تُرک سازی یا ( به زبان ترکی استانبولی: Türkleşme به معنای ترک سازی اختیاری یا Türkleştirme به معنای ترک سازی اجباری ) در اصطلاح به فرآیند فرهنگی یا سیاسی می گویند که فرد یا موضوعی را که ماهیت ترکی ندارد به اختیار یا به اجبار هویت ترکی بدهند. این اصطلاح می تواند در ارتباط با مردمانی از اقوام دیگر و در مناطقی همچون آناتولی، بالکان، قفقاز یا خاورمیانه تعریف شود. از نظریه پردازان اصلی ترک سازی، یهودی مسلمان شده ای به نام معز کوهن ( مونس تکین آلپ ) بود که فرآیند ترک سازی اجباری را در نوشتاری به نام ترک سازی ( Türkleştirme ) در سال ۱۹۲۸ منتشر کرد. [ ۱]
آناتولی از دوران قدیم، خانهٔ مردمان گوناگونی بود که از آن جمله ایرانیان آشوریان، هیتی ها، لووی ها، هوری ها، ارمنی ها، یونانی ها، کیمری ها، سکاها، گرجی ها، کردها، کولخیسی ها، کاریایی ها، لیدیایی ها، لیقیه ای ها، فریگیهای ها، عرب ها، کردوها، کاپادوکیهای ها و کیلیکیه ای ها و بسیاری دیگر بودند.
حضور یونانی ها در طول بسیاری از سواحل باعث شد تا بسیاری از این مردم تحت تأثیر یونان زبان خود را از دست داده و هلنی شوند. مخصوصاً در شهرها و در سواحل غربی و جنوبی رومیان تأثیر زیادی گذاشتند. با این حال کماکان در شمال و شرق و علی الخصوص در روستاها بسیاری از گویشوران زبان های بومی مانند ارمنیان و آشوریان زندگی می کردند. [ ۲] اما در زمانی که ترکان برای نخستین بار در سدهٔ یازدهم میلادی در این مناطق ظاهر شدند، فرهنگ یونانی تأثیر زیادی نداشت. "[ ۳] علی الخصوص در سرحدات، بیزانسی ها کسانی که به فرقهٔ مسیحی ( غیر ارتودوکس ) گرایش داشتند را آزار می دادند و این موجب شده بود که گرایش به فرهنگ یونانی در آن مناطق کمتر شود. [ ۳] بیزانسی ها پیوسته گروه های بزرگی از مردم را برای یکسان سازی مذهبی و زبان یونانی مهاجرت می دادند. آن ها همچنین کوشش می کردند تا تعداد زیادی از ارمنی ها را همگون کنند؛ در نتیجه در سدهٔ یازدهم میلادی، اشراف ارمنی از سرزمین های خود کوچ و به غرب آناتولی مهاجرت کردند. نتیجهٔ غیرقابل پیش بینی این رفتار، از دست رفتن فرماندهی نظامی محلی در مرزهای شرقی بود که راه را برای مهاجمان ترک باز کرد. [ ۴] در آغاز سدهٔ یازدهم جنگ با ترک ها، موجب کشته شدن بسیاری از مردمان بومی شد و بسیاری از مردم هم به غلامی و بردگی گرفته شدند. [ ۵] در سدهٔ یازدهم میلادی تُرکان سلجوقی که طایفه ای از تُرکان اُغوز بودند، یک امپراتوری[ ۶] تشکیل دادند که از آمودریا تا خلیج فارس و از هندوستان تا دریای مدیترانه گسترش داشت. [ ۷] این امپراتوری شامل بیشتر مناطق ایران، بین النهرین، سوریه و فلسطین بود. پیشرفت آن ها نشانگر آغاز قدرت تُرک ها در خاورمیانه بود و به مرور موجب اِسکان آن ها شد. [ ۸] در زمان پادشاهی آلپ ارسلان و ملکشاه، امپراتوری سلجوقی گسترش یافت تا تمام ایران و بین النهرین و سوریه از جمله فلسطین را شامل شود. در سال ۱۰۷۱ میلادی، آلپ ارسلان ارتش قدرتمند امپراتوری بیزانس را در نبرد ملازگرد شکست داد[ ۹] و رومانوس چهارم ( امپراتور بیزانس ) را به اسارت گرفت. این پیروزی راه را برای اِسکان اقوام ترکمن در آناتولی باز کرد[ ۱۰] و در ادامه توسط قبایل تُرک آناتولی، امپراتوری عثمانی ایجاد شد که در سده های پانزدهم و شانزدهم یکی از قدرتمندترین کشورها در جهان بود. [ ۱۱] دورهٔ امپراتوری عثمانی بیش از ششصد سال به طول انجامید. این امپراتوری در اوج خود بر بخش اعظم جنوب شرقی اروپا تا دروازه های وین و از جمله مجارستان، منطقه بالکان، یونان، اوکراین و بخش هایی از خاورمیانه شامل عراق، سوریه، اسرائیل و مصر، شمال آفریقا تا الجزایر و بخش های بزرگی از شبه جزیرهٔ عربستان حکومت می کرد. [ ۱۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآناتولی از دوران قدیم، خانهٔ مردمان گوناگونی بود که از آن جمله ایرانیان آشوریان، هیتی ها، لووی ها، هوری ها، ارمنی ها، یونانی ها، کیمری ها، سکاها، گرجی ها، کردها، کولخیسی ها، کاریایی ها، لیدیایی ها، لیقیه ای ها، فریگیهای ها، عرب ها، کردوها، کاپادوکیهای ها و کیلیکیه ای ها و بسیاری دیگر بودند.
