توپولف تو ۲۲

توپولف تو - ۲۲ ( به روسی: Туполев Ту - 22 ) - نام ناتو: Blinder - نخستین بمب افکن فراصوت اتحاد جماهیر شوروی بود که شرکت توپولف آن را طراحی و تولید کرده و در دههٔ ۱۹۶۰ در ارتش شوروی به خدمت گرفته شد و آخرین نمونه های آن در دههٔ ۱۹۹۰ از رده خارج گردید. این هواپیما به تعداد ۳۱۱ فروند تولید شد و شرایط ناامیدکننده ای داشت زیرا برخلاف انتظار مقامات شوروی، فاقد بُرد بین قاره ای بود. بعدها هنگامی که هنوز در خدمت ارتش شوروی بود به عنوان سکوی پرتاب موشک ای اس - ۴ به کار گرفته شد. توپولف - ۲۲ یکی از معدود بمب افکن های جنگ دیده شوروی ست. این بمب افکن به وسیلهٔ نیروی هوایی عراق، در طول جنگ ایران و عراق و به وسیلهٔ نیروی هوایی لیبی، علیه چاد و تانزانیا به کار گرفته می شد.
توپولف - ۲۲ به عنوان یک جایگزین فراصوت برای بمب افکن توپولف - ۱۶ ساخته شد. طراحی اولیهٔ این هواپیما در شرکت توپولف برای برآورده کردن این نیاز در سال ۱۹۵۴ میلادی آغاز گشت و در زمان طراحی نام هواپیمای ۱۰۵ را به خود گرفت. نخستین نمونهٔ اولیهٔ آن در سال ۱۹۵۷ تکمیل گردید و نخستین پرواز خود را از فرودگاه ژوکوفسکی در تاریخ ۲۱ ژوئن ۱۹۵۸ انجام داد. خلبان این پرواز آزمایشی یوری آلاشیف بود. [ ۲] [ ۳] [ ۴] در دسترس بودن موتورهای نیرومندتر و لزوم کاهش نیروی پسار در این هواپیما منجر به ساخت یک نمونهٔ اولیهٔ اصلاح شده در آن گردید که ۱۰۵ آ نامیده شد. نخستین پرواز مدل اصلاح شده در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۵۹ انجام گرفت. [ ۵]
اولین سری توپولف - ۲۲ به تاریخ ۲۲ سپتامبر ۱۹۶۰ میلادی در کارخانهٔ شمارهٔ ۲۲ در کازان ساخته شد. [ ۶] که در تاریخ ۹ ژوئیه ۱۹۶۱ در رژهٔ روز هوانوردی نوشینو با پرواز ده هواپیما به عموم معرفی گردید. [ ۷] ناتو ابتدا نام آن را بولشات ( Bullshot ) گذاشت که بعداً نامناسب تشخیص داده شد و به بیوتی ( Beauty ) تغییر پیدا کرد؛ ولی این نام هم زیاده از حد ستایش آمیز شناخته شد و در نهایت نامش بلایندر ( Blinder ) گذاشته شد. کرو پروازی شوروی به خاطر شکل ظاهریش آن را شیلا ( به معنی درفش ) می نامیدند. [ ۸]
توپولف - ۲۲ سال ۱۹۶۲ میلادی به خدمت گرفته شد، [ ۹] ولی مشکلات قابل ملاحظه ای در آن وجود داشت که منجر به زمینگیر شدن آن و چندین سانحه گردید. یکی از مهمترین نقیصه های آن داغ شدن پوستهٔ آن در سرعت فراصوت بود که منجر به تاب برداشتن کنترل راد می شد و کنترل آن را مشکل می کرد. سرعت آن هنگام فرود صد کیلومتر در ساعت بیشتر از بمب افکن های پیش از خود بود و دم آن هنگام فرود میل به برخورد به زمین داشت، ولی این مشکل بعداً با افزودن تثبیت کننده های الکترونیکی برطرف شد. حتی پس از برطرف شدن مشکلاتش پرواز با بلایندر آسان نبود و به تعمیر و نگهداری بسیار زیادی نیاز داشت. یکی از ویژگی های ناخوشایند آن طراحی بال آن بود که سبب وارونگی سکان و غیرقابل کنترل شدن هواپیما می شد.