[ویکی فقه] حالات پیامبر در نماز، را این گونه نقل کرده اند که هرگاه که به نماز می ایستادند چهره اش به جهت خوف از خداوند تغییر می کرد.
پیامبر بزرگوار اسلام (صلّی الله علیه و آله) به حق، بنده حقیقی حضرت حقّ است، و به این معنا هر روز در پنج نوبت شهادت می دهیم «و اشهد ان محمّداً عبده و رسوله»، یعنی: گواهی می دهیم که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) بنده و فرستاده اوست. حضرتش گوی سبقت را در این وادی بر همگان و از همگان ربوده و در این معنی و دیگر معانی الگو و اسوه می باشد، که: «لقدکان لکم فی رسولِ اللهِ اسوةٌحسنةٌ. »، یعنی: هر آنچه وجود رسول الله (صلّی الله علیه و آله) برای شما الگوی نیکویی می باشد. در احوالش چنین نقل کرده اند: «کان النّبی (صلّی الله علیه و آله) اذا قام الی الصلوة یربد وجهه خوفاً من الله تعالی و کان لصدره اولجوفه ازیز کازیز المرجل»، یعنی: پیامبر خدا (صلّی الله علیه و آله) هرگاه که به نماز می ایستادند چهره اش به جهت خوف از خداوند تغییر می کرد، و صدایی همچون جوشش دیگ از درون حضرت شنیده می شد. عایشه همسر پیامبر (صلّی الله علیه و آله) می گوید: شبی حضرت از رختخواب برخاست و مشغول مناجات شد تا نزدیک صبح عبادت کرد و پس از آن گریه های سختی سر داد، به حضرت عرض کردم: چرا خودت را به زحمت می افکنی در حالی که خداوند، گناهان گذشته و آینده تو را بخشیده است؟ فرمودند: ای عایشه! آیا به پاس این همه نعمت بنده شکرگذاری نباشم. در ابتدای وحی آنقدر بر پنجه پا به عبادت ایستاد تا پای مبارکش ورم کرد و آیه نازل شد: «طه (۱) ما انزلنا علیک القرآن لتشقی (۲)؛ یعنی ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را به سختی بیفکنی».
← ذکر یک روایت
«و عن حذیفة قال: کان رسول الله (صلّی الله علیه و آله) اذا حزبه امر فزع الی الصّلاة»، یعنی: حذیفه گوید: شیوه رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) چنان بود که چون مشکلی برای او پیش می آمد، به نماز پناه می برد، و از آن استعانت می جست. «و عن النبّی (صلّی الله علیه و آله) قال: کانوا یعنی الانبیاء یفزعون اذا فزعوا الی الصّلاة»، از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) روایت شده که فرمودند: پیامبران خدا چنان بودند که چون دچار نگرانی می شدند به نماز پناه می بردند. «و عن الذین الدّرداء قال: کان رسول الله (صلّی الله علیه و آله) اذا کانت لیلة ریح کان مفزعه الی المسجد حتّی یسکن، و اذا حدث فی السّماء حدث من کسوف شمس او قمر کان مفزعه الی الصّلاة»، یعنی: ابو درداء گوید: رسم رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) چنان بود که چون شبی باد سهمگینی می آمد به مسجد پناه می برد، تا آرام گیرد، و چون در آسمان کسوف و خسوفی اتّفاق می افتد به نماز پناه می برد. در احوالات اصحاب رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) و بزرگان نیز می نویسند که: در سختی ها و مشکلات و مصائب به نماز پناه می بردند، و از آن استمداد می جستند که از باب نمونه به این روایت توجّه کنید. از ابن عبّاس روایت شده که در مسیری می رفت که خبر مرگ فرزندش را به او دادند (در روایت دیگری دارد که خبر مرگ برادرش «قثّم» را به او دادند.) . در این وقت او از مرکب پیاده شد و به کناری رفت و دو رکعت نماز به جای آورد و بازگشت و آنگاه گفت: ما همان کاری را که خدا به ما دستور داده بود انجام دادیم که می فرماید: «و استعینوا بالصبر و الصّلاة.... »