حضور یونانی ها در طول بسیاری از سواحل باعث شد تا بسیاری از این مردم تحت تأثیر یونان زبان خود را از دست داده و هلنی شوند. مخصوصاً در شهرها و در سواحل غربی و جنوبی رومیان تأثیر زیادی گذاشتند. با این حال کماکان در شمال و شرق و علی الخصوص در روستاها بسیاری از گویشوران زبان های بومی مانند ارمنیان و آشوریان زندگی می کردند. [ ۲] اما در زمانی که ترکان برای نخستین بار در سدهٔ یازدهم میلادی در این مناطق ظاهر شدند، فرهنگ یونانی تأثیر زیادی نداشت. "[ ۳] علی الخصوص در سرحدات، بیزانسی ها کسانی که به فرقهٔ مسیحی ( غیر ارتودوکس ) گرایش داشتند را آزار می دادند و این موجب شده بود که گرایش به فرهنگ یونانی در آن مناطق کمتر شود. [ ۳] بیزانسی ها پیوسته گروه های بزرگی از مردم را برای یکسان سازی مذهبی و زبان یونانی مهاجرت می دادند. آن ها همچنین کوشش می کردند تا تعداد زیادی از ارمنی ها را همگون کنند؛ در نتیجه در سدهٔ یازدهم میلادی، اشراف ارمنی از سرزمین های خود کوچ و به غرب آناتولی مهاجرت کردند. نتیجهٔ غیرقابل پیش بینی این رفتار، از دست رفتن فرماندهی نظامی محلی در مرزهای شرقی بود که راه را برای مهاجمان ترک باز کرد. [ ۴] در آغاز سدهٔ یازدهم جنگ با ترک ها، موجب کشته شدن بسیاری از مردمان بومی شد و بسیاری از مردم هم به غلامی و بردگی گرفته شدند. [ ۵] در سدهٔ یازدهم میلادی تُرکان سلجوقی که طایفه ای از تُرکان اُغوز بودند، یک امپراتوری[ ۶] تشکیل دادند که از آمودریا تا خلیج فارس و از هندوستان تا دریای مدیترانه گسترش داشت. [ ۷] این امپراتوری شامل بیشتر مناطق ایران، بین النهرین، سوریه و فلسطین بود. پیشرفت آن ها نشانگر آغاز قدرت تُرک ها در خاورمیانه بود و به مرور موجب اِسکان آن ها شد. [ ۸] در زمان پادشاهی آلپ ارسلان و ملکشاه، امپراتوری سلجوقی گسترش یافت تا تمام ایران و بین النهرین و سوریه از جمله فلسطین را شامل شود. در سال ۱۰۷۱ میلادی، آلپ ارسلان ارتش قدرتمند امپراتوری بیزانس را در نبرد ملازگرد شکست داد[ ۹] و رومانوس چهارم ( امپراتور بیزانس ) را به اسارت گرفت. این پیروزی راه را برای اِسکان اقوام ترکمن در آناتولی باز کرد[ ۱۰] و در ادامه توسط قبایل تُرک آناتولی، امپراتوری عثمانی ایجاد شد که در سده های پانزدهم و شانزدهم یکی از قدرتمندترین کشورها در جهان بود. [ ۱۱] دورهٔ امپراتوری عثمانی بیش از ششصد سال به طول انجامید. این امپراتوری در اوج خود بر بخش اعظم جنوب شرقی اروپا تا دروازه های وین و از جمله مجارستان، منطقه بالکان، یونان، اوکراین و بخش هایی از خاورمیانه شامل عراق، سوریه، اسرائیل و مصر، شمال آفریقا تا الجزایر و بخش های بزرگی از شبه جزیرهٔ عربستان حکومت می کرد. [ ۱۲]
wiki: ترک سازی