توپخانه خودکششی یا خودرو به خودروهای نظامی مجهز به توپ های جنگی گفته می شود که شامل توپ ها ( یا هویتزرها ) ی خودکششی و توپخانه راکت انداز می شود. این خودروها قابلیت تحرک بالایی دارند و معمولاً از یک شاسی خودرو شنی دار تشکیل می شوند که یک هویتزر یا دیگر انواع توپ های جنگی، یا یک خمپاره انداز، یا پرتابگرهای راکتی بر آن نصب شده اند. این ادوات توپخانه ای معمولاً برای بمباران غیرمستقیم حمایتی دوربرد در صحنه نبرد استفاده می شوند.
در گذشته خودروهای جنگی مخصوص آتش مستقیم مثل توپ های تهاجمی[ ۱] و تانک کش ها[ ۲] نیز در زمره توپخانه خودکششی قرار می گرفتند. این ادوات نظامی از زره سنگینی برخوردار بودند و اولی آتش مستقیم نزدیک را برای پیاده نظام فراهم کرده و دیگری نیز یک خودرو اختصاصی شکارگر تانک بود.
توپ های خودکششی مدرن از نظر ظاهری به تانک شباهت دارند اما به طور کلی زره سبک تری دارند، بسیار سبک تر از آن که آتش مستقیم میدان جنگ را تاب بیاورند. با این وجود خدمه و سرنشینانشان را در برابر ترکش ها و گلوله های سلاح های سبک محافظت می کنند و در نتیجه در گروه خودروهای جنگی زرهی طبقه بندی می شوند. بسیاری از آن ها هم برای دفاع از خود در مقابل پیاده نظام دشمن به مسلسل مجهزند.
مزیت کلیدی توپخانه خودکششی بر توپخانه کششی سرعت بسیار بیشتر عملیاتی شدن آن هاست. توپ های کششی پیش از آن که مورد استفاده قرار گیرند، بایستی خودروی کشنده آن ها متوقف شده، و توپ پیاده گردیده و تنظیم گردد. برای تغییر موقعیت هم دوباره بایستی توپ را بر روی خودرو سوار کرده و به محل جدید منتقل کرد. اما توپخانه خودکششی قادر است تا در محل دلخواه توقف کرده و بلافاصله آغاز به شلیک کند و به سرعت به موقعیت جدید نقل مکان کند. این قابلیت به ویژه در جنگ های متحرک و به خصوص در هنگام پیشروی مفید است.
در نقطه مقابل تولید و نگهداری توپخانه کششی ارزان تر است. وزن آن سبک تر است و می توان آن را در نقاطی قرار داد که در دسترس توپ های خودکششی نیست. از همین رو با وجود مزیت های توپ های خودکششی هنوز هم بسیاری از ارتش های مدرن دنیا زرادخانه ای از توپ های کششی را در اختیار دارند.
نخستین توپ خودکششی انگلیسی یک تانک آزمایشی در ژانویه ۱۹۱۷ بود که از شاسی تانک و یک توپ ۶ اینچی ( کالیبر ۲۰۳ ) استفاده می کرد. فرانسوی ها هم یک توپ ۲۲۰ میلی متری را بر روی بدنه تانک سبک رنو اف تی نصب کردند. پس از جنگ جهانی اول تردیدهایی در مورد سودمندی توپ های خودکششی مطرح شده و جلوی تولید آن ها را گرفت. گرچه ژنرال ناظر توپخانه فرانسه پیشنهاد داده بود که تمام توپ های متوسط و سنگین این ارتش خودکششی باشند اما بیشتر نظامیان با وی مخالف بودند و این طرح انجام نشد. در آمریکا هم طرح تولید توپ خودکششی در سال ۱۹۲۲ متوقف شد و بریتانیایی ها اگرچه یک توپ ۱۸ پوندی را در سال ۱۹۲۵ آزمایش کردند اما نظریه غالب در میان آن ها مخالفت با چنین توپ هایی بود. مهم ترین دلیل مخالفت ها به مسئله چگونگی حمل و نقل مهمات این توپ ها آن هم در یک نبرد پرسرعت تانک ها مربوط می شد. این نظریه هم مطرح بود که با افزایش قدرت آتش تانک ها آن ها دیگر نیازی به حمایت توپخانه ندارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر گذشته خودروهای جنگی مخصوص آتش مستقیم مثل توپ های تهاجمی[ ۱] و تانک کش ها[ ۲] نیز در زمره توپخانه خودکششی قرار می گرفتند. این ادوات نظامی از زره سنگینی برخوردار بودند و اولی آتش مستقیم نزدیک را برای پیاده نظام فراهم کرده و دیگری نیز یک خودرو اختصاصی شکارگر تانک بود.
