تحسین

تحسین یا آفرین ( به انگلیسی: Admiration ) ، یک احساس اجتماعی است که با دیدن افراد دارای شایستگی، استعداد یا مهارت فراتر از استانداردها احساس می شود. [ ۱] تحسین یادگیری اجتماعی را در گروه ها تسهیل می کند. [ ۲] تحسین از طریق یادگیری از الگوها انگیزه خودیاری را ایجاد می کند. [ ۳]
سارا آلگو و جاناتان هایت[ ۱] تحسین را در زمره هیجان های ستایشگر دیگر، در کنار هیبت، فرهیختگی و قدردانی قرار می دهند. آنها پیشنهاد می کنند که تحسین احساسی است که نسبت به فرهیختگی غیرمنطقی احساس می کنیم ( یعنی شاهد یک عمل با مهارت عالی ) ، در حالی که فرهیختگی هیجانی است که نسبت به برتری اخلاقی احساس می کنیم ( یعنی شاهد انجام عملی با فضیلت بیش از اندازه ) . نویسندگان دیگر هر دوی این احساسات را تحسین می نامند و بین تحسین مهارت و تحسین فضیلت تمایز قائل می شوند. [ ۴] ریچارد اسمیت[ ۳] تحسین را به عنوان یک احساس جذبی متمرکز بر دیگر دسته بندی می کند، که سبب می شود افراد تمایل داشته باشند تا شبیه کسانی باشند که آنها را تحسین می کنند. او تحسین را با رشک ( یک احساس متضاد متمرکز بر دیگری ) مقایسه می کند، و پیشنهاد می کند که رشک سبب می شود تا از شایستگی دیگران احساس ناامیدی کنیم، در حالی که تحسین نشاط بخش و انگیزه بخش است.