تاریخچه تعویذ

[ویکی فقه] استفاده از تعاویذ از دیرباز در میان اقوام گوناگون رایج بوده است که اشیای مختلف چه به شکل خام و طبیعی و چه به شکل فرآورده در رماندن ارواح پلید، شیاطین و موجودات شریر و زیان کار کاربرد داشته و احتمالا استفاده از تعاویذ ملفوظ یا مکتوب نیز با سابقه ای اندکی کمتر، معمول و مرسوم بوده است.
در فرهنگ های نزدیک به فرهنگ عربی اسلامی (از جمله فرهنگ اسرائیلی و سپس مسیحی) از انواع تعاویذ استفاده می شده است. با وجود جهت گیری توحیدی راسخانه تورات و اسفارِ مقدس یهودی، در این متون به استفاده توده اسرائیلیان باستان از تعاویذ، اشاراتی شده است، که اینک نیز یهودیان بر اساس تفسیری تحت اللفظی از دو فقره اخیر، عباراتی از تورات را نوشته در جعبه های کوچکی قرار می دهند و بر پیشانی یا بازو می بندند.
تعویذ در فرهنگ ایرانی
نمونه های استفاده از تعاویذ در فرهنگ ایران پیش از اسلام به فراوانی اقسام دیگر اعمال جادوانه و به ویژه افسون ها نیست. اما تأثیر و سریان برخی آداب و رسوم فرهنگی و دینی ایرانی به ویژه جنبه های عامیانه دین زردشتی و نیز فرقه های گنوسی، در استفاده از تعاویذ در فرهنگ عربی اسلامی و ایران بعد از اسلام قابل انکار نیست. در سراسر ایران مردم از تعاویذ مختلفی استفاده می کنند.
← تعاویذ ایرانی
در فرهنگ اعراب جاهلی برای کارکردهای تعویذی و خنثی یا محدود کردن اثرِ سوء قوای خَفیه، روش های گوناگونی به کار می رفته است از جمله استفاده از «نفره» (رماننده)، سحر، رقیه، تمیمه و عزیمه. در یکی از روش های رماندن ارواح زیان کار، «تنجیس» (آلودن)، اشیایی چون استخوان های مردگان، دندان روباه و شیر یا مواد ناپاک دیگری را که موجبِ نفرت و بیزاری موجودات شریر می شد، بر اندام کودکان می آویختند و برای در امان ماندن از شر جنیان به ویژه در مسافرت ها گاه به بزرگ آن ها پناه می جستند. قرآن با اشاره ای این رسم را محکوم کرده است.
← رقیه
...