٔ مبارزه برای کسب قدرت بین رئیس جمهور نورمحمد تره کی و وزیر دفاع حفیظ الله امین به اوج خود رسید. تره کی کشته شد و امین مقام ریاست جمهوری را به عهده گرفت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر روز ۱۱ دی ماه ۱۳۴۳ در کابل و در منزل شخصی نورمحمد تره کی ( نخستین رئیس جمهور تاریخ افغانستان ) با حضور ببرک کارمل، نوراحمد نور، و شماری دیگر بنیاد گذارده شد. [ ۲]
این حزب دارای دو شاخه مستقل بنام های خلق و پرچم بود. در ظاهر این دو شاخه باهم متحد شدند اما هر کدام آن مشی سیاسی خود را داشت. شاخه پرچم خود را حزب زحمتکشان افغانستان و شاخه خلق خود را حزب پیشاهنگ طبقه کارگر افغانستان می خواند.
شاخهٔ پرچم را ببرک کارمل و شاخهٔ خلق را نورمحمد تره کی رهبری می کرد. این حزب در زمان حاکمیت نجیب الله نامش را تغییر داد و بنام حزب وطن یاد می شد. پس از آنکه دولت نجیب الله سقوط کرد رهبری حزب وطن در جلسه ای در وزارت خارجه افغانستان محمود بریالی را به مقام ریاست حزب برگزید و این حزب دوباره بنام حزب دموکراتیک خلق افغانستان یاد می شد. هم اکنون حزب وطن یکی از احزاب رسمی و مستقل می باشد.
پس از آنکه مجاهدین، قدرت را در افغانستان به دست گرفتند، تعداد زیادی از اعضای حزب کشته یا مجبور به فرار خارج به از کشور شدند؛ و حدود بیست حزب را بنامهای مختلف تأسیس نمودند از جمله حزب مردم در اروپا به رهبری داوود کاوش، حزب متحد ملی به رهبری نورالحق علومی و نهضت فراگیر دموکراسی و ترقی افغانستان به رهبری شیر بزگر در افغانستان یکی از قوی ترین حزب روشنفکران بشمار می آید. این حزب ها به صورت علنی فعالیت سیاسی دارند.
در سال ۱۹۷۸ این حزب رژیم محمد داوود خان را به وسیله انقلابی خونین سرنگون ساخت و دولت دمکراسی را ایجاد کرد و به کشور نام جمهوری دموکراتیک افغانستان داد و پسانتر این دولت خود با شورش مجاهدین اسلام گرا مقابله کرد. مجاهدین جنگی را به عنوان جهاد و با حمایت چند کشور بیرونی از جمله ایالات متحده آمریکا، عربستان سعودی و پاکستان و… ضد دولت جمهوری دموکراتیک آغاز کردند دولت افغانستان از دولت شوروی تقاضای کمک کرد که در نتیجه باعت اشغال افغانستان به وسیله ۱۲٬۰۰۰ نیروی مسلح روسی گردید.
حزب دموکراتیک خلق افغانستان اجرای اصلاحات سوسیالیستی و سکولاریستی را آغاز کرد؛ ولی تودهٔ مردم افغانستان به ویژه در مناطق روستایی از آن استقبال نکردند. رژیم در نتیجهٔ مقاومت مسلحانهٔ نیروهای مخالف در برابر اصلاحات سوسیالیستی به گونهٔ وسیع متزلزل گردید. بحران در نتیجهٔ مبارزه برای کسب قدرت بین رئیس جمهور نورمحمد تره کی و وزیر دفاع حفیظ الله امین به اوج خود رسید. تره کی کشته شد و امین مقام ریاست جمهوری را به عهده گرفت.
