تاریخ اتلانتیک

تاریخ آتلانتیک. تاریخ آتلانتیک، تاریخ اقیانوس آتلانتیک یا تاریخ اقیانوس اطلس یک رشته تخصصی در تاریخ است که به مطالعه جهان اقیانوس اطلس[ En ۱] در عصر جدید اولیه می پردازد. «جهان آتلانتیک» با کشف سرزمین جدیدی توسط اروپایی ها ایجاد شد و تاریخ آتلانتیک مطالعه این جهان است. [ ۱] فرض بر این است که به دنبال افزایش تماس پایدار اروپا با دنیای جدید در قرن شانزدهم، قاره های آمریکا، اروپا و آفریقا یک سیستم منطقه ای یا حوزه مشترک اقتصادی و تبادل فرهنگی را که می تواند به عنوان یک واحد کلی مورد مطالعه قرار گیرد را تشکیل می دهند. [ ۲]
درون مایه اصلی تاریخ آتلانتیک تمرکز بر تعامل پیچیده بین اروپا ( به ویژه امپراتوری های استعماری بریتانیا، فرانسه، اسپانیا و پرتغال ) و مستعمرات آنها در قاره آمریکا می باشد. تاریخ آتلانتیک مجموعه طیف وسیعی از موضوعات جمعیتی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، حقوقی، نظامی، فکری و مذهبی را در بر می گیرد که با نگاهی به هر دو سوی اقیانوس اطلس به صورت مقایسه ای مورد بررسی قرار می گیرد. تحولات مذهبی در بریتانیا، آلمان و سیزده مستعمره نیز در تاریخ آتلانتیک اهمیت دارد و موضوعاتی چون مهاجرت، نژاد و برده داری نیز موضوعات مهمی هستند. [ ۳]
محققان تاریخ آتلانتیک معمولاً بر ارتباطات و مبادلات بین این مناطق و تمدن هایی بومی و جدید مهاجرت کرده به قاره آمریکا تمرکز دارند. این محققان استدلال می کنند که مرزهای موجود بین دولت های ملی که به طور سنتی محدودیت های تاریخ نگاری قدیمی را تعیین می کردند، نباید در مورد پدیده های فراملی مانند برده داری، استعمار، فعالیت های تبلیغی - مذهبی و گسترش محدوده اقتصادی اعمال شوند. تاریخ زیست محیطی و مطالعه جمعیت شناسی تاریخی نیز نقش مهمی در تاریخ آتلانتیک ایفا می کنند و بسیاری از سؤالات کلیدی در این زمینه حول تأثیرات زیست محیطی و همه گیرشناسی پدیده تاریخی مبادله کلمبی می چرخد.
رابرت روزول پالمر، مورخ آمریکایی انقلاب فرانسه، مفهوم تاریخ آتلانتیک را در دهه ۱۹۵۰ میلادی برای اولین بار در یک تاریخچه مقایسه ای گسترده از چگونگی تجربه کشورهای متعدد از «عصر انقلاب» در کتاب خود با نام عصر انقلاب دموکراتیک: تاریخ سیاسی اروپا و آمریکا ۱۷۶۰–۱۸۰۰[ En ۲] به کار برد. [ ۴] او در این اثر انقلاب های فرانسه و آمریکا را به عنوان الگوهای موفق در برابر انواع دیگر انقلاب ها مقایسه نکرد و در عوض، او درک وسیع تری از تغییراتی که توسط فرآیندهای انقلابی در سراسر تمدن غرب رهبری می شد را توسعه داد. اثر رابرت روزول پالمر به دنبال تأثیر از سی ال. آر. جیمز می باشد. جیمز در دهه ۱۹۳۰ میلادی تاریخ اروپا را با تاریخ کارائیب ارتباط داد. از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد، تاریخ آتلانتیک به عنوان جایگزینی فزاینده محبوب برای رشته قدیمی تر تاریخ امپراتوری ظهور کرده است، اگرچه می توان ادعا کرد که این رشته صرفاً اصلاح و جهت گیری مجدد در تاریخ نگاری سنتی است که به تعامل بین اروپایی های عصر جدید اولیه و مردم بومی جهان اطلس می پردازد. سازماندهی تاریخ اقیانوس اطلس به عنوان یک حوزه شناخته شده دانشگاهی تاریخ نگاری در دهه ۱۹۸۰ میلادی با انگیزه مورخانی آمریکایی چون برنارد بیلین[ En ۳] از دانشگاه هاروارد و جک پی. گرین[ En ۴] از دانشگاه جانز هاپکینز آغاز شد. ادغام و یکپارچگی ایجاد شده به کمک اتحادیه اروپا پس از جنگ جهانی دوم و اهمیت مداوم ناتو نقش غیرمستقیمی در تحریک افزایش علاقه به تاریخ آتلانتیک در سراسر دهه ۱۹۹۰ میلادی ایفا کرد. [ ۳]