تقوا و القاب زشت

[ویکی فقه] تقوا و القاب زشت (قرآن). یکی از آثار تقواپیشگی اجتناب انسان از استفاده کردن از القاب زشت در مورد دیگران است.
اجتناب از خواندن یکدیگر با لقب های زشت، از آثار تقواپیشگی مؤمنان است:یـایها الذین ءامنوا... ولا تنابزوا بالالقـب بئس الاسم الفسوق بعد الایمـن... • ... واتقوا الله...ای کسانی که ایمان آورده اید! ... با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را یاد نکنید، بسیار بد است که بر کسی پس از ایمان نام کفر آمیز بگذارید...• ... تقوای الهی پیشه کنید... .
دیدگاه مفسرین
می افزاید: و یکدیگر را با القاب زشت و ناپسند یاد نکنید (و لا تنابزوا بالالقاب). بسیاری از افراد بی بند و بار در گذشته و حال اصرار داشته و دارند که بر دیگران القاب زشتی بگذارند، و از این طریق آنها را تحقیر کنند، شخصیتشان را بکوبند، و یا احیانا از آنان انتقام گیرند، و یا اگر کسی در سابق کار بدی داشته سپس توبه کرده و کاملا پاک شده باز هم لقبی که بازگو کننده وضع سابق باشد بر او بگذارند. اسلام صریحا از این عمل زشت نهی می کند، و هر اسم و لقبی را که کوچکترین مفهوم نامطلوبی دارد و مایه تحقیر مسلمانی است ممنوع شمرده. در حدیثی آمده است که روزی صفیه دختر حیی ابن اخطب (همان زن یهودی که بعد از ماجرای فتح خیبر مسلمان شد و به همسری پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلّم در آمد) روزی خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم آمد در حالی که اشک می ریخت، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم از ماجرا پرسید، گفت: عایشه مرا سرزنش می کند و می گوید:"ای یهودی زاده! پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم فرمود: چرا نگفتی پدرم هارون است، و عمویم موسی، و همسرم محمد صلی الله علیه و آله وسلّم ؟ و در اینجا بود که این آیه نازل شد. و لا تلمزوا انفسکم، کلمه لمز که مصدر تلمزوا، است (به طوری که گفته اند) به معنای این است که شخصی را به عیبش آگاه سازی. و اگر کلمه مزبور را مقید به قید انفسکم، خود را نموده، برای اشاره به این است که مسلمانان در یک مجتمع زندگی می کنند، و در حقیقت همه از هم اند، و فاش کردن عیب یک نفر در حقیقت فاش کردن عیب خود است. پس باید از لمز دیگران به طور جدی احتراز جست (همان طور که از لمز خودت احتراز داری، و هرگز عیب خودت را نمی گویی) و همانطور که حاضر نیستی دیگران عیب تو را بگویند. پس کلمه: انفسکم، با همه کوتاهی اش حکمت نهی را بیان می کند.و لا تنابزوا بالالقاب بئس الاسم الفسوق بعد الایمان، کلمه: نبز، به فتح حرف اول و دوم به معنای لقب است، و به طوری که گفته اند اختصاص دارد به لقب های زشت، پس تنابز که باب تفاعل و طرفینی است به معنای این است که مسلمانان به یکدیگر لقب زشت از قبیل فاسق، سفیه و امثال آن بدهند.