تصلیب

معمولاً از فرد قربانی با عنوان «مصلوب شده» یاد می شود. عیسی مسیح، پطرس و اسپارتاکوس از جمله افراد سرشناسی هستند که در تاریخ چارمیخ شده اند.
در عهد باستان، به صلیب کشیدن، بدترین و سنگدلانه ترین روش اعدام بود. پس از آن سوزاندن و سر بریدن بودند. امروز تصلیب برای مسیحیان، نمادی از ایثار برای عشق است.
ریشه واژه صلیب دقیقاً معلوم نیست و احتمالاً منشأ فنیقی دارد. به هرحال مجازات مصلوب کردن در میان آشوری ها، بابلی ها، آریایی ها، یونانیان و کارتاژها شناخته شده بود. قدیمی ترین آثار هنری که از صلیب یادگار مانده، یک نقش برجسته بر در کلیسای سنت سابینا و یک جعبه کوچک از عاج با نقوشی با مضمون رنج مسیح است که در موزه لندن نگهداری می شود. مصلوب کردن در سراسر ناحیه مدیترانه به عنوان وسیله اعدام کاملاً شناخته شده بود. شاید دلیل آن این واقعیت بود که مصلوب کردن روش بسیار تحقیرآمیز اعدام محسوب می شد و بیشتر برای اعدام بردگان، راهزنان و گلادیاتورهای بی نام و نشان و مجرمانی به کار گرفته می شد که شهروند رُم نبودند. سیسرون نویسنده و خطیب رومی می نویسد: «در شأن یک رومی نیست که در مراسم به صلیب کشیدن شرکت کند. »
در سده ششم پیش از میلاد ایرانیان این شیوه اعدام را به شکل نظام مند بکار می بردند. ایرانیان به جای یک صلیب واقعی، افراد را روی درخت یا تیرهای چوبی مصلوب می کردند.
اسکندر مقدونی در سال ۳۳۲ پیش از میلاد، پس از تصرف بندر صور که متعلق به فنیقی ها بود، دستور داد دو هزار تن از مدافعان شهر را مصلوب کنند. جانشینان اسکندر کبیر این گونه مجازات را به مصر و سوریه و همچنین کارتاژ فنیقی ها بردند.
در طی جنگ های فینیقی ( بین ۲۶۴ تا ۱۴۶ پیش از میلاد ) رومی ها این روش را آموختند و هر جا که می رفتند از شیوه به صلیب کشیدن استفاده می کردند. حتی در بعضی جاها محلی ها نیز از آن استقبال می کردند. آنها انواع صلیب ها را از جمله صلیب ضربدری را ابداع کردند. آنها از صلیب لاتین یا تاو ( صلیب به شکل T ) استفاده می کردند. صلیب ها می توانستند بلند باشند. ولی صلیب های کوتاه رایج تر بودند.