جمع سپاری ( به انگلیسی: Crowdsourcing ) به معنای برون سپاری یک پروژه به انبوه مردم است. این کار معمولاً از طریق فراخوان عمومی در اینترنت انجام می شود. تمرکز جمع سپاری بر مشارکت دادن جمعیت در فعالیت هایی چون حل مسئله، تولید و توسعه مفاهیمی چون مشارکت در ایده سازی، نوآوری، تولید و فرایندهای ارائه خدمات است که بر کیفیت محصول، وفاداری و خشنودی مشتری اثری مستقیم دارد. غیر متمرکز بودن، غیررسمی بودن، عمودی و افقی بودن ارتباطات، در انحصار نبودن اطلاعات، از جمله مواهب جمع سپاری می باشد. مدل کسب وکار جمع سپاری تمرکز بر مشارکت داوطلبانه جمعیت جهت تولید فراورده های نوآورانه دارد.
جمع سپاری نوعی برون سپاری است ولی نه به شرکت ها یا سازمان های خاص بلکه به گروه فراوانی از افراد ناشناخته. ناشناخته به این معنا که یک شرکت نمی تواند جمعیت خویش را بسازد. این جمعیت هم شامل افراد کارآمد و هم بی تجربه می شود.
مراجع و نهادهای دولتی در اغلب شرایط بسیاری از امور فرعی و ستادی خود را به واحدهای متخصص برون سازمانی محول می کنند. نام این نوع از تفویض وظایف، برون سپاری است. واژه جمع سپاری بیشتر در خصوص فعالیت هایی موضوعیت میابد که توسط عموم افراد جامعه قابل اجرا باشد.
جمع سپاری در تلاش برای جذب ایده های جدید در فرایند نوآوری بسیاری از بنگاه ها امروزه در حال گسترش حوزه های مدیریت دانش و برون سپاری خلاقیت است. این ایده توسط «جف هاو» در سال ۲۰۰۶ مطرح شده است. [ ۱]
خاستگاه واژه جمع سپاری پدیده وب۲ است گرچه هاو به همکاری مارک رابینسون نویسنده آمریکایی در سال ۲۰۰۶ اولین بار از این مدل صحبت به میان آورد ولی یک کاربر ناشناس اولین بار آن را در یکی از فروم های اینترنتی بیان نمود. بر اساس ادبیات موجود می توان منشأ اصلی جمع سپاری را گروه کاربران پیشروی فون هیپل و نوآوری باز در نظر گرفت.
هایک در سال ۱۹۴۵بیان داشته بود که: عملاً هر فردی بر دیگران تا حدی دارای برتری است چراکه دارای اطلاعات منحصربه فردی است که ممکن است بتواند از آن ها استفاده مفید نماید ولی تنها در صورتی می توان از آن استفاده مفید کرد، که تصمیم گیری در خصوص آن یا به خود فرد واگذار شده باشد یا با مشارکت فعال وی اتخاذ گردد ( هایک، ۱۹۴۵ )
یکی از مراجع اصلی که اساسی برای شکل گیری جمع سپاری است کتاب جیمز سوروریکی با عنوان خرد جمعی می باشد ( ۲۰۰۴ ) . وی در این کتاب به بررسی چندین مورد استفاده از خرد جمعی در کار می پردازد که موفقیت آن ها مرهون ظهور حل کنندگان بسیار است ( بربهام، ۲۰۰۸ ) . بر اساس چندین یافته سورویکی نتیجه گیری می نماید که «در شرایط صحیح، گروه ها به طور چشمگیری از باهوش ترین افراد درون خود نیز باهوشتر می باشند. این خرد جمعی، حاصل از میانگین راه حلها نمی باشد بلکه از تجمیع آن ها می باشد. » از یکصد نفر بخواهید که ۱۰۰ متر را بدوند و سپس میانگین زمان آن ها را محاسبه نمایید. میانگین به دست آمده از سرعت سریع ترین فرد حاضر در گروه کمتر خواهد بود. حال از یکصد نفر بخواهید که یک مشکل را حل نمایند. پاسخ میانگین، اغلب حداقل به خوبی پاسخ باهوشترین فرد گروه خواهد بود. برای خیلی از چیزها میانگین حد وسط است، ولی در خصوص تصمیم گیری اغلب بهترین و متعالی ترین خواهد بود. به نظر می رسد که می توان گفت ما به نحوی برنامه ریزی شده ایم که درحالت جمعی به صورت فزاینده ای باهوش باشیم ( سورویکی، ۲۰۰۴ ) . سورویکی شرایط جمعیت مورد نیاز جمع سپاری را این گونه در نظر می گیرد:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجمع سپاری نوعی برون سپاری است ولی نه به شرکت ها یا سازمان های خاص بلکه به گروه فراوانی از افراد ناشناخته. ناشناخته به این معنا که یک شرکت نمی تواند جمعیت خویش را بسازد. این جمعیت هم شامل افراد کارآمد و هم بی تجربه می شود.
