تقوا و بخل

[ویکی فقه] تقوا و بخل (قرآن). از ثمرات تقواپیشگی بازداری انسان از بخل می باشد.
اجتناب از بخل نفس، از آثار تقواپیشگی است:... واتقوا الله... • ... ومن یوق شح نفسه فاولـئک هم المفلحون.... و از (مخالفت) خدا بپرهیزید...• ... از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند! فاتقوا الله... ومن یوق شح نفسه فاولـئک هم المفلحون. در پایان آیه برای تاکید بیشتر روی اوصاف کریمه گذشته، و بیان نتیجه آن می افزاید: و کسانی که خداوند آنها را از بخل و حرص نفس خویش باز داشته، رستگارانند (و من یوق شح نفسه فاولئک هم المفلحون). شح چنان که راغب در مفردات می گوید به معنی بخل توام با حرص است که به صورت عادت در آید. یوق از ماده وقایة، گرچه به صورت فعل مجهول است اما پیداست که فاعل آن در اینجا خدا است، یعنی هر کس خداوند او را از این صفت مذموم نگاهداری کند رستگار است.در حدیثی می خوانیم که امام صادق علیه السلام به یکی از اصحاب خود فرمود: اتدری ما الشحیح: آیا می دانی شحیح کیست؟! او در جواب عرض می کند: هو البخیل: منظور بخیل است. امام فرمود: الشح اشد من البخل، ان البخیل یبخل بما فی یده، و الشحیح یشح بما فی ایدی الناس و علی ما فی یده، حتی لا یری فی ایدی الناس شیئا الا تمنی ان یکون له بالحل و الحرام، و لا یقنع بما رزقه الله عز و جل!:شح از بخل شدیدتر است، بخیل کسی است که در مورد آنچه دارد بخل می ورزد، ولی شحیح هم نسبت به آنچه در دست مردم است بخل می ورزد و هم آنچه خود در اختیار دارد، تا آنجا که هر چه را در دست مردم ببیند آرزو می کند آن را به چنگ آورد، خواه از طریق حلال باشد یا حرام و هرگز قانع به آنچه خداوند به او روزی داده نیست. در حدیث دیگری می خوانیم:لا یجتمع الشح و الایمان فی قلب رجل مسلم!، و لا یجتمع غبار فی سبیل الله و دخان جهنم فی جوف رجل مسلم!:بخل و حرص و ایمان در قلب مرد مسلمان جمع نمی شود، همانگونه که غبار راه جهاد و دود جهنم در درون یک انسان مجتمع نمی گردد.کوتاه سخن اینکه: از آیه فوق به خوبی استفاده می شود که ترک بخل و حرص انسان را به رستگاری می رساند، در حالی که آلودگی به این صفت مذموم کاخ سعادت انسان را ویران می سازد.