تفکر رایانشی

تفکر رایانشی ( به انگلیسی: Computational thinking ) در مباحث آموزشی مجموعه ای از روش های حل مسئله است که شامل بیان و تعریف کردن مشکلات و راه حل آن هاست به گونه ای که کامپیوتر بتواند آن ها را پردازش و اجرا کند. [ ۱] برخی از این روش ها و رویکردها در فلسفه، هوش مصنوعی، علوم کامپیوتر، مهندسی، ریاضیات و پزشکی مورد مطالعه و توسعه قرار گرفته اند.
اولین استفاده ها از این رویکرد به حدود سال ۱۹۵۰ میلادی بازمی گردد. [ ۲] تفکر رایانشی مواردی مانند نحوه نمایش و پردازش داده ها و همچنین نحوهٔ دسته بندی منطقی داده ها را که در سایر رویکردهای تفکری مانند تفکر علمی، تفکر مهندسی، تفکر سیستمی رواج دارد را نیز دربر می گیرد. [ ۳] بنابراین ایده ها و اصطلاحات این نوع رویکرد منوط به زمان حال نمی باشد. اصطلاح تفکر رایانشی اولین بار توسط سیمور پاپرت در سال ۱۹۸۰ میلادی به کار برده شد. [ ۴] [ ۵] تفکر رایانشی با رویکرد الگوریتمی که دارد می تواند در حل بسیاری از مسائل پیچیده راهگشا باشد و در خیلی از موارد به عنوان روشی برای بهبود پیچیدگی الگوریتم های قبلی در مسئله هایی با مرتبهٔ بزرگ مورد استفاده قرار گیرد. [ ۶] عبارت تفکر رایانشی ( Computional thinking ) در سال ۲۰۰۶ به عنوان نتیجهٔ مقاله ای علمی از سوی انجمن ماشین های حسابگر ( ACM ) توسط Jeannette Wing به خط مقدم جامعهٔ آموزش علوم کامپیوتر آورده شد و از آن زمان این اصطلاح و رویکرد مربوط به آن در مقالات و کنفرانس های علمی به نقش برجسته ای دارد. وی در این مقاله معتقد بود که رویکرد تفکر رایانشی یک مهارت اساسی و پایه ای و لازم برای همه جامعه است و فقط مربوط به دانشمندان حوزهٔ علوم کامپیوتر نیست. او همچنین به لزوم ترکیب و ادغام این رویکرد در شاخه های دیگر آموزشی مانند مدرسه و دانشگاه ها تأکید داشت. [ ۷]
مشخصه هایی که تفکر رایانشی را تعریف می کنند برابرند با تجزیه مسئله، تشخیص و یافتن الگو، نمایش داده ها، تعمیم مسئله و رویکرد الگوریتمی. [ ۸] [ ۹]
با تجزیه کردن یک مسئله شناسایی متغیرهای درگیر در مسئله ممکن می شود و با استفاده از رویکرد نمایش داده ها و نگرش الگوریتمی بر آن، یک راه حل کلی ارائه می شود که این راه حل کلی معمولاً یک تعمیم از مسئلهٔ خاصی است که می تواند برای حل بسیاری از مشکلات دیگر مورد استفاده قرار گیرد.