مراجع و نهادهای دولتی در اغلب شرایط بسیاری از امور فرعی و ستادی خود را به واحدهای متخصص برون سازمانی محول می کنند. نام این نوع از تفویض وظایف، برون سپاری است. واژه جمع سپاری بیشتر در خصوص فعالیت هایی موضوعیت میابد که توسط عموم افراد جامعه قابل اجرا باشد.
جمع سپاری در تلاش برای جذب ایده های جدید در فرایند نوآوری بسیاری از بنگاه ها امروزه در حال گسترش حوزه های مدیریت دانش و برون سپاری خلاقیت است. این ایده توسط «جف هاو» در سال ۲۰۰۶ مطرح شده است. [ ۱]
خاستگاه واژه جمع سپاری پدیده وب۲ است گرچه هاو به همکاری مارک رابینسون نویسنده آمریکایی در سال ۲۰۰۶ اولین بار از این مدل صحبت به میان آورد ولی یک کاربر ناشناس اولین بار آن را در یکی از فروم های اینترنتی بیان نمود. بر اساس ادبیات موجود می توان منشأ اصلی جمع سپاری را گروه کاربران پیشروی فون هیپل و نوآوری باز در نظر گرفت.
هایک در سال ۱۹۴۵بیان داشته بود که: عملاً هر فردی بر دیگران تا حدی دارای برتری است چراکه دارای اطلاعات منحصربه فردی است که ممکن است بتواند از آن ها استفاده مفید نماید ولی تنها در صورتی می توان از آن استفاده مفید کرد، که تصمیم گیری در خصوص آن یا به خود فرد واگذار شده باشد یا با مشارکت فعال وی اتخاذ گردد ( هایک، ۱۹۴۵ )
یکی از مراجع اصلی که اساسی برای شکل گیری جمع سپاری است کتاب جیمز سوروریکی با عنوان خرد جمعی می باشد ( ۲۰۰۴ ) . وی در این کتاب به بررسی چندین مورد استفاده از خرد جمعی در کار می پردازد که موفقیت آن ها مرهون ظهور حل کنندگان بسیار است ( بربهام، ۲۰۰۸ ) . بر اساس چندین یافته سورویکی نتیجه گیری می نماید که «در شرایط صحیح، گروه ها به طور چشمگیری از باهوش ترین افراد درون خود نیز باهوشتر می باشند. این خرد جمعی، حاصل از میانگین راه حلها نمی باشد بلکه از تجمیع آن ها می باشد. » از یکصد نفر بخواهید که ۱۰۰ متر را بدوند و سپس میانگین زمان آن ها را محاسبه نمایید. میانگین به دست آمده از سرعت سریع ترین فرد حاضر در گروه کمتر خواهد بود. حال از یکصد نفر بخواهید که یک مشکل را حل نمایند. پاسخ میانگین، اغلب حداقل به خوبی پاسخ باهوشترین فرد گروه خواهد بود. برای خیلی از چیزها میانگین حد وسط است، ولی در خصوص تصمیم گیری اغلب بهترین و متعالی ترین خواهد بود. به نظر می رسد که می توان گفت ما به نحوی برنامه ریزی شده ایم که درحالت جمعی به صورت فزاینده ای باهوش باشیم ( سورویکی، ۲۰۰۴ ) . سورویکی شرایط جمعیت مورد نیاز جمع سپاری را این گونه در نظر می گیرد:
wiki: جمع سپاری