[ویکی فقه] جراحت در قرآن. زخم بدن انسان و حیوان را جراحت گویند.
جراحت از ماده «ج ـ ر ـ ح» به معنای زخم و پارگیِ ایجاد شده در پوست یا گوشتِ حیوان یا انسان است و به نظر برخی به زخمی گفته می شود که از آن خون جاری شود. واژه «قَرْح» و «قُرحَه» یا «قَرحَه» نیز در زبان عربی به همین معنا به کار می روند، هرچند برخی مراد از آن را زخم دردآور یا چرک آلود یا درد ناشی از زخم دانسته اند. در متون دینی از جمله قرآن کریم جارحه (جمع آن، جوارح) به حیوانی شکاری اطلاق شده است که بدن شکار خود را پاره می کند تا آن را از پای درآورد: «وما عَلَّمتُم مِنَ الجَوارِحِ مُکَلِّبینَ».
جراحت در فقه
در منابع فقهی، جراحت به زخم و پارگی ای گفته می شود که در اعضای بدن انسان ایجاد می گردد. فقها جراحات را به دو دسته کلی تقسیم کرده اند: شِجاج و جِراح. مراد از شجاج (جمع شَجَّة) زخم های سر و صورت و مراد از جراح (جمع جَرْح) زخم های دیگر اعضای بدن است.
← نظر مشهور امامیه
در قرآن از ریشه جراحت تنها واژه «جُروح» به این معنا آمده است: «والجُروحَ قِصاصٌ». البته مفهوم جراحت با واژگان دیگری در قرآن مطرح شده است؛ از جمله واژه قَرْح در آیه ۱۴۰ آل عمران: «اِن یَمسَسکُم قَرحٌ فَقَد مَسَّ القَومَ قَرحٌ مِثلُهُ» و نیز آیه ۱۷۲ همین سوره که به معنای جراحت یا درد آن آمده است، واژه «عَقْر» به معنای بریدن و ایجاد جراحت که در ۵ آیه آمده و همگی به پی کردن شتر صالح علیه السّلام اشاره دارند؛ از جمله «فَعَقَروا النّاقَةَ» و واژه «قَطْع» به معنای بریدن که لازم آن ایجاد جراحت است: «وقَطَّعنَ اَیدِیَهُنَّ»، یا تعبیر «ما اَصـبَکُم» در آیه ۱۶۶ آل عمران که مجروح شدن از مصادیق آن به شمار رفته است ؛ همچنین برخی آیات به گونه ای کنایی به جراحت اشاره دارند؛ مانند تعبیر «اَلَم» به معنای درد در آیه ۱۰۴ نساء که به درد ناشی از جراحت اشعار دارد: «اِن تَکونوا تَالَمونَ فَاِنَّهُم یَالَمونَ کَما تَالَمونَ» یا تعبیر «لِیُثبِتوکَ» در آیه ۳۰ انفال از مصدر «ثبات» به معنای زمینگیر کردن که به نظر برخی مفسران کنایه از جراحتی است که مجروح را از ادامه نبرد باز دارد. در این آیات و آیات دیگر از برخی مصادیق جراحت در میان امت های پیشین و آثار و پیامدهای آن ها و نیز برخی احکام فقهی جراحت سخن به میان آمده است.
مصادیق مهم قرآنی جراحت
...
جراحت از ماده «ج ـ ر ـ ح» به معنای زخم و پارگیِ ایجاد شده در پوست یا گوشتِ حیوان یا انسان است و به نظر برخی به زخمی گفته می شود که از آن خون جاری شود. واژه «قَرْح» و «قُرحَه» یا «قَرحَه» نیز در زبان عربی به همین معنا به کار می روند، هرچند برخی مراد از آن را زخم دردآور یا چرک آلود یا درد ناشی از زخم دانسته اند. در متون دینی از جمله قرآن کریم جارحه (جمع آن، جوارح) به حیوانی شکاری اطلاق شده است که بدن شکار خود را پاره می کند تا آن را از پای درآورد: «وما عَلَّمتُم مِنَ الجَوارِحِ مُکَلِّبینَ».
جراحت در فقه
در منابع فقهی، جراحت به زخم و پارگی ای گفته می شود که در اعضای بدن انسان ایجاد می گردد. فقها جراحات را به دو دسته کلی تقسیم کرده اند: شِجاج و جِراح. مراد از شجاج (جمع شَجَّة) زخم های سر و صورت و مراد از جراح (جمع جَرْح) زخم های دیگر اعضای بدن است.
← نظر مشهور امامیه
در قرآن از ریشه جراحت تنها واژه «جُروح» به این معنا آمده است: «والجُروحَ قِصاصٌ». البته مفهوم جراحت با واژگان دیگری در قرآن مطرح شده است؛ از جمله واژه قَرْح در آیه ۱۴۰ آل عمران: «اِن یَمسَسکُم قَرحٌ فَقَد مَسَّ القَومَ قَرحٌ مِثلُهُ» و نیز آیه ۱۷۲ همین سوره که به معنای جراحت یا درد آن آمده است، واژه «عَقْر» به معنای بریدن و ایجاد جراحت که در ۵ آیه آمده و همگی به پی کردن شتر صالح علیه السّلام اشاره دارند؛ از جمله «فَعَقَروا النّاقَةَ» و واژه «قَطْع» به معنای بریدن که لازم آن ایجاد جراحت است: «وقَطَّعنَ اَیدِیَهُنَّ»، یا تعبیر «ما اَصـبَکُم» در آیه ۱۶۶ آل عمران که مجروح شدن از مصادیق آن به شمار رفته است ؛ همچنین برخی آیات به گونه ای کنایی به جراحت اشاره دارند؛ مانند تعبیر «اَلَم» به معنای درد در آیه ۱۰۴ نساء که به درد ناشی از جراحت اشعار دارد: «اِن تَکونوا تَالَمونَ فَاِنَّهُم یَالَمونَ کَما تَالَمونَ» یا تعبیر «لِیُثبِتوکَ» در آیه ۳۰ انفال از مصدر «ثبات» به معنای زمینگیر کردن که به نظر برخی مفسران کنایه از جراحتی است که مجروح را از ادامه نبرد باز دارد. در این آیات و آیات دیگر از برخی مصادیق جراحت در میان امت های پیشین و آثار و پیامدهای آن ها و نیز برخی احکام فقهی جراحت سخن به میان آمده است.
مصادیق مهم قرآنی جراحت
...
wikifeqh: جراحت_در_قرآن