تدخین

تدخین ( به انگلیسی: Fumigation ) روشی برای کنترل آفات است. در این روش، فضایی که در آن آفت باید ازبین رود، به طور کامل پر از آفت کش های گازی می شود. تدخین برای کنترل آفات در خاک، دانه های غلات، در فرآوری محصولات صادرات و واردات برای جلوگیری از حمله آفاتی است که درون موادی مانند چوب زندگی می کنند مثل موریانه چوب خشک و سوسک چوب خوار است. [ ۱]
تدخین به طور کلی شامل مراحل زیر است: اول منطقه در نظر گرفته شده و تحت پوشش مهر و موم شده. سپس سم تدخینی در فضا آزاد می شود. در مرحلهٔ بعد مدتی باید بگذرد تا سم روی مهاجم ها اثر کند و کشته شوند. مرحله بعدی تهویه برای راندن گازهای سمی است تا ورود انسان به آن محل ایمن باشد. اگر تدخین موفقیت آمیز باشد، آفتی وجود نخواهد داشت.
روش تدخین ساختمان به ساختمان فرق می کند. معمولاً با چادرهایی از جنس پلاستیک یا پی. وی. سی کل محل ساختمان را پوشش می دهند. در تمام مدت انتشار گاز به دلیل بسته بودن محل، غلظت ماده سمی بیشتر اثرگذار است و از سوی دیگر مانع انتشار گاز به همسایگان می شود. این روند ممکن است تا یک هفته ادامه یابد. مدت زمان آن بستگی به دما و نوع آفت دارد.
متیل بروماید در میان سموم تدخینی به طور گسترده ای استفاده می شد تا زمانی که تولید آن توسط پروتکل مونترال محدود شد. این سم در تخریب لایهٔ اوزون نقش دارد. [ ۲] [ ۳] سموم تدخینی که بیشتر مورد استفاده قرارمی گیرد شامل:
• ۱٬۳ - دی کلروپروپیلن
• dazomet ( متیل ایزو تیوسیانات )
• کلروپیکرین
• ۱٬۲ - دی برومو - ۳ - کلروپروپان ( ممنوع در سراسر جهان )
• فرمالدهید
• هیدروژن سیانید
• یدوفرم
• متیل ایزوسیانات
• فسفین
• سولفوریل فلورید
می باشند.
تدخین یک عمل مخاطره آمیز است که معمولاً باید با اجازه قانونی صورت بگیرد. عملیات تدخین باید با مجوز رسمی مقامات انجام شود. زیرا هنگام تدخین، از مواد شیمیایی ای استفاده می شود که برای اکثریت اشکال زندگی از جمله انسان سمی است. [ ۱] پس از تدخین، تهویه منطقه به لحاظ ایمنی از اهمیت حیاتی برخوردار است. زیرا فضای منطقه هنوز دارای گاز سمی است مگر اینکه تهویه شود.