تاریخ آناتولی. این نوشتار به تاریخ سرزمینی می پردازد که نام امروزی آن، ترکیه است. ترکیه در جایگاه راهبردی و مهم، جای دارد که در طول تاریخ، تماشاگر رویدادهای بسیاری بوده و مردم و لشکرکشی های بسیاری را به خود دیده است.
ترکیه کنونی در دوران باستان، زیر فرمانروایی دولت شهرهای فراوانی مانند هیتی ها، لودیه و ایونیا جای داشت. در دوران مادها خاور ترکیه امروزی در سده شش پ. م. تا حدود رود هالیس ( قزل ایرماق کنونی ) تسخیر شد. در حدود سال ۵۵۰ پ. م، این دولت ها به دست کورش بزرگ هخامنشی ادغام شدند و لودیه و ایونیا زیر فرمانروایی هخامنشیان درآمد. پس از یورش اسکندر در سال ۳۳۳ پ. م. آسیای کوچک ( صغیر ) به دست سلوکیان افتاد، سپس رومیان جای آن ها را گرفتند.
سپس امپراتوری روم به دلیل گستردگی زیاد دچار سختی و مشکل شد، تا اینکه در سال ۳۹۵ میلادی امپراتور کنستانتین شهر بیزانتیوم ( تاریخ استانبول/اسلامبول ) را پایتخت خود گذاشت؛ این کار پیش زمینهٔ بخش شدن روم به دو بخش خاوری و باختری شد. از آن پس روم شرقی یا امپراتوری بیزانس، ترکیه کنونی را در دست گرفت.
در صده ( قرن ) ششم میلادی ژوستینیان یکی از امپراتوران بیزانس توانست بر گسترهٔ فرمانروایی خود بیفزاید و به نظر می رسید می خواست که روم باستان را دوباره بازسازی کند، اما جنگ های بیزانس با ساسانیان و سپس مسلمانان، آنان را ناتوان ساخت.
در سال ۴۶۳ هجری قمری، ترکان مسلمان سلجوقی به فرماندهی آلب ارسلان به جنگ با امپراتوری بیزانس شتافتند و در نبرد ملازگرد، سپاه امپراتور بیزانس، رومانوس دیوجانوس را شکست دادند. بدی ترتیب نیمه خاوری ترکیه بدست سلجوقیان افتاد و زمینه برای مسلمان شدن مردم آنجا و نفوذ زبان ترکی به آنجا فراهم شد؛ ولی نیمه باختری ترکیه در دست امپراتوری بیزانس به جای ماند.
پیروزی ترکمانان سلجوقی، پیامدهایی به همراه داشت، از جمله باعث گسترش اسلام در آسیای کوچک و بروز جنگ های دویست ساله صلیبی میان مسلمانان و مسیحیان و همچنین باعث گسترش زبان ترکی در آسیای کوچک شد.
دیگر اینکه کوچ خاندان های ترک مسلمان ( ترکمانان ) از خاور ایران به آسیای کوچک آغاز شد و این خاندان ها به آرامی دولت های کوچک محلی در آنجا تشکیل دادند که برای بقا و گسترش خود، به جنگ با یکدیگر می پرداختند. یکی از مشهورترین این قبایل، قبیله ترکمن «قایی» بود که در نزدیکی آنقره ( آنکارا ) سکونت داشتند. کلمه قایی به معنی برف و باران شدید می باشد. رهبر این خاندان به نام عثمان خان در سال ۶۷۸ هجری خورشیدی ( ۶۹۹قمری/۱۳۰۰میلادی ) حکومتی تأسیس کرد که به نام خودش عثمانی خوانده شد. از آن پس تا حدود ۱۵۰ سال بعد حکومت عثمانی بیشتر آناتولی را به تصرف درآورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفترکیه کنونی در دوران باستان، زیر فرمانروایی دولت شهرهای فراوانی مانند هیتی ها، لودیه و ایونیا جای داشت. در دوران مادها خاور ترکیه امروزی در سده شش پ. م. تا حدود رود هالیس ( قزل ایرماق کنونی ) تسخیر شد. در حدود سال ۵۵۰ پ. م، این دولت ها به دست کورش بزرگ هخامنشی ادغام شدند و لودیه و ایونیا زیر فرمانروایی هخامنشیان درآمد. پس از یورش اسکندر در سال ۳۳۳ پ. م. آسیای کوچک ( صغیر ) به دست سلوکیان افتاد، سپس رومیان جای آن ها را گرفتند.
سپس امپراتوری روم به دلیل گستردگی زیاد دچار سختی و مشکل شد، تا اینکه در سال ۳۹۵ میلادی امپراتور کنستانتین شهر بیزانتیوم ( تاریخ استانبول/اسلامبول ) را پایتخت خود گذاشت؛ این کار پیش زمینهٔ بخش شدن روم به دو بخش خاوری و باختری شد. از آن پس روم شرقی یا امپراتوری بیزانس، ترکیه کنونی را در دست گرفت.
در صده ( قرن ) ششم میلادی ژوستینیان یکی از امپراتوران بیزانس توانست بر گسترهٔ فرمانروایی خود بیفزاید و به نظر می رسید می خواست که روم باستان را دوباره بازسازی کند، اما جنگ های بیزانس با ساسانیان و سپس مسلمانان، آنان را ناتوان ساخت.
در سال ۴۶۳ هجری قمری، ترکان مسلمان سلجوقی به فرماندهی آلب ارسلان به جنگ با امپراتوری بیزانس شتافتند و در نبرد ملازگرد، سپاه امپراتور بیزانس، رومانوس دیوجانوس را شکست دادند. بدی ترتیب نیمه خاوری ترکیه بدست سلجوقیان افتاد و زمینه برای مسلمان شدن مردم آنجا و نفوذ زبان ترکی به آنجا فراهم شد؛ ولی نیمه باختری ترکیه در دست امپراتوری بیزانس به جای ماند.
پیروزی ترکمانان سلجوقی، پیامدهایی به همراه داشت، از جمله باعث گسترش اسلام در آسیای کوچک و بروز جنگ های دویست ساله صلیبی میان مسلمانان و مسیحیان و همچنین باعث گسترش زبان ترکی در آسیای کوچک شد.
دیگر اینکه کوچ خاندان های ترک مسلمان ( ترکمانان ) از خاور ایران به آسیای کوچک آغاز شد و این خاندان ها به آرامی دولت های کوچک محلی در آنجا تشکیل دادند که برای بقا و گسترش خود، به جنگ با یکدیگر می پرداختند. یکی از مشهورترین این قبایل، قبیله ترکمن «قایی» بود که در نزدیکی آنقره ( آنکارا ) سکونت داشتند. کلمه قایی به معنی برف و باران شدید می باشد. رهبر این خاندان به نام عثمان خان در سال ۶۷۸ هجری خورشیدی ( ۶۹۹قمری/۱۳۰۰میلادی ) حکومتی تأسیس کرد که به نام خودش عثمانی خوانده شد. از آن پس تا حدود ۱۵۰ سال بعد حکومت عثمانی بیشتر آناتولی را به تصرف درآورد.
wiki: تاریخ آناتولی