جزایر تروبریاند

جزایر تروبریاند مجموعه جزایری مرجانی در غرب گینه نو به وسعت ۴۵ کیلومتر مربع است که بخشی از استان خلیج میلنه کشور پاپوا گینه نو محسوب می شود. کیریوینا بزرگترین و پرجمعیت ترین جزیره تروبریاند است. جمعیت این جزایر در ابتدای قرن بیستم حدود ۸ هزار نفر بود و در دهه ۱۹۹۰ به حدود بیست هزار نفر رسید.
اهالی جزایر تروبریاند به دلیل حفظ بسیاری از ساختارهای اجتماعی و فرهنگی باستانی خود شهرت دارند. اروپایی ها در سال ۱۷۹۳ برای اولین بار این جزایر را کشف کردند. برانیسلاو مالینوفسکی مردم شناس لهستانی در دوران جنگ جهانی اول چند سال در کنار بومیان این سرزمین زندگی کرد و چندین کتاب در مورد زندگی اجتماعی این مردم نوشت. وی سیستم مبادلات پایاپای پیچیده رایج در جزایر تروبریاند موسوم به کولا، جادوها، شیوه های باغداری و زندگی جنسی این مردم را تشریح کرد و بر اساس مشاهدات خود در این منطقه فرضیه فروید در مورد جهانشمول بودن عقده ادیپ و ارتباط میان عقده ادیپ و پیدایش فرهنگ در بشریت را زیر سؤال برد. مالینوفسکی اعتقاد داشت در تروبریاند و دیگر جوامع مادرتبار ملانزی هیچ نشانه ای از عقده ادیپ مشاهده نمی شود چراکه این عقده محصول ممنوعیت های گسترده جنسی است و جوامعی که محدودیت های جنسی حداقلی دارند فاقد این عقده هستند.
زبان مردم این جزایر کیلیویلا نام دارد که چند گویش محلی با قابلیت فهم متقابل از آن وجود دارد. واژه های انگلیسی زیادی وارد زبان این مردم شده است. زبان انگلیسی در مدارس تدریس می شود اما بسیاری از بچه ها به مدرسه نمی روند. تعداد کمی از مردم هم به زبان های توک پیسین و موتو که از زبان های رایج در سرزمین اصلی گینه نو است تسلط دارند.
یام محصول کشاورزی اصلی در جزایر تروبریاند است که این مردم مهارت زیادی در کشت آن دارند. تارو، سیب زمینی شیرین، موز، نیشکر، و سبزیجات از دیگر محصولاتی است که تروبریاندی ها پرورش می دهند. پرورش خوک و مرغ در سطح کمی انجام می شود و منبع پروتئینی اصلی ماهی است. تقریباً حیوان قابل شکاری وجود ندارد بجز پرنده هایی که گهگاه شکار می شوند اما بچه ها به شکار قورباغه، لارو حشرات و حلزون ها می روند.