بیع منابذه

[ویکی فقه] بیع مُنابَذَه نوعی داد و ستد عصر جاهلی است و از آن در باب تجارت سخن گفته شده است.
بیع منابذه بدین گونه بود که هر یک از فروشنده یا خریدار به دیگری می‏گفت: هرگاه من کالا را بر زمین انداختم یا تو آن را افکندی، بیع لازم می‏شود( عقد لازم)، یا آنکه می‏گفت: کالا را به طرف من بیند از یا من کالا را به سوی تو می‏اندازم تا بیع لازم گردد.
برخی گفته‏اند: انداختن کالا به سوی خریدار نشانه تعیین کالای فروخته شده بوده است نه لزوم بیع؛ بدین معنا که معامله در مرحله نخست بدون تعیین نوع کالا صورت می‏گرفت، مانند آنکه خریدار، پارچه را بدون تعیین نوع آن از بزاز می‏خرید، سپس فروشنده برای تعیین مبیع (کالای مورد معامله) پارچه‏ای را به طرف خریدار می‏انداخت.
حکم بیع منابذه
بیع منابذه به جهت غرری بودن آن( قاعده غرر)باطل و از جمله معاملاتی است که در روایت معروف نبوی از آن نهی شده است.