تفسیر عصر تابعین

[ویکی فقه] آرای تفسیری در عصر تابعین را تفسیر عصر تابعین گویند.
تفسیر عصر تابعین را باید سومین مرحله از مراحل تفسیر دانست.در این عصر که از پایان عهد صحابه آغاز می شود، فتوحات اسلامی گسترش یافت و بسیاری از صحابه در سرزمین های مختلف اسلامی پراکنده شدند؛ مثلا ابن عباس به مکه و ابن مسعود به کوفه روانه شدند. این صحابه بزرگوار به تعلیم قرآن و حدیث به تابعین - که پیرامونشان گرد آمده بودند - پرداختند و به این طریق، سه مدرسه معروف تفسیری مکه، کوفه و مدینه شکل گرفت.
مصادر تفسیر
مصادر تفسیر در عصر تابعین عبارت بود از: قرآن کریم؛ سنت نبوی؛ اقوال صحابه؛ قوه فهم و قدرت استدلال.
ویژگی های تفسیر در عصر تابعین
۱. وارد شدن اسرائیلیات در تفسیر قرآن، به دلیل گرویدن بسیاری از اهل کتاب در این دوران به اسلام.۲. استوار بودن تفسیر بر مدار برداشت شخصی مفسر. هر مفسری تفسیر خویش را از یک صحابی می گرفت.۳. جدا شدن حدیث از تفسیر در این دوره.۴. فزونی اختلاف در تفسیر بین تابعین در مقایسه با عصر صحابه. گرچه همین اختلاف فهم نسبت به بعد از دوره تابعین اندک بود.۵. پیدا شدن اختلافات کلامی پیدا شد و به تبع آن، استفاده از تفسیر قرآن برای اثبات حقانیت مذاهب و آرای کلامی.۶. نگه داشتن آنچه تفسیر می شد به حسب ترتیب مصحف؛ هر چند لازم نبود یک مفسر همه قرآن را تفسیر کند. .
عناوین مرتبط
...