جنگ دوره عثمانی

[ویکی فقه] امپراتوری عثمانی یک قدرت سیاسی امپراتوری بود که از ۱۲۹۹ تا ۱۹۲۲ میلادی در منطقه مدیترانه حکومت می کرد، که در اوج قدرت خود (قرن ۱۶ میلادی) مناطق آسیای کوچک، اکثر خاورمیانه، قسمت هایی از شمال آفریقا، قسمت جنوب شرقی اروپا تا قفقاز را شامل می شد.
عثمانیها برای آغاز لشکرکشی به اخبارِ خارج از کشور بسیار توجه داشتند و می کوشیدند از وقایع بین المللی به خوبی مطّلع باشند، بررسی مسیرهای لشکرکشیهای قبلی نیز حائز اهمیت بود، مثلاً محمد دوم برخی از لشکرکشیهای بایزید اول و مراد دوم را، به عنوان سرمشقی برای خود، بررسی کرده بوده است ، به علاوه ، در باره مسیرهای مناسب ، از سربازان و افسرانِ کاملاً آشنا با عملیات نظامی نظرخواهی می شد.
← در جنگ ایران
گستره امپراتوری عثمانی و راههای دور و درازی که می بایست پیموده می شد، بسیج کامل نیروها را با کندی و دشواری مواجه می ساخت . رسم بود که در دسامبر هر سال ، برای اردوکشی پیش بینی شده سال بعد، فرمانهایی مبنی بر فراخوان سپاهیان در ولایات صادر می شد، مارسیلیی نشان می دهد که برای لشکرکشی و حمله به اروپا، لشکریانی از آسیای صغیر و سرزمینهای عربی ، از طریق استانبول و گلیبولی / گلیپولی به سوی بالکان می رفتند یا از طریق بندرهای سوریه و مصر مستقیم به سلانیک اعزام می شدند و از این مرحله به بعد نیروهای گوناگونی ، در نواحی فلبه ، صوفیه و نیش ، به مسیر اصلی می پیوستند.نبردهای بزرگ با اتریش و ایران غالباً در مرداد / اوت ، شهریور / سپتامبر و مهر / اکتبر در می گرفت . کاهش منابع علوفه در مناطق عملیاتی در اواخر تابستان ، لشکرکشی را دچار محدودیتهایی می ساخت زیرا عثمانیها حیوانات باربر زیادی با خود به جنگ می بردند که برای غذای آنها نیاز به علوفه داشتند، با آغاز زمستان (که غالباً در بالکان و ارمنستان و نواحی هم جوار طاقت فرسا و شدید بود)، زمان عقب نشینی به اقامتگاههای زمستانی نسبتاً نزدیک فرا می رسید، تمهید مقدمات حمله جدید، مستلزم گردآوری هم زمانِ مقادیر عظیمی تدارکات جنگی بود، ازاین رو برای تولید توپهای جدید و تأمین فلزات (سرب ، مس ، آهن ) از معادن و ساخت کلنگ ، بیل ، دیلم ، تبر، میخ ، نعل اسب و چرخ برای درشکه های حمل سلاح و ارابه ها و غیره فرمانهایی صادر می شد.
تأمین ذخایر غذایی
تأمین ذخایر غذایی کافی برای نیروهای حاضر در میدان نبرد، از مهم ترین اولویتها بود. مقدار کمی نان ، برنج ، گوشتِ خشک شده گاو، پیاز و آب ، عناصر اصلی غذای روزانه لشکریانِ عثمانی را تشکیل می داد. این شیوه متعادل و کنترل شده خوردن و آشامیدن ، همچنان که برخی از منابع غربی نیز خاطرنشان کرده اند، سرباز عثمانی را از دشمن مسیحی مقاوم تر و پرتحمل تر می ساخت . بخشی از مسئولیت سنگین تأمین غذای سربازان ، برعهده اهالی ساکن نزدیک خط مقدّم بود که در قبال دریافت پول ، توشه و غلات لشکریان را فراهم می کردند، گاه که اردوکشی بزرگی در پیش بود، فرمان ممنوعیت خروج ذخایر (غذایی) از منطقه معینی صادر می شد و حکومت ، کشت برنج را در امتداد رودخانه های مریچ (ماریتسا) و واردار، واقع در جزایر بالکان ، تشویق می کرد.
حمل و نقل
...