ترفع

[ویکی فقه] خودداری از پذیرش یا انجام دادن کاری به جهت برتر دیدن خود از آن کار را ترفّع گویند. از آن به مناسبت در باب زکات و وکالت سخن رفته است.
به فقیری که به جهت علوّ نفس از پذیرش زکات خودداری می کند جایز است بدون اعلام زکات بودن مال، آن را به عنوان هدیه به او بدهند؛ بلکه این گونه زکات دادن، مستحب است و اعلام زکات بودن مال پرداختی به چنین کسی کراهت دارد.
ترفّع در باب وکالت
کسی که از سوی دیگری در کاری وکیل شده است، نمی تواند فرد دیگری را در آن کار وکیل کند، مگر با اجازۀ موکّل؛ به صراحت یا ظاهر حال و یا به قراین، مانند آنکه شأن وکیل از مباشرت در کار واگذاری به وی بالاتر باشد و موکّل نیز آن را بداند.

[ویکی الکتاب] معنی تُرْفَعَ: که بلندی و رفعت داده شود
معنی طَرَفاً: برخی (عبارت " لِیَقْطَعَ طَرَفاً مِّنَ ﭐلَّذِینَ کَفَرُواْ " یعنی :تا برخی از کافران را [از ریشه و بن] نابود کند)
ریشه کلمه:
رفع (۲۹ بار)