بکائین

[ویکی فقه] بَکّائین ، یا بکائون گریندگان ، گروهی از مسلمانان که به سبب گریستن بر ناتوانی خود از شرکت در غزوه تبوک ، به این لقب شهرت یافتند.
غزوه تبوک در ق / ۳۰م رخ داد و آن را به سبب مشکلات بزرگی که برای مسلمانان در تدارک و حرکت سپاه ، مانند نفاق منافقان ، تنگ دستی مردم و دشواریهای راه و گرمای هوا وجود داشت ، «غزوة العسرة»، و لشکر اسلام را «جیش العسرة» نیز خواندند. در این پیکار نیز تدارک مرکب و آلات جنگ برعهده خود جنگجویان بود. در آغاز این لشکرکشی تن از مسلمانان که نامشان در منابع به اختلاف آمده است ، به سبب تنگ دستی نتوانستند مرکب و سلاح بردارند و با پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) همراه شوند و بدین سبب ، سخت محزون شدند و گریستند. آن گاه برخی از صحابه ، آنان را مرکب و سلاح دادند و به جنگ بردند. گفته اند: آیه ۲ سوره توبه در حق این چند تن نازل شد.
نظر مبارک امام صادق
نیز مطابق روایتی از امام صادق (علیه السلام)، لقب بکائین بر تن ، یعنی حضرت آدم ، یعقوب ، یوسف ، فاطمه و امام زین العابدین (علیه السلام) که از خشیت پروردگار بسیار می گریستند، اطلاق شده است ..

[ویکی شیعه] بَکّائین ، یا بکائون (گریه کنندگان)، گروهی از مسلمانان -اصحاب پیامبر (ص)- که به سبب گریستن بر ناتوانی خود از شرکت در غزوه تبوک، به این لقب شهرت یافتند. همچنین بنابر روایاتی، لقب بکائین بر آدم ، یعقوب ، یوسف ، فاطمه (س) و امام زین العابدین (ع) که از خشیت پروردگار بسیار می گریستند، اطلاق شده است .
غزوه تبوک در سال ۹ق /۶۳۰م رخ داد و آن را به سبب مشکلات بزرگی که برای مسلمانان در تدارک و حرکت سپاه ، مانند نفاق منافقان ، تنگ دستی مردم و دشواری های راه و گرمای هوا وجود داشت ، غزوة العسرة، و لشکر اسلام را «جیش العسرة» نیز خواندند.

[ویکی حج] بَکّائین (گریه کنندگان): در اصطلاح به صحابه تهی دست مشتاق جهاد اطلاق می شود که توانایی مالی شرکت در غزوه تبوک را نداشتند و به خاطر مساعد نبودن اوضاع مسلمانان، پیامبر(ص) نیز توان تجهیز آنان برای شرکت در نبرد را نداشت؛ لذا از شرکت در نبرد تبوک محروم ماندند و گریستند.
گزارش های مختلفی درباره تعداد و اسامی آنان آمده است.
در منابع شیعی از برخی از پیامبران الهی به عنوان رأس البکائین یاد شده است.

[ویکی فقه] بکائین (قرآن). بکائین شماری از صحابه تهیدست و مشتاق جهاد در زمان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم بودند.
این واژه از «ب ـ ک ـ ی» به معنای گریستن با صدای بلند آمده است. بکائین صحابه تهیدستی بودند که در سال نهم هجرت ، هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم عازم « تبوک » بود نزد آن حضرت آمدند تا با دریافت زاد و توشه و مرکب ، امکان حضور در آن غزوه را بیابند؛ اما رسول خدا از تجهیز آنان عاجز ماند. آنان که از توفیق شرکت در جهاد ، محروم شده بودند، گریستند. در پی آن آیه ۹۲ توبه در شان ایشان نازل شد: «ولا عَلَی الَّذینَ اِذا ما اَتَوکَ لِتَحمِلَهُم قُلتَ لا اَجِدُ ما اَحمِلُکُم عَلَیهِ تَوَلَّوا واَعیُنُهُم تَفیضُ مِنَ الدَّمعِ حَزَنـًا اَلاّ یَجِدوا ما یُنفِقون و (ایرادی نیست) بر کسانی که چون نزد تو آمدند تا آنان را بر مرکبی سوار کنی، گفتی: مرکبی ندارم که شما را بر آن بنشانم، بازگشتند در حالی که چشمانشان از اندوه اشکبار بود، زیرا چیزی نداشتند که در راه خدا انفاق کنند (و با آن به میدان بروند)».
← نام های بکائین
اسباب النزول؛ اسد الغابة فی معرفة الصحابه؛ البحر المحیط فی التفسیر؛ التبیان فی تفسیر القرآن؛ تفسیر القمی؛ جامع البیان عن تاویل آی القرآن؛ الجامع لاحکام القرآن، قرطبی؛ جمهرة انساب العرب؛ الدرالمنثور فی التفسیر بالماثور؛ زادالمسیر فی علم التفسیر؛ سیر اعلام النبلاء؛ السیرة النبویه، ابن هشام؛ الطبقات الکبری؛ لغت نامه؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن؛ المغازی؛ مفردات الفاظ القرآن.