بیماری الزایمر

بیماری آلزایمر. آلزایمر یک بیماری زوال عصبی است که معمولاً به کندی آغاز می شود و به تدریج رو به وخامت می رود. [ ۱] آلزایمر علت بروز ۶۰ تا ۷۰٪ موارد دمانس است. [ ۱] رایج ترین علامت ابتدایی این بیماری، اختلال در حافظه کوتاه مدت و مشکل در به یاد آوردن اتفاقات اخیر است. [ ۲] با پیشرفت بیماری آلزایمر، علائم آن می تواند شامل مشکلات زبانی، مشکل در آگاهی از موقعیت ( گم شدن ) ، نوسان خلقی، از دست دادن انگیزه، اهمال و بی توجهی نسبت به خود و مشکلات رفتاری باشد. [ ۱] [ ۲] این بیماری بسیاری از خصوصیات رفتاری و هیجانی افراد را نیز تحت تأثیر قرار داده و سبب بروز ناراحتی هایی از قبیل علائم افسردگی ( شامل فقدان احساس لذت، بی قراری، افسردگی، کاهش اشتها و وزن، عدم وجود تمرکز و احساس گناه ) ، علائم روانی ( شامل توهم، هذیان و سوءظن ) و نیز رفتارهایی مثل آشفتگی، سرگردانی، پرخاشگری و خشونت در این بیماران می شود. [ ۳] با وخیم شدن آلزایمر، بیمار معمولاً از خانواده و جامعه کناره گیری می کند. [ ۲] به تدریج فعالیت های بدنی از دست می رود که در نهایت منجر به مرگ می شود. [ ۴] هرچند سرعت پیشرفت آلزایمر می تواند متفاوت باشد اما امید به زندگی معمول پس از تشخیص بیماری، ۳ تا ۹ سال است. [ ۵] [ ۶]
علت بیماری آلزایمر چندان شناخته شده نیست. [ ۲] عوامل ریسک محیطی و ژنتیک مختلفی با ایجاد این بیماری مرتبط شده است. قوی ترین عامل ریسک ژنتیک این بیماری، ناشی از الل آپولیپوپروتئین ایی است. [ ۷] [ ۸] عوامل ریسک دیگر آلزایمر عبارتند از ترومای سر، افسردگی بالینی و فشار خون بالا. [ ۲] روند این بیماری ارتباط زیادی با تشکیل پلاک های آمیلوئیدی، توده های نوروفیبریلار و از بین رفتن ارتباطات عصبی در مغز دارد. [ ۴] تشخیص آلزایمر با بررسی سابقهٔ بیمار و انجام آزمون شناختی با استفاده از تصویربرداری پزشکی و آزمایش خون برای حذف سایر علل احتمالی انجام می شود. [ ۹] علائم اولیه آلزایمر اغلب با سالخوردگی طبیعی اشتباه گرفته می شود. [ ۲] برای تشخیص قطعی آلزایمر، آسیب شناسی بافت مغز لازم است اما این آزمایش تنها پس از مرگ بیمار می تواند انجام شود. [ ۴] تغذیهٔ خوب، فعالیت جسمی و مشارکت اجتماعی به طور کلی برای سالخوردگان مفیدند و ریسک بروز افت شناختی و بیماری آلزایمر را نیز کاهش می دهند. [ ۴] تا کنون دارو یا مکمّلی که ریسک این بیماری را کاهش بدهد پیدا نشده است. [ ۱۰]