پیامبر بزرگوار اسلام (صلّی الله علیه و آله) به حق، بنده حقیقی حضرت حقّ است، و به این معنا هر روز در پنج نوبت شهادت می دهیم «و اشهد ان محمّداً عبده و رسوله»، یعنی: گواهی می دهیم که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) بنده و فرستاده اوست. حضرتش گوی سبقت را در این وادی بر همگان و از همگان ربوده و در این معنی و دیگر معانی الگو و اسوه می باشد، که: «لقدکان لکم فی رسولِ اللهِ اسوةٌحسنةٌ. »، یعنی: هر آنچه وجود رسول الله (صلّی الله علیه و آله) برای شما الگوی نیکویی می باشد. در احوالش چنین نقل کرده اند: «کان النّبی (صلّی الله علیه و آله) اذا قام الی الصلوة یربد وجهه خوفاً من الله تعالی و کان لصدره اولجوفه ازیز کازیز المرجل»، یعنی: پیامبر خدا (صلّی الله علیه و آله) هرگاه که به نماز می ایستادند چهره اش به جهت خوف از خداوند تغییر می کرد، و صدایی همچون جوشش دیگ از درون حضرت شنیده می شد. عایشه همسر پیامبر (صلّی الله علیه و آله) می گوید: شبی حضرت از رختخواب برخاست و مشغول مناجات شد تا نزدیک صبح عبادت کرد و پس از آن گریه های سختی سر داد، به حضرت عرض کردم: چرا خودت را به زحمت می افکنی در حالی که خداوند، گناهان گذشته و آینده تو را بخشیده است؟ فرمودند: ای عایشه! آیا به پاس این همه نعمت بنده شکرگذاری نباشم. در ابتدای وحی آنقدر بر پنجه پا به عبادت ایستاد تا پای مبارکش ورم کرد و آیه نازل شد: «طه (۱) ما انزلنا علیک القرآن لتشقی (۲)؛ یعنی ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را به سختی بیفکنی».
← ذکر یک روایت
«و عن حذیفة قال: کان رسول الله (صلّی الله علیه و آله) اذا حزبه امر فزع الی الصّلاة»، یعنی: حذیفه گوید: شیوه رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) چنان بود که چون مشکلی برای او پیش می آمد، به نماز پناه می برد، و از آن استعانت می جست. «و عن النبّی (صلّی الله علیه و آله) قال: کانوا یعنی الانبیاء یفزعون اذا فزعوا الی الصّلاة»، از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) روایت شده که فرمودند: پیامبران خدا چنان بودند که چون دچار نگرانی می شدند به نماز پناه می بردند. «و عن الذین الدّرداء قال: کان رسول الله (صلّی الله علیه و آله) اذا کانت لیلة ریح کان مفزعه الی المسجد حتّی یسکن، و اذا حدث فی السّماء حدث من کسوف شمس او قمر کان مفزعه الی الصّلاة»، یعنی: ابو درداء گوید: رسم رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) چنان بود که چون شبی باد سهمگینی می آمد به مسجد پناه می برد، تا آرام گیرد، و چون در آسمان کسوف و خسوفی اتّفاق می افتد به نماز پناه می برد. در احوالات اصحاب رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) و بزرگان نیز می نویسند که: در سختی ها و مشکلات و مصائب به نماز پناه می بردند، و از آن استمداد می جستند که از باب نمونه به این روایت توجّه کنید. از ابن عبّاس روایت شده که در مسیری می رفت که خبر مرگ فرزندش را به او دادند (در روایت دیگری دارد که خبر مرگ برادرش «قثّم» را به او دادند.) . در این وقت او از مرکب پیاده شد و به کناری رفت و دو رکعت نماز به جای آورد و بازگشت و آنگاه گفت: ما همان کاری را که خدا به ما دستور داده بود انجام دادیم که می فرماید: «و استعینوا بالصبر و الصّلاة.... »
wikifeqh: حالات_پیامبر_در_نماز