تجافی

[ویکی فقه] تجافی یکی از مستحبات در تشهد نماز می باشد
دور کردن بازوان و آرنجها از پهلو و همچون دو بال گشوده قرار دادن آنها بلند کردن شکم از زمین بلند کردن زانوها از زمین و به حالت نیم خیز قرار گرفتن.
معنای لغوی تجافی
تجافی در لغت به معنای قرار نداشتن در جای و برداشتن چیزی از جای خود آمده
تجافی در کلمات فقها
و در کلمات فقها در سه مورد در نماز به کار رفته است: حال رکوع و سجود و حالت نشستن مأموم هنگام تشهّد امام.تجافی در رکوع به باز کردن دستها همچون دو بال گشوده، در سجود به بلند کردن شکم از زمین و قرار دادن دستها همچون دو بال گشوده و در حال تشهّد امام به بلند کردن مأموم زانوهای خود را از زمین و بر سینه پا نشستن و گذاشتن انگشتان دست بر زمین تحقّق می یابد.در روایات و به تبع آن در کلمات فقها از تجافی در رکوع و سجود به «تخوّی» و «تجنیح» نیز تعبیر شده است.فقها از این عنوان در باب صلات سخن گفته اند.
احکام تجافی
...

[ویکی شیعه] تَجافی به معنای آن است که نمازگزار در هنگام تشهّد امام جماعت، به حالت نیم خیز بنشیند. به بازکردن دست ها در هنگام رکوع و سجده نیز تجافی می گویند.
در تشهد: اگر مأموم در رکعت دوم یا آخرِ نماز، به امام جماعت اقتدا کند، در هنگام تشهد امام جماعت، تجافی می کند. یعنی انگشتان دو دست و پاها را بر روی زمین می گذارد و زانوها را بلند می کند. طبق نظر مراجعی مانند آیت الله خامنه ای، آیت الله مکارم شیرازی، آیت الله وحید خراسانی و آیت الله سیستانی، تجافی در تشهد رکعت دوم احتیاطِ واجب است؛ اما در رکعت چهارم، نمازگزار می تواند تجافی کند یا اینکه برخیزد و بقیه نماز را بخواند. نمازگزار در هنگام تجافی طبق نظر فقها می تواند سکوت کند یا ذکر تشهد یا هر ذکر دیگری بگوید.
در رکوع و سجده: به معنای بازکردن آرنج دست هاست که برای مردان مستحب است.