توپ های خودکششی مدرن از نظر ظاهری به تانک شباهت دارند اما به طور کلی زره سبک تری دارند، بسیار سبک تر از آن که آتش مستقیم میدان جنگ را تاب بیاورند. با این وجود خدمه و سرنشینانشان را در برابر ترکش ها و گلوله های سلاح های سبک محافظت می کنند و در نتیجه در گروه خودروهای جنگی زرهی طبقه بندی می شوند. بسیاری از آن ها هم برای دفاع از خود در مقابل پیاده نظام دشمن به مسلسل مجهزند.
مزیت کلیدی توپخانه خودکششی بر توپخانه کششی سرعت بسیار بیشتر عملیاتی شدن آن هاست. توپ های کششی پیش از آن که مورد استفاده قرار گیرند، بایستی خودروی کشنده آن ها متوقف شده، و توپ پیاده گردیده و تنظیم گردد. برای تغییر موقعیت هم دوباره بایستی توپ را بر روی خودرو سوار کرده و به محل جدید منتقل کرد. اما توپخانه خودکششی قادر است تا در محل دلخواه توقف کرده و بلافاصله آغاز به شلیک کند و به سرعت به موقعیت جدید نقل مکان کند. این قابلیت به ویژه در جنگ های متحرک و به خصوص در هنگام پیشروی مفید است.
در نقطه مقابل تولید و نگهداری توپخانه کششی ارزان تر است. وزن آن سبک تر است و می توان آن را در نقاطی قرار داد که در دسترس توپ های خودکششی نیست. از همین رو با وجود مزیت های توپ های خودکششی هنوز هم بسیاری از ارتش های مدرن دنیا زرادخانه ای از توپ های کششی را در اختیار دارند.
نخستین توپ خودکششی انگلیسی یک تانک آزمایشی در ژانویه ۱۹۱۷ بود که از شاسی تانک و یک توپ ۶ اینچی ( کالیبر ۲۰۳ ) استفاده می کرد. فرانسوی ها هم یک توپ ۲۲۰ میلی متری را بر روی بدنه تانک سبک رنو اف تی نصب کردند. پس از جنگ جهانی اول تردیدهایی در مورد سودمندی توپ های خودکششی مطرح شده و جلوی تولید آن ها را گرفت. گرچه ژنرال ناظر توپخانه فرانسه پیشنهاد داده بود که تمام توپ های متوسط و سنگین این ارتش خودکششی باشند اما بیشتر نظامیان با وی مخالف بودند و این طرح انجام نشد. در آمریکا هم طرح تولید توپ خودکششی در سال ۱۹۲۲ متوقف شد و بریتانیایی ها اگرچه یک توپ ۱۸ پوندی را در سال ۱۹۲۵ آزمایش کردند اما نظریه غالب در میان آن ها مخالفت با چنین توپ هایی بود. مهم ترین دلیل مخالفت ها به مسئله چگونگی حمل و نقل مهمات این توپ ها آن هم در یک نبرد پرسرعت تانک ها مربوط می شد. این نظریه هم مطرح بود که با افزایش قدرت آتش تانک ها آن ها دیگر نیازی به حمایت توپخانه ندارند.
wiki: توپخانه خودکششی