جغرافیای ارژانتین

جغرافیای آرژانتین. کشور آرژانتین پهناور، و جغرافیای آن متنوع است. کل مساحت آرژانتین ( به غیر از مناطق مورد ادعای جنوبگان ) به این شرح است:
• ( مساحت ) کل: ۲۷۶۶۸۹۰ کیلومتر مربع
• ( مناطق ) خشکی: ۲۷۳۶۶۹۰ کیلومتر مربع
• ( مناطق ) آبی: ۳۰۲۰۰ کیلومتر مربع
این کشور به لحاظ سنتی به نواحی متمایز اصلی متعدد جغرافیایی تقسیم می شود:
• پامپاس: دشت های غربی و شرقی از بوئنوس آیرس از جمله حاصلخیزترین نقاط در دنیا می باشند. آن ها که پامپای مرطوب نامیده می شوند، بیشتر نواحی ایالات، بوئنوس آیرس و کوردوبا، و بخش های عمده ای از استان های سانتا فه و لا پامپا را می پوشانند. بخش غربی لا پامپا و سن لوئیزنیز دارای دشت های ( پامپای خشک ) هستند، اما آن ها خشکتر هستند و بیشتر برای چرای دام استفاده می شوند. رشته کوه کوردوبا در استان همنام خود ( که تا سن لوئیز امتداد دارد ) ، مهم ترین شاخصه جغرافیایی پامپاس است.
• گرانچاکو: ناحیه گرانچاکو در شمال کشور محل کشت عمده دیم/ آبی فصلی پنبه و پرورش دام های اهلی می باشد. این ناحیه استان های چاکو و فورموزا را تحت پوشش قرار می دهد. این ناحیه از جنگل های نیمه گرمسیری، زمین کم دارو درخت، و برخی زمین های مرطوب پوشیده می شود که وطن تعداد زیادی از انواع گونه های گیاهی و جانوری است. استان سانتاگو دل استرو در ناحیه خشک کتر گرانچاکو قرار گرفته است.
• مزوپوتامیا ( بین النهرین ) : سرزمین بین رودهای، پارانا و اروگوئه بین النهرین نامیده می شود و شامل استان های کورینتس و استان انتره ریوز| انتره ریوز می شود. این منطقه به صورت زمین های همواری است که برای چرای دام و رشد گیاهان مناسب است، و سرزمین های مرطوب ایبریا در مرکز کورینتس قرار دارد. میسیونس گرمسیری تر است و دارای ویژگی جغرافیایی سرزمین های مرتفع برزیل می باشد. این ناحیه دارای خصوصیت جنگل های بارانی نیمه گرمسیری و آبشارهای ایگوآزو است.
• پاتاگونیا: زمین های استپ پاتاگونیا، در استان های استان نوکوئین| نوکوئین، استان ریو نگرو| ریو نگرو، استان چوبوت| چوبوت و استان سانتا کروس، آرژانتین| سانتاکروز با خاستگاهی سه گانه می باشند. بیشتر این نواحی نیمه بایر در شمال تا سرد و بایر در حدود جنوب است، اما جنگلهایی در حواشی جنوبی آن رشد می کنند که سطح آن ها با دریاچه های متعدد و بزرگی پوشیده شده است. تییرا دل فیوگو سرد و مرطوب می باشد که تحت تأثیرات اقیانوسی هوای آن معتدل شده است. به پاتاگونیای جنوبی ( در حوالی جنوب ریو نگرو با رودخانه ای به همین نام، و نوکوئین ) نیز به عنوان کوماهوئه ( کاربرد آن معمول نیست ) اشاره می شود.
• کویو: بخش مرکزی غرب آرژانتین که غالباً با کوهستان های سربه فلک کشیده آند پوشیده شده است. به سمت شرق در این ناحیه، منطقه ای بایر قرار دارد که به کویو، آرژانتین| کویو معروف است. با آب شدن یخ ها از فراز این کوه ها ستون فقرات سرزمین پست واحه های آبیاری شده تشکیل می شود، در مرکز آن یک ناحیه غنی کشت میوه و انگور در استان مندوسا و استان سن خوآن وجود دارد. بیشتر نواحی شمالی بیشتر در اثر وقایع جغرافیایی در استان لا ریوخا، گرمتر و خشکتر می گردند.
• نوآ یا نورواسته: این منطقه به طور متوسط بلندترین ناحیه است. چند رشته کوه موازی، و تعدادی از قلل مرتفعتر از ۲۰۰۰۰ فوت در آن این منطقه پوشش داده اند. این رشته کوه ها در گستره جغرافیایی به سمت شمال گسترده تر می شوند. این مناطق با دره های بارور رودخانه ای پوشیده می شوند، که مهم ترین نمونه های آن، دره های کالچاکوئ در استان های استان کاتامارکا| کاتامارکا، ایالات، و استان سالتا می باشند. استان دیگر شمال آن استان خوخوی نزدیک بولیوی است که عمدتاً در داخل جلگه آلتیپلانو درکوه های آند مرکزی واقع شده است. مدار رأس الجدی از شمال این منطقه عبور می کند.