توشیح

[ویکی فقه] توشیح، تناسب کلمه یا کلمات پایانی آیه با معنای صدر آیه است.
یکی از اقسام اسلوب بدیعی قرآن «توشیح» است که به آن «مطمع» نیز می گویند و ابن ابی الاصبع عبدالعظیم بن عبدالواحد (م ۶۵۴ ق) (صاحب کتاب «بدیع القرآن») آن را یکی از انواع فواصل قرآن شمرده است.

[ویکی فقه] توشیح (علوم قرآنی). توشیح، تناسب کلمه یا کلمات پایانی آیه با معنای صدر آیه است.
یکی از اقسام اسلوب بدیعی قرآن «توشیح» است که به آن «مطمع» نیز می گویند و ابن ابی الاصبع عبدالعظیم بن عبدالواحد (م ۶۵۴ ق) (صاحب کتاب «بدیع القرآن») آن را یکی از انواع فواصل قرآن شمرده است.
محل توشیح در کلام
«توشیح» مصدر باب تفعیل از ماده «وشح» است و در جایی مطرح می شود که خود به خود انتها و خاتمه کلام قابل دستیابی و پیش بینی باشد؛ به صورتی که اگر متکلم سکوت کند و سخن را ادامه ندهد، شنونده خود به خود آن را ترنم می کند و می خواند؛ به دیگر بیان، توشیح این است که در آغاز سخن، معنایی بیاید که به کمک آن اگر کلام شعر است قافیه آن، و اگر نثر است سجع آن شناسایی شود؛
← مثال اول
۱. ↑ آل عمران/سوره۳، آیه۳۳.
...

تُوشیح
(در لغت به معنای آراستن) در اصطلاح بدیع، آوردن حروف یا کلماتی از اول یا میانۀ ابیات که ترتیب آن ها کلمه یا جمله ای می سازد که مقصود گوینده بوده است. مانند نام «شمس» که از حروف اول این سه بیت به دست می آید: شمع می سوزد در آن حسرت که میرد پیش تو/هرکه در پیش تو میرد زندگی یابد ز سر/من بدین مومم که در پای تو میرم همچو شمع/تا به امّید وصالت زندگی یابم مگر/سر چو شمعم گر رود در سر ندارم سر ز تو/ور به تیغت کشته گردم زندگی یابم دگر.