تجره

تجره (برزک). تجره یک روستا در ایران است که در بخش برزک شهرستان کاشان در استان اصفهان واقع شده است. [ ۱]
این روستا در دهستان گلاب قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۵۸ نفر ( ۸۲ خانوار ) بوده است. [ ۲]

تجره (ساوه). تجره ( ساوه ) ، روستایی از توابع بخش نوبران شهرستان ساوه در استان مرکزی ایران است.
این روستا در دهستان بیات قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۴۲ نفر ( ۴۷خانوار ) بوده است. روستای کوهستانی و زیبای تجره در قسمت جنوبی کوه تجره قرار گرفته و نام این روستا از نام کوه تجره گرفته شده است. این روستا از طرف جنوب مشرف به روستاهای دمیرچی - جوشقان ( ساوه ) - خلیفه کندی ( ساوه ) - جلکبر و میمه ( ساوه ) و از طرف غرب مشرف به روستاهای مراغه ( ساوه ) و سنگک ( ساوه ) و از طرف شرق مشرف به روستای قرمزین و از ناحیه شمال با روستاهای زمبر و یارآباد همسایه است. از معروفترین خصوصیات روستای تجره رویش گیاهان دارویی در کوه های اطراف آن است. چای کوهی و کاکوتی از معروفترین گیاهان تجره هستند. مردم این روستا عموماً به دامداری و کشاورزی مشغول هستند و محصولات روستا بیشتر انگور، بادام و گردو است. در سالهای اخیر به دلیل مهاجرت جوانان جویای کار به شهرهای بزرگ جمعیت این روستا نیز مانند دیگر روستاها کاهش یافته است. یکی ار افتخارات روستا داشتن امامزاده مسلم می باشد که سالانه زوار زیادی از روستاهای مجاور و شهر های مختلف برای زیارت به این روستا مب ایند که حالت توریستی به این روستا بخشیده است با توجه به خراب شدن بنای امامزاده اکنون توسط خیرین روستا در حال بازسازی و مرمت میباشد که خیرین که هدف کمک به احداث بنا داشته باشند میتوانند با مراجعه به هیات امنای امام زاده نذورات خود را اهدا کنند.

تجره (ورامین). روستای هدف گردشگری تجره، روستایی از توابع بخش جوادآباد شهرستان ورامین در استان تهران ایران است که موقعیت جغرافیایی آن به عرض جغرافیایی ۱۳ دقیقه و ۳۵ درجه و طول جغرافیایی ۴۲ دقیقه و ۵۱ درجه است. این روستا در زمان قاجار به حمایت آقا محمد خان ۶۰ سوار به تهران گسیل داشته است. محصولات کشاورزی آن شامل صیفی جات، غلات، پنبه، انگور، انار و انجیر و علوفه دامی است.
در برهان قاطع تجره بر وزن شرر به خانه های زمستانی ( کاخ ) یا سپید پوش می گویند.
این روستا در دهستان بهنام عرب جنوبی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۶۸ نفر ( ۴۹خانوار ) بوده است که بیشترین اقوام ساکن آن، عرب، علیدوستی، قنبری و تاجیک می باشند.
آثار تاریخی فرهنگی باقی مانده این روستا عبارتند از مزار علی اکبر شاه ترک، تپه بزرگ، تپه شغالی، تپه کوچک ( نقارخانه ) ، قلعه یا کاروانسرای رضاخان علیدوستی، قلعه ایوب خان علیدوستی، قلعه ابراهیم و خانه های اربابی ایوب خان و ابراهیم علیدوستی، باغ پایین، باغ کهنه، باغچه قلعه باغ، باغ علیدوستی که درختان کهن سال دارد، مسجد و مکتب خانه یا مدرسه قدیمی که خانه شعبانعلی بوده است و برج دو طبقه قدیمی که باقی مانده برج نگهبانی قلعه ای بوده که در مکان قدیمی روستای تجره در حیاط آقای قنبری باقی مانده است ضمن اینکه قدیمی تر از قلعه رضاخان و ایوب خان می باشد.
شاه علی اکبر ترک عارفی نامدار بوده است که لقبش شاه بوده و مراد منطقه بوده است.
این آرامگاه شامل گنبدی هرمی شکل و پله ای زیبا و دیدنی است که مدخل ورودی آن رو به شمال و جنوب می باشد و دارای دو ایوان شمالی و جنوبی است که هر دو طرف آن سرپوشیده است و سقف آن قوسی هلالی دارد و مشابه هم هستند به ابعاد ۷* ۳۰۵ متر طول و عرض بدون هیچ تزئین در ایوان، که با سقف ضربی بعدها الحاق شده است.
اتاق هشت ضلعی آن که دیوارهای بدنه اش تو رفته محرابی شکل است که دارای سکو یا تخت شاه نشین در قسمت شرقی و غرب اتاق است. هر چهار طرف آن طاقچه های بزرگ مشابه هم با تزئینات گچبری ساده و گلدانی دارد و مقبره این بزرگوار در وسط اتاق قرار گرفته که ضریح ندارد و ضخامت دیواره هایش به بیش از یک متر می رسد که با مصالحی چون خشت و گل و آجر و ملات ساخته شده است. کنار امامزاده خانقاه و ذکرخانه ای بوده که کاملاً تخریب شده است. تاریخ بنا آن به دوران صفوی بر می گردد که قسمتی هم در دوران قاجاریه تعمیر شده است. ضمناً چهار طرف امامزاده را قبرستان بزرگی محاصره کرده که بیشترین اقوام دفن شده در آن علیدوستی، محمدی، قنبری، طباطبائی و تاجیک می باشند.