توفیق ادم

[ویکی فقه] توفیق آدم (قرآن). آدم علیه السّلام برای توبه و انابه به درگاه خداوند توفیق پیدا کرد.
توبه" در اصل به معنی" بازگشت" است، و در لسان قرآن به معنی بازگشت از گناه می آید، این در صورتی است که به شخص گنهکار نسبت داده شود، ولی گاه این کلمه به خدا نسبت داده می شود، در آنجا به معنی بازگشت به رحمت است، یعنی رحمتی را که به خاطر ارتکاب گناه از بنده سلب کرده بود بعد از بازگشت او به خط اطاعت و بندگی به او باز می گرداند، و به همین جهت در مورد خدا تعبیر به" تواب" (بسیار بازگشت کننده به رحمت) می شود.
توبه حضرت آدم
آدم بعد از اینکه از بهشت اخراج شد و به زمین فرود آمد، چهل روز به سجده افتاد و از فراق بهشت گریه کرد و آنقدر نالید و با کلماتی که از خدا یاد گرفت توبه کرد. گویند که این کلمات که توبه آدم و حوا بود، همان تمسک جستن به حق پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و سلم و امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام و امام حسن مجتبی علیه السلام و امام حسین علیه السلام بود. در روایات بسیاری، از امامان نور علیه السّلام نقل شده است که آدم به هنگام ندامت و بازگشت به سوی خدا، نامهای بزرگ و پرشکوهی را بر عرش نگریست و از حقیقت آنها پرسید. پیام آمد که: اینها نامهای محبوب ترین و برترین بندگان خداست. و این نامها عبارتند از: محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین. و آدم پس از آموختن نام آنان و آگاهی از منزلت رفیعشان در بارگاه خدا، به آن شایسته ترینها توسل جست.
آدم و توفیق توبه
فتلقی ءادم من ربه کلمـت فتاب علیه انه هو التواب الرحیم.(سپس آدم از پروردگارش کلماتی دریافت داشت؛ (و با آنها توبه کرد.) و خداوند توبه او را پذیرفت؛ چرا که خداوند توبه پذیر و مهربان است.) ثم اجتبـه ربه فتاب علیه وهدی.(سپس پروردگارش او را برگزید، و توبه اش را پذیرفت، و هدایتش نمود.)