تعارض حقیقت شرعی و لغوی

[ویکی فقه] تعارض حقیقت شرعی و لغوی، تنافی میان احتمال حمل لفظ بر حقیقت شرعی یا معنای لغوی را می گویند.
تعارض حقیقت شرعی و لغوی، به معنای تردید در حمل لفظ بر معنای حقیقی شرعی و یا معنای حقیقی لغوی آن است، در جایی که هر دو احتمال داده می شود؛ یعنی نسبت به لفظی که از سوی شارع صادر شده، تردید وجود دارد که آیا در معنای لغوی به کار رفته یا شارع آن را نقل نموده و در معنای شرعی به کار برده است، مانند لفظ « صوم » که در حمل آن بر معنای لغوی (مطلق امساک) و یا شرعی ( امساک بر وجه مخصوص) تردید وجود دارد.
حکم
در تعارض حقیقت شرعی و لغوی، میان اصولی های اهل سنت اختلاف است؛برخی چون « ابن حاجب » معتقدند اگر لفظی که از سوی شارع صادر شده مردد بین چند معنا باشد، در این صورت، در مرحله اول به معنای شرعی حمل می شود و در صورتی که چنین حملی ممکن نباشد، بر حقیقت عرفی حمل می گردد و در صورت عدم امکان آن نیز، به حقیقت لغوی حمل می گردد.برخی دیگر همانند « غزالی » معتقدند اگر لفظ صادر شده از سوی شارع در ضمن جمله امری و مُثبِت تکلیف باشد، حقیقت شرعی است و اگر در نهی و ترک فعل وارد شده باشد، مجمل خواهد بود.برخی مانند « آمدی » بر این باورند که لفظ در ضمن اثبات، حقیقت شرعی و در ضمن نهی، حقیقت لغوی دارد، و برخی دیگر مثل « قاضی ابی بکر » به مجمل بودن کلام معتقد شده اند.