جنایات اینده

جنایات آینده (فیلم ۱۹۷۰). جنایات آینده ( انگلیسی: Crimes of the Future ) فیلمی به کارگردانی، نویسندگی، فیلم برداری و تدوین دیوید کراننبرگ است که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد.

جنایات آینده (فیلم ۲۰۲۲). جنایات آینده ( انگلیسی: Crimes of the Future ) یک فیلم علمی - تخیلی وحشت جسمی محصول ۲۰۲۲ به نویسندگی و کارگردانی دیوید کراننبرگ و با بازی ویگو مورتنسن، لئا سیدو و کریستن استوارت است. [ ۳] این فیلم اگرچه عنوان مشترکی با فیلم کراننبرگ در سال ۱۹۷۰ به همین نام دارد، اما بازسازی آن نیست و داستان و مفهوم آن به هم مرتبط نیستند. [ ۴] این فیلم بازگشتی از کراننبرگ به ژانرهای علمی تخیلی و ترسناک برای نخستین بار از زمان اگزیستنز ( ۱۹۹۹ ) است.
جنایات آینده محصول مشترک بین المللی شرکت های کانادایی، فرانسوی، بریتانیایی و یونانی است. این فیلم برای اولین بار در جشنواره فیلم کن ۲۰۲۲ نمایش داده شد، که در آن جا در رقابت برای نخل طلا شرکت کرد و مورد تشویق ایستادهٔ شش دقیقه ای تماشاگران قرار گرفت. [ ۵] این فیلم در ۲۵ مه ۲۰۲۲ در فرانسه و در ۳ ژوئن در کانادا اکران شد و در همان روز انتشار محدودی در ایالات متحده داشت و به طور کلی نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرد. [ ۶] [ ۷]
در آینده ای نامشخص، اثرات فاجعه بار آلودگی و گرمایش جهانی باعث ایجاد پیشرفت های قابل توجهی در زیست فناوری شده است، از جمله اختراع ماشین ها و رایانه های آنالوگ که می توانند مستقیماً با عملکردهای بدن انسان ارتباط برقرار کرده و آن ها را کنترل کنند. در عین حال، خود بشر تعدادی از تغییرات بیولوژیکی با منشأ نامشخصی را تجربه کرده است. مهم ترینِ این تغییرات ناپدید شدن درد فیزیکی و بیماری های عفونی برای اکثریت مردم است که به آنها اجازه می دهد تا به طور ایمن به روی افراد هوشیار در محیط های معمولی عمل جراحی انجام دهند، اما سایر انسان ها تغییرات اساسی تر در فیزیولوژی خود را تجربه کرده اند. یکی از آنها، پسری هشت ساله به نام برکن، توانایی ذاتی را در مصرف و هضم پلاستیک به عنوان غذا نشان می دهد. مادر او که متقاعد شده که او یک «غیرانسان» است، او را با بالش خفه می کند و جسدش را برای شوهر سابقش لَنگ دوتریس ( Lang Dotrice؛ اسکات اسپیدمن ) ، می گذارد.
ساول تنسر ( Saul Tenser؛ ویگو مورتنسن ) و کپریس ( Caprice؛ لئا سیدو ) یک زوج هنرمند اجرایی مشهور جهانی هستند. تنسر به «سندرم تسریع شدهٔ فرگشت» مبتلا است، اختلالی که بدن او را مجبور می کند دائماً بازمانده های ژنتیکی جدیدی را ایجاد کند که این دو با جراحی این بازمانده ها به صورت زنده در حضور تماشاگران آنها را از بین می برند. این سندرم تنسر را تحت درد مداوم و با ناراحتی شدید تنفسی و گوارشی قرار می دهد. او در نتیجه به تعدادی از دستگاه های بیومکانیکی تخصصی متکی است، از جمله یک تخت خاص، یک دستگاه که کپریس از طریق آن عمل جراحی را روی او انجام می دهد، و صندلی ای که به هنگام غذا خوردن به او کمک می کند تا تکان بخورد و بچرخد. تنسر و کپریس با بوروکرات های مسئول ثبت ملی اعضای بدن ملاقات می کنند، یک دفتر دولتی که برای حفظ محدودیت های ایالت در مورد تکامل انسان با فهرست نویسی و ذخیره اندام های تازه تکامل یافته طراحی شده است. تیملین ( Timlin؛ کریستن استوارت ) ، یکی از بوروکرات های عصبی، اسیر اهداف هنری تنسر می شود و در یک نمایش موفق تنسر، به او می گوید که «جراحی، آمیزش جنسی جدید است»، احساسی که به نظر می رسد تنسر آن را پذیرفته باشد.