تندیس های گوناگون و بسیاری از حکیم ابوالقاسم فردوسی در سراسر جهان بویژه در شهر مشهد ساخته شده است. [ ۱] این مقاله به معرفی تندیس های فردوسی ساخته شده به وسیلهٔ هنرمندان تندیس ساز و پیکرتراش در ایران و جهان می پردازد.
بزرگ ترین سردیس فردوسی در ایران، با ارتفاع حدود هشت و نیم متر در زمستان ۱۴۰۰ در میدان علوم دانشگاه فردوسی مشهد رونمایی شد. [ ۲] طراحی این سردیس تحت تأثیر پنج ایده محوری انتشار اندیشه فردوسی، اشاره به ماندگاری، ایجاد ریتم در تندیس، اعتنا به بیتی مشهور از وی و آشنایی زدایی از اثر هنری طراحی بوده است. این پنج ایده اصلی شامل انتشار اندیشه فردوسی، اشاره به ماندگاری و پابرجایی ابیات فردوسی پس از گذار قرن ها و سده ها، ایجاد ریتم در تندیس، اعتنا به بیت مشهور «بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی» و آشنایی زدایی از اثر هنری می شود. [ ۳]
تقسیمات هندسی، مهم ترین نقطه قابل توجه در طراحی این تندیس است که از قسمت سر فردوسی با اندازه های کوچک شروع شده و شانه های او می رسد. سرانجام با تقسیمات بزرگتری خودش را در زمینه کار که پس زمینه مجسمه و زمین دانشگاه است، پخش و منتشر می کند. این حرکت و انتشار از بالا به پایین و از سر تا زمین مجسمه بیانگر نوعی انتشار ذهن فردوسی به زمینه و زمانه امروزی ماست.
مجسمهٔ فردوسی واقع در محوطه باغ موزه نگارستان ساختهٔ لرنزی، استاد مجسمه ساز مشهور فرانسوی است. در سال ۱۳۱۳ خورشیدی، پیش از برگزاری کنگرهٔ بین المللی فردوسی، حدود ۴۱۰ دانشجوی ایرانی مقیم فرانسه هر کدام مبلغی در حدود ۲۰ تا ۱۰۰ فرانک پیشکش کردند و مبلغ پانزده هزار فرانک گردآوری کردند و از لرنزی خواستند تا تندیس فردوسی را بسازد. با وجود کم بودن مبلغ اما لرنزی پس از آگاهی از نیت دانشجویان مسوولیت ساخت این تندیس را پذیرفت. ابراهیم چهرازی، متخصص اعصاب و روان و نمایندهٔ دانشجویان که قصد داشت به هر صورت در کنگرهٔ بین المللی فردوسی همکاری نماید به درخواست لرنزی، تندیس ساز، شعرهای شاهنامهٔ فردوسی را برای او خواند تا این استاد بتواند با الهام از اشعار حماسی فردوسی، تصویری از چهره او را طراحی کند. چهره این مجسمه متفاوت از چهرهٔ فردوسی در دیگر تندیسهای ساخته شده در ایران به وسیلهٔ استادانی هم چون ابوالحسن صدیقی است که علت آن برداشت استاد تندیس ساز فرانسوی از فردوسی است. این تندیس در محوطه باغ نگارستان نصب شد. باستانی پاریزی نیز در کتاب «شاهنامه آخرش خوش است» از صفحه ۳۵۶ تا ۳۸۰ فهرست اسامی آن ۴۱۰ دانشجو را به همراه شرح چگونگی همکاری هر یک در ساخت آن تندیس، آورده است. محوطه اطراف تندیس فردوسی به گل گشت فردوسی مشهور بوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبزرگ ترین سردیس فردوسی در ایران، با ارتفاع حدود هشت و نیم متر در زمستان ۱۴۰۰ در میدان علوم دانشگاه فردوسی مشهد رونمایی شد. [ ۲] طراحی این سردیس تحت تأثیر پنج ایده محوری انتشار اندیشه فردوسی، اشاره به ماندگاری، ایجاد ریتم در تندیس، اعتنا به بیتی مشهور از وی و آشنایی زدایی از اثر هنری طراحی بوده است. این پنج ایده اصلی شامل انتشار اندیشه فردوسی، اشاره به ماندگاری و پابرجایی ابیات فردوسی پس از گذار قرن ها و سده ها، ایجاد ریتم در تندیس، اعتنا به بیت مشهور «بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی» و آشنایی زدایی از اثر هنری می شود. [ ۳]
تقسیمات هندسی، مهم ترین نقطه قابل توجه در طراحی این تندیس است که از قسمت سر فردوسی با اندازه های کوچک شروع شده و شانه های او می رسد. سرانجام با تقسیمات بزرگتری خودش را در زمینه کار که پس زمینه مجسمه و زمین دانشگاه است، پخش و منتشر می کند. این حرکت و انتشار از بالا به پایین و از سر تا زمین مجسمه بیانگر نوعی انتشار ذهن فردوسی به زمینه و زمانه امروزی ماست.
مجسمهٔ فردوسی واقع در محوطه باغ موزه نگارستان ساختهٔ لرنزی، استاد مجسمه ساز مشهور فرانسوی است. در سال ۱۳۱۳ خورشیدی، پیش از برگزاری کنگرهٔ بین المللی فردوسی، حدود ۴۱۰ دانشجوی ایرانی مقیم فرانسه هر کدام مبلغی در حدود ۲۰ تا ۱۰۰ فرانک پیشکش کردند و مبلغ پانزده هزار فرانک گردآوری کردند و از لرنزی خواستند تا تندیس فردوسی را بسازد. با وجود کم بودن مبلغ اما لرنزی پس از آگاهی از نیت دانشجویان مسوولیت ساخت این تندیس را پذیرفت. ابراهیم چهرازی، متخصص اعصاب و روان و نمایندهٔ دانشجویان که قصد داشت به هر صورت در کنگرهٔ بین المللی فردوسی همکاری نماید به درخواست لرنزی، تندیس ساز، شعرهای شاهنامهٔ فردوسی را برای او خواند تا این استاد بتواند با الهام از اشعار حماسی فردوسی، تصویری از چهره او را طراحی کند. چهره این مجسمه متفاوت از چهرهٔ فردوسی در دیگر تندیسهای ساخته شده در ایران به وسیلهٔ استادانی هم چون ابوالحسن صدیقی است که علت آن برداشت استاد تندیس ساز فرانسوی از فردوسی است. این تندیس در محوطه باغ نگارستان نصب شد. باستانی پاریزی نیز در کتاب «شاهنامه آخرش خوش است» از صفحه ۳۵۶ تا ۳۸۰ فهرست اسامی آن ۴۱۰ دانشجو را به همراه شرح چگونگی همکاری هر یک در ساخت آن تندیس، آورده است. محوطه اطراف تندیس فردوسی به گل گشت فردوسی مشهور بوده است.
wiki: تندیس های فردوسی