حدیث مفرد

[ویکی فقه] حدیث مفرد، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به خبری گفته می شود که فقط یک راوی آن را نقل کند.
یکی از اقسام خبر واحد به اعتبار سند آن حدیث مفرد است حدیث مفرد آن است که راوی در نقل آن تنها باشد و یک راوی حدیث را نقل کند.در تعریف آن چند قول است:۱- حدیثی است که فقط یکی از پیشوایان حدیث آن را نقل کرده باشند و دیگران آن را روایت نکرده باشند مثل منفردات مسلم.۲- حدیثی است که راوی اول متفرد به نقل حدیث باشد.۳- مراد از حدیث مفرد آن است که فقط یک راوی ثقه آن را نقل کند و مخالف مشهور نباشد.
بیان یک نکته
حدیث مفرد به دلیل مفرد بودن ضعیف به حساب نمی آید.چون اِفراد در حدیث صحیح، موثق و حسن نیز جاری است مگر این که ملحق به شاذ شود در این صورت به علت شاذ بودن رد می شود.حدیث مفرد و شاذ یکی نیستند زیرا روایت شاذ به روایتی می گویند که در قبال آن روایت مشهور باشد اگر فردی روایتی را نقل کند و مخالف نداشته باشد و اصحاب آن را تلقی به قبول کنند این نوع حدیث مفرد است ولی شاذ نیست.
اقسام تفرد
تفرد دارای اقسامی است که ذیلاً به برخی از آنها اشاره می شود.۱- تفرد شخص از شخص دیگر.۲- تفرد اهل شهری از یک صحابی.۳- تفرد اهل شهری از اهل شهر دیگر.۴- تفرد شخصی از اهل یک شهر.
تعبیرات مترادف
...

[ویکی اهل البیت] مفرد بر دو قسم است: مطلق و نسبی.
چنانچه انفراد در اصل سند (یعنی اولین راوی و سر سلسله ناقلین حدیث) واقع شود، آن را مفرد مطلق گویند و در غیر این صورت نسبی است.
مفرد مطلق حدیثی است که راوی آن به نقل حدیث منفرد باشد یعنی دیگر روات، این حدیث را ذکر نکرده باشند.
این گونه حدیث را «غریب» نیز می نامند و اگر دو تن آن را نقل نموده باشند، «عزیز» گویند و اما مفرد نسبی، حدیثی است که مثلا اهل شهری در نقل آن منفرد باشد.
مشهور علماء، حدیث مفرد را شاذ هم می نامند، ولی شافعی و علمای حجاز و نیز جمعی از علمای شیعه در تعریف شاذ گفته اند: شاذ حدیثی است که در مقابل و معارض حدیث مشهور یا حدیثی که رواتش حافظتر است واقع شود. چنین حدیثی نادر هم نامیده می شود.
چنانچه راوی حدیث شاذ (یعنی مخالف مشهور) غیر ثقه باشد، حدیث مزبور را «منکر» و «مردود» نیز نامند.
عکس حدیث شاذ را حدیث «محفوظ» گویند، بنابراین حدیث محفوظ، حدیث مشهوری است که حدیث شاذی با آن مخالف باشد.