حبیب

حبیب در ۴ مهر ۱۳۲۶ در شمیران استان تهران به دنیا آمد. برادران او محمود، قاسم، منصور و منوچهر و خواهران او عفت و مریم هستند. علاقهٔ وی از ابتدا به گیتار بود. دوران نوجوانی حبیب مصادف با پیدایش گروه بیتلز در دههٔ ۶۰ میلادی اروپا شد و این باعث علاقهٔ بیشتر وی به موسیقی گردید. با پذیرفته شدن در آزمون صدا و سیما، زیر نظر مرتضی حنانه به فراگیری اصول و تدابیر آهنگسازی روی آورد. بعدها وی توانست به عنوان خواننده در تلویزیون استخدام شود. وی بعد از ۲ سال از استخدام در رادیو و تلویزیون به خدمت سربازی رفت و در آنجا نیز خوانندهٔ باشگاه افسران بود. وی از معدود خوانندگانی بود که در اجرای آهنگ هایشان از گیتار ۱۲ سیم استفاده می کرد.
همسر اول حبیب، شادی نام داشت. احمدرضا محبیان ثمرهٔ ازدواج حبیب و شادی است که در ایران زندگی می کند. شادی در دی ماه ۱۳۵۴ به دلیل آسیب در ناحیهٔ پا که به بیمارستان رضا پهلوی ( شهدای فعلی ) مراجعه کرده بود، به دلیل تزریق آمپول پنی سیلین که برایش حساسیت زا بود، درگذشت. واقعهٔ فوت همسر حبیب، و به فاصلهٔ دو ماه فوت مادر او، باعث شد که در اولین آلبومش یعنی «مرد تنهای شب» که در سال ۱۳۵۶ انتشار یافت بیشتر آهنگ ها را به یاد ایشان بخواند. آهنگ های «مادر» و «خرس کوکی» را به یاد مادرش، «شهلای من» و «خواب سرخ بوسه ها» را به یاد همسرش و «نگاهم» و «مرد تنهای شب» را به یاد هر دوی ایشان خواند.
همسر دوم حبیب، ناهید نام دارد که «محمد محبیان» خواننده و همکار پدر ثمره ازدواج با اوست.
حبیب در سال ۱۳۶۲ به دلیل ممنوعیت خواندن وی در ایران، ایران را ترک کرد و در سال ۱۳۶۴ در لس آنجلس در ایالات متحده آمریکا ساکن شد. او در سال ۱۳۸۸ با نگاشتن نامه ای به رئیس جمهور وقت، محمود احمدی نژاد، خواستار حضور در کشور شد و با موافقت ضمنی و پذیرفتن رعایت برخی شرایط به همراه خانواده اش به ایران بازگشت و در رامسر، چهارصد دستگاه اقامت کرد.