توپ ضدهوایی یکی از انواع ادوات توپخانه ای است که برای دفاع در مقابل هواگردها و اهداف پرنده طراحی و ساخته شده است. تفاوت اصلی توپ های ضدهوایی با دیگر انواع توپ در این است که توپ های ضدهوایی به شیوه ای نصب شده اند که بتوانند به سوی آسمان شلیک کنند و ابزاری برای هدف گیری و شلیک سریع به سوی اهداف پرسرعت دارند. این توپ ها معمولاً نواخت تیر بالایی دارند و گاهی با دو یا چند لوله ساخته می شوند تا بتوانند در کوتاهترین زمان بیشترین حجم آتش را به سوی دشمن شلیک کنند. مهمات توپ های ضدهوایی هم معمولاً با فیوزهایی که گلوله را در ارتفاع خاصی منفجر می کند یا فیوزهای مجاورتی که گلوله را در نزدیکی هدف منفجر می کند، ساخته می شوند. [ ۱]
تکامل سلاح های ضدهوایی از حدود سال ۱۹۱۰ آغاز شد یعنی درست زمانی که هواپیماها به سلاحی مؤثر بدل شدند. در جنگ جهانی اول از توپ های صحرایی با کالیبر حداکثر ۹۰ میلی متری به عنوان سلاح ضدهوایی استفاده می شد. برای این منظور شیوه نصب این توپ ها به گونه ای تغییر می کرد که قابلیت شلیک در حالت عمودی را داشته باشند، هرچند هنوز روش های هدف گیری مناسبی برای این توپ ها ابداع نشده بود.
در فاصله بین دو جنگ جهانی پیشرفت قابل توجهی در زمینه ساخت مسافت یاب ها، جستجوگرهای نوری، فیوزهای زمانی و مکانیسم های گلوله رسانی صورت گرفت و این به ادوات توپخانه ای کمک کرد تا به شکل موثرتری با اهداف متحرک سریع درگیر شوند.
در جنگ جهانی دوم توپ های ضدهوایی اتوماتیک وارد صحنه جنگ شدند. رادارهایی برای رهگیری اهداف پرنده ساخته شدند و فیوزهای مجاورتی با استفاده از امواج رادیویی بسیار کوتاه مهمات توپ ها را در نزدیکی هدف منفجر می کردند.
در این جنگ نیروهای آمریکایی و بریتانیایی به طور گسترده ای از نوعی توپ ۴۰ م م بهره می گرفتند که شرکت سوئدی بوفورس آن را طراحی و برای نخستین بار تولید کرده بود. این توپ که انواع جدید آن هنوز در بسیاری از کشورهای دنیا مورد استفاده است، قادر بود گلوله هایی به وزن ۹۰۰ گرم را به ارتفاعی در حدود ۳۲۰۰ متر با نواخت تیر ۱۲۰ در دقیقه شلیک کند. روس ها هم ضدهوایی ۳۷ میلی متری خود را بر اساس همین توپ طراحی کردند.
در حالی که ضدهوایی های کالیبر پایین برای دفاع در مقابل بمب افکن های شیرجه زن و هواپیماهای تهاجمی ارتفاع پایین مورد استفاده قرار می گرفتند از توپ های ضدهوایی سنگین تر ( حداکثر تا کالیبر ۱۲۰ م م ) برای دفاع در مقابل بمب افکن های بلندپرواز در ارتفاع بالا استفاده می شد. موثرترین این ضدهوایی ها توپ ۸۸ م م آلمانی ها معروف به فلاک ۸۸ بود که شهرت عالمگیر آن باعث شد تا نام «فلاک» به اصطلاحی برای آتش ضدهوایی تبدیل شود. آمریکایی ها نیز توپ مشابهی با کالیبر ۹۰ میلی متری ساختند که گلوله ای به وزن ۱۰ کیلوگرم را تا ارتفاعی در حدود ۱۰ کیلومتر شلیک می کرد هر دو این توپ ها در نقش توپ ضد تانک نیز مؤثر واقع شدند و بعدها نسخه اصلاح شده آن ها به عنوان توپ مخصوص تانک بر روی تانک های جدیدتر آمریکایی و آلمانی سوار شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتکامل سلاح های ضدهوایی از حدود سال ۱۹۱۰ آغاز شد یعنی درست زمانی که هواپیماها به سلاحی مؤثر بدل شدند. در جنگ جهانی اول از توپ های صحرایی با کالیبر حداکثر ۹۰ میلی متری به عنوان سلاح ضدهوایی استفاده می شد. برای این منظور شیوه نصب این توپ ها به گونه ای تغییر می کرد که قابلیت شلیک در حالت عمودی را داشته باشند، هرچند هنوز روش های هدف گیری مناسبی برای این توپ ها ابداع نشده بود.
در فاصله بین دو جنگ جهانی پیشرفت قابل توجهی در زمینه ساخت مسافت یاب ها، جستجوگرهای نوری، فیوزهای زمانی و مکانیسم های گلوله رسانی صورت گرفت و این به ادوات توپخانه ای کمک کرد تا به شکل موثرتری با اهداف متحرک سریع درگیر شوند.
در جنگ جهانی دوم توپ های ضدهوایی اتوماتیک وارد صحنه جنگ شدند. رادارهایی برای رهگیری اهداف پرنده ساخته شدند و فیوزهای مجاورتی با استفاده از امواج رادیویی بسیار کوتاه مهمات توپ ها را در نزدیکی هدف منفجر می کردند.
در این جنگ نیروهای آمریکایی و بریتانیایی به طور گسترده ای از نوعی توپ ۴۰ م م بهره می گرفتند که شرکت سوئدی بوفورس آن را طراحی و برای نخستین بار تولید کرده بود. این توپ که انواع جدید آن هنوز در بسیاری از کشورهای دنیا مورد استفاده است، قادر بود گلوله هایی به وزن ۹۰۰ گرم را به ارتفاعی در حدود ۳۲۰۰ متر با نواخت تیر ۱۲۰ در دقیقه شلیک کند. روس ها هم ضدهوایی ۳۷ میلی متری خود را بر اساس همین توپ طراحی کردند.
در حالی که ضدهوایی های کالیبر پایین برای دفاع در مقابل بمب افکن های شیرجه زن و هواپیماهای تهاجمی ارتفاع پایین مورد استفاده قرار می گرفتند از توپ های ضدهوایی سنگین تر ( حداکثر تا کالیبر ۱۲۰ م م ) برای دفاع در مقابل بمب افکن های بلندپرواز در ارتفاع بالا استفاده می شد. موثرترین این ضدهوایی ها توپ ۸۸ م م آلمانی ها معروف به فلاک ۸۸ بود که شهرت عالمگیر آن باعث شد تا نام «فلاک» به اصطلاحی برای آتش ضدهوایی تبدیل شود. آمریکایی ها نیز توپ مشابهی با کالیبر ۹۰ میلی متری ساختند که گلوله ای به وزن ۱۰ کیلوگرم را تا ارتفاعی در حدود ۱۰ کیلومتر شلیک می کرد هر دو این توپ ها در نقش توپ ضد تانک نیز مؤثر واقع شدند و بعدها نسخه اصلاح شده آن ها به عنوان توپ مخصوص تانک بر روی تانک های جدیدتر آمریکایی و آلمانی سوار شد.
wiki: توپ ضدهوایی