تبانیان

لغت نامه دهخدا

تبانیان. [ ت َب ْ با ] ( اِ ) ج ِ تبانی ، منسوب به تَبّان. رجوع به تَبّان شود. || ( اِخ ) سلسله ای از علما بروزگار سامانیان در غزنه وجز آن. و اول آنان ابوالعباس تبانی حنفی است و ابوصالح تبانی و ابوصادق تبانی و ابوبشر تبانی و ابوطاهرتبانی از این خاندان بوده اند: تبانیان را نام و ایام از امام ابوالعباس تبانی رضی اﷲ عنه برخیزد و وی جدخواجه امام بوصادق تبانی است ادام اﷲ سلامته که امروزعمری بسزا یافته است. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 194 ).

فرهنگ فارسی

جمع تبانی منسوب به تبان

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آلِ تَبّان، یا تَبّانیان، خاندان مشهوری از دانشمندان و فقیهان حنفی مذهبی و سیاست پیشه خراسان در سده های ۴ و ۵ق/۱۰ و ۱۱م به روزگار سامانیان و غزنویان بودند.
ظاهراً علت انتساب این دودمان به تَبّان، اشتغال یکی از نیاکان آنان به تَبّانی (کاه فروشی) بوده است.
سمعانی، الانساب، ج۳، ص۱۴.
بیشتر افراد این خاندان به فضل و پرهیزگاری معروف بوده اند. بیهقی نام چند تن از آنان را آورده است. ابن ابی الوفاء نیز فقهای حنفی آل تبان را یاد کرده است. در پاره ای از مآخذ دیگر نیز نکته های مختصری درباره برخی از اینان آمده است.
مشاهیر خاندان تَبّانیان
برخی از افراد مشهور خاندان تبانیان عبارتند از:
← ابوالعباس تبّانی
...

پیشنهاد کاربران

بپرس