تشک

تُشَک لایهٔ نرم از جنس پشم یا پنبه است که روی زمین یا روی تخت برای راحتی خواب آدمی جای می گیرد به گونه ای که همگی بدن را دربرمی گیرد. داخل تشک ممکن است از موادی مانند: پارچه های سنگین، مو، نی، پنبه، فوم، اسفنج و غیره تشکیل شده باشد. تشک ها به دو مدل تشک طبی و فنری تقسیم می شوند که نمونه فنری آن نیز به دو صورت فنر متصل و فنر منفصل می باشد.
کلمهٔ تشک مشتق شده از واژهٔ مطرح عربی، که به معنی «چیزی انداخته پایین» یا «مکان که در آن چیزی است انداخته پایین» و از این رو «حصیر، کوسن». در طول جنگ های صلیبی اروپایی به تصویب رسید روش عربی از خواب بر مخده بر روی زمین، و واژهٔ مطرح در نهایت به انگلیسی میانه از طریق زبان های عاشقانه فرود. [ ۱]
۱. تشک های طبی: مغزی این نوع تشک ها کلاً از اسفنج می باشد و نسبت به نوع تشک طبی از ریباند و اسفنج به شکل ترکیبی استفاده می گردد که لایهٔ انتهای آن از ریباند ۹۰ درصد ساخته شده است، که با ۱ الی ۲ سانتی متر فرو رفتگی، مناسب برای سالمندان و بیماران ارتوپدی می باشد. یک سری از تشک های طبی، که به تشکهای ارتوپدی معروف هستند با درصد سختی ۱۰۰ درصد، مناسب افرادی که تشک هایشان نبایستی بیشتر از نیم سانتی متر فرو رفتگی داشته باشد عرضه می گردد. [ نیازمند منبع]
۲. تشک های فنری: تشک های فنری به دو صورت فنر متصل و منفصل تولید می گردد[ ۲] ؛ که در ارتفاع های متفاوت و کیفیت های مناسب، برای اکثر افراد استفاده می شود.
تشک های اولیه شامل انواع مواد طبیعی از جمله نی، پر یا موی اسب بود. تشک های مدرن معمولاً شامل مواد مانند لاتکس، ویسکوالاستیک یا سایر فوم های پلی یورتان انعطاف پذیر است. در سال ۱۸۹۹ جیمز مارشال معرفی اولین جداگانه بسته بندی بهار سوراخ تشک سیم پیچ در حال حاضر معمولاً به عنوان کویل مارشال شناخته شده است. تشک نیز ممکن است با هوا یا آب، یا انواع الیاف طبیعی، از جمله در پر شود. الیاف ابریشمی درخت پنبه یا درخت ابریشم به عنوان ماده تشک در جنوب شرقی آسیا، و سخت و زبر در جنوب آسیا است. [ ۳] [ ۴]