تریکوتیلومانیا یا اختلال موکنی ( به انگلیسی: trichotillomania ) یک اختلال روانی است که با یک میل طولانی مدت به کندن موهای خود مانند ابرو، موهای سر و غیره مشخص می شود. [ ۱] [ ۲] این امر به حدی رخ می دهد که ریزش مو قابل مشاهده است. [ ۱] ممکن است کندن مو، احساس مثبت مختصری در فرد ایجاد شود[ ۳] و تلاش برای متوقف کردن این عمل معمولاً برای فرد غیرممکن است. کندن مو می تواند در هر جایی از بدن صورت بگیرد، با این حال، کندن موهای سر و اطراف چشم شایع ترین هستند. کندن مو برای این افراد نیز دردآور است اما همچنان ادامه می یابد. [ ۴]
ویژگی اصلی اختلال موکنی، کندن مکرر موی خویشتن است ( ملاک A ) . موکنی می تواند در هر ناحیه بدن که مو رشد می کند روی دهد؛ رایج ترین نواحی کاسه سر، ابروها، و پلکها هستند، در حالی که نواحی کمتر متداول، زیر بغل، صورت، ناحیه شرمگاهی، و اطراف مقعد است. نواحی موکنی ممکن است با گذشت زمان تغییر کنند. موکنی ممکن است به صورت دوره های کوتاه روی دهد که در طول روز یا در طول دوره های نه چندان مکرر، اما مداوم پراکنده شده باشند. به طوری که به مدت چندساعت یا چندماه دوام داشته باشد. ملاک Aایجاب می کند که موکنی به بی مویی منجر شود، اما افراد مبتلا به این اختلال ممکن است به صورت کاملاً پخش شده موکنی کنند ( یعنی، موهای تکی را از تمام نواحی بکنند ) طوری که بی مویی به صورت آشکار قابل رویت نباشد. به گونه ای دیگر ممکن است افراد سعی کنند بی مویی خود را پنهان یا استتار کنند ( مثلاً یا استفاده از لوزم آرایش، روسری، یا کلاه گیس ) . افراد مبتلا به اختلال موکنی تلاش های مکرری برای کاهش دادن موکنی با متوقف کردن آن انجام می دهند ( ملاک B ) . ملاک C اشاره دارد که موکنی ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد می کند. اصطلاح ناراحتی، عواطف منفی را شامل می شود که ممکن است توسط فرد مبتلا به اختلال موکنی تجربه شود، مثل احساس نداشتن کنترل، شرمندگی، و خجالت. اختلال قابل ملاحظه ممکن است در زمینه های مختلف عملکرد روی دهد ( مثل اجتماعی، شغلی، تحصیلی، و اوقات فراغت ) ، که تا اندازه ای به علت اجتناب از کار، مدرسه، یا موقعیت های عمومی دیگر است.
در کل جمعیت، برآورد شیوع ۱۲ ماهه برای اختلال موکنی در بزرگسالان و نوجوانان ۱ تا ۲ درصد است. زنان بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا می شوند که نسبت آن ۱۰:۱ است. در بین کودکان مبتلا به اختلال موکنی، پسرها و دخترها به طور برابری این اختلال را نشان می دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویژگی اصلی اختلال موکنی، کندن مکرر موی خویشتن است ( ملاک A ) . موکنی می تواند در هر ناحیه بدن که مو رشد می کند روی دهد؛ رایج ترین نواحی کاسه سر، ابروها، و پلکها هستند، در حالی که نواحی کمتر متداول، زیر بغل، صورت، ناحیه شرمگاهی، و اطراف مقعد است. نواحی موکنی ممکن است با گذشت زمان تغییر کنند. موکنی ممکن است به صورت دوره های کوتاه روی دهد که در طول روز یا در طول دوره های نه چندان مکرر، اما مداوم پراکنده شده باشند. به طوری که به مدت چندساعت یا چندماه دوام داشته باشد. ملاک Aایجاب می کند که موکنی به بی مویی منجر شود، اما افراد مبتلا به این اختلال ممکن است به صورت کاملاً پخش شده موکنی کنند ( یعنی، موهای تکی را از تمام نواحی بکنند ) طوری که بی مویی به صورت آشکار قابل رویت نباشد. به گونه ای دیگر ممکن است افراد سعی کنند بی مویی خود را پنهان یا استتار کنند ( مثلاً یا استفاده از لوزم آرایش، روسری، یا کلاه گیس ) . افراد مبتلا به اختلال موکنی تلاش های مکرری برای کاهش دادن موکنی با متوقف کردن آن انجام می دهند ( ملاک B ) . ملاک C اشاره دارد که موکنی ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد می کند. اصطلاح ناراحتی، عواطف منفی را شامل می شود که ممکن است توسط فرد مبتلا به اختلال موکنی تجربه شود، مثل احساس نداشتن کنترل، شرمندگی، و خجالت. اختلال قابل ملاحظه ممکن است در زمینه های مختلف عملکرد روی دهد ( مثل اجتماعی، شغلی، تحصیلی، و اوقات فراغت ) ، که تا اندازه ای به علت اجتناب از کار، مدرسه، یا موقعیت های عمومی دیگر است.
در کل جمعیت، برآورد شیوع ۱۲ ماهه برای اختلال موکنی در بزرگسالان و نوجوانان ۱ تا ۲ درصد است. زنان بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا می شوند که نسبت آن ۱۰:۱ است. در بین کودکان مبتلا به اختلال موکنی، پسرها و دخترها به طور برابری این اختلال را نشان می دهند.
wiki: تریکوتیلومانیا