تبری

[ویکی اهل البیت] تبرّی. این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است
تبرّی اصطلاحی کلامی و از آموزه های اعتقادی و رفتاریِ دینی به ویژه نزد شیعیان و برخی فرقه های اسلامی به معنای دوری جستن از دشمنان خدا. تبرّی مصدر عربی بر وزن تفعّل و از ریشة بَرَءَ و اصل آن تَبَرُّؤ است، در زبان فارسی بیشتر به صورت تبرّا بکار می رود. تبرّی در لغت به معنای دوری کردن از چیزی که مجاورت با آن ناپسند است، بیزاری جستن و مانند اینها آمده است.
در فارسی نیز «تبرّی جستن» به معنای بیزاری و دوری جستن است.
اصطلاح و آموزة تبرّی ریشه در قرآن کریم دارد. در قرآن علاوه بر این که یک سوره با برائتِ خدا و پیامبرش از مشرکان آغاز شده و از این رو «برائت» نام گرفته است، در بیست سوره مادّة برائت و مشتقات آن سی بار آمده است. ، از آن جمله است: تبرّی جستنِ امامانِ ضلالت و گمراهی از پیروان خود در روز قیامت آرزوی پیروان ایشان برای بازگشت به دنیا برای تبرّی جستن از آن امامان ، تبرّی جستن ابراهیم از آزر و قومش که دشمن خدا بودند و از معبودهایشان ، تبرّی از شرک و همچنین اظهار برائت پیامبر اکرم از مخالفان خود و بری بودن مخالفان ایشان از آن حضرت
قرآن برائت و تبرّی را تقریباً به معنای لغوی بکار برده است و اصل مشترک در آن مفارقت کردن از دشمنان خدا و خروج از عهد و پیمان مشرکان و کفار و منقطع شدن و گسستن از پیروان باطل است.

[ویکی فقه] بیزاری جستن از دشمنان خدا را تبرّی گویند. از عنوان تبرّی به مناسبت در باب طهارت و صلات سخن رفته است.
تبرّی اصطلاحی کلامی در برابر تولّی از آموزه های اسلام بویژه نزد شیعۀ امامیّه است. تبرّی از ریشۀ «برء» است و در زبان فارسی بیشتر به صورت «تبرّا» به کار می رود.
تبرّی در قرآن و روایات
تبرّی ریشه در قرآن کریم دارد و «برائت» نام یک سورۀ قرآن است که با برائت خدا و پیامبرش از مشرکان آغاز می گردد.در روایات نیز بر اهمیّت مسئلۀ تبرّی، فراوان تأکید شده است. در حدیثی از پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله، تبرّی از مهم ترین و استوارترین رشته های ایمان ذکر شده است. و در روایتی از امام صادق علیه السّلام به وجوب برائت از مخالفان دین خدا و دوستان دشمنان خدا تصریح شده است. در روایتی دیگر از ایشان، حقیقت ایمان، تبرّی همراه با تولّی- که مفهوم متضاد و مخالف آن است- دانسته شده است.
دشمنان خدا
دشمنان خدا عبارتند از مشرکان، کافران و کسانی که منکر امامت و ولایت امامان معصوم علیهم السّلام هستند.
وجوب تبرّی
...

[ویکی شیعه] تبرّی، یا برائت به معنای دوری جستن از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین، اصطلاحی کلامی و از آموزه های اعتقادی و رفتاری دینی. اصل تبرّی در کنار تولّی، جایگاه ویژه و بار معنایی خاصی در مذهب شیعه دارد و یکی از آموزه های اساسی پیروان این مذهب به شمار می آید.
تبرّی مصدر عربی، بر وزن تفعّل و از ریشة بَرَءَ و اصل آن تَبَرُّؤ است، در زبان فارسی بیشتر به صورت تبرّا به کار می رود. تبرّی در لغت به معنای دوری کردن از چیزی که مجاورت با آن ناپسند است، بیزاری جستن، و مانند اینها آمده است. در فارسی، «تبرّی جستن » به معنای بیزاری و دوری جستن است.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است
تبرّی اصطلاحی کلامی و از آموزه های اعتقادی و رفتاریِ دینی به ویژه نزد شیعیان و برخی فرقه های اسلامی به معنای دوری جستن از دشمنان خدا. تبرّی مصدر عربی بر وزن تفعّل و از ریشة بَرَءَ و اصل آن تَبَرُّؤ است، در زبان فارسی بیشتر به صورت تبرّا بکار می رود. تبرّی در لغت به معنای دوری کردن از چیزی که مجاورت با آن ناپسند است، بیزاری جستن و مانند اینها آمده است.
در فارسی نیز «تبرّی جستن» به معنای بیزاری و دوری جستن است.
اصطلاح و آموزة تبرّی ریشه در قرآن کریم دارد. در قرآن علاوه بر این که یک سوره با برائتِ خدا و پیامبرش از مشرکان آغاز شده و از این رو «برائت» نام گرفته است، در بیست سوره مادّة برائت و مشتقات آن سی بار آمده است. ، از آن جمله است: تبرّی جستنِ امامانِ ضلالت و گمراهی از پیروان خود در روز قیامت آرزوی پیروان ایشان برای بازگشت به دنیا برای تبرّی جستن از آن امامان ، تبرّی جستن ابراهیم از آزر و قومش که دشمن خدا بودند و از معبودهایشان ، تبرّی از شرک و همچنین اظهار برائت پیامبر اکرم از مخالفان خود و بری بودن مخالفان ایشان از آن حضرت
قرآن برائت و تبرّی را تقریباً به معنای لغوی بکار برده است و اصل مشترک در آن مفارقت کردن از دشمنان خدا و خروج از عهد و پیمان مشرکان و کفار و منقطع شدن و گسستن از پیروان باطل است.
در احادیثی از پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم نیز بر اهمیت تبرّی تأکید شده و ایشان برائت را یکی از مهمترین و استوارترین رشته های ایمان ذکر کرده اند.
امام صادق علیه السلام نیز به وجوب برائت از مخالفان دین خدا و دوستانِ دشمنان خدا و دشمنانِ دوستان خدا تصریح کرده اند.

[ویکی فقه] تبری (قرآن). بیزاری جستن از دشمنان خدا را تبری گویند.
تبری دوری جستن از چیزی است که همنشینی با آن خوشایند و پسندیده نیست. تبری اصطلاحی کلامی در برابر تولی از آموزه های اسلام به ویژه نزد شیعه امامیه است. تبرّی از ریشۀ «برء» است و در زبان فارسی بیشتر به صورت «تبرّا» به کار می رود.
تبری در شیعه
یکی از فروع دین اسلام در مذهب شیعه به معنای بیزاری و دوری جستن و دشمنی کردن با دشمنان خدا و دشمنان اهل بیت است. در مذهب تشیع کسی نمی تواند شیعه باشد و به همراه محبت اهل بیت، محبت دشمنانشان را هم در دل داشته باشد. در احادیث و روایات شیعه امر بر بیزاری جستن و صلح نکردن با دشمنان اهل بیت واجب است، و چون از فروع دین است، زمان و مکان ندارد.