بوشنجی

[ویکی فقه] بوشَنْجی، شهرت سه تن از اهل فقه  ، حدیث ، ادب و تاریخ است.
عبدالرحمان بن محمد داودی بوشنجی، فقیه و محدّث خراسان در قرن پنجم.
وی در ربیع الاول ۳۷۴ در بوشنج به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل پرداخت.
بوشنجی برای نقل و استماع حدیث ، از ۳۹۹ تا ۴۰۵، به شهرهای مختلف سفر کرد و در سفری که به غزنه کرده بود، در شهر بُست با عرفای مشهوری چون ابوعلی دَقّاق و عبدالرحمان سُلَمی و امام فخر سنجری ملاقات کرد.
وی ادبیات را از ابوعلی فَنجکِردی (پنجکردی) و فقه را در مرو از ابوبکر قفّال و در نیشابور از ابوسهل صُعلوکی و در بغداد از ابوحامد اسفراینی و در بوشنج از ابوسعید یحیی بن منصور فقیه و دیگران آموخت و از احمدبن محمدبن صلب و عبدالواحدبن محمدبن مهدی و دیگران حدیث شنید.
ابوالقاسم زوزنی، ابن سوره و ابن الوقت از شاگردان او بوده اند و بخاری در صحیح خود از او روایت کرده است.
نسبت «داودی»، چنانچه سمعانی تصریح کرده، معرّف پیروی او از مذهب فقهی ظاهری است.
بوشنجی به زهد و تقوا موصوف بود و در اواخر عمر به زادگاه خود بازگشت و به تدریس و تألیف و افتا مشغول شد و مجلس نقل حدیث تشکیل داد.
بزرگِ مشایخ خراسان بود.
او در شوال ۴۶۷ درگذشت.
او بهره وافری از نظم و نثر داشت.
نمونه ای از اشعارش را صَفَدی ، ابن شاکر کُتُبی و سبکی نقل کرده اند.
ابوالفتح بوشنجی
ابوالفتح مختار بن عبدالحمید بوشنجی ، محدّث ، ادیب و مورّخ قرن ششم.
وی در بوشنج به دنیا آمد.
از جدّ مادری خود عبدالرحمان بن محمد داودی بوشنجی استماع حدیث کرده و به ابوسعد اجازه حدیث داده بود.
از تألیفات او وفیات الشّیوخ است که در آن تاریخ وفات علما و مشایخ را ذکر کرده است.
وی در ۱۵ رمضان ۵۳۶ در اِشکیذَبان، قریه ای بین بوشنج و هرات، درگذشت.
محمد بوشنجی
محمد بن ابراهیم بن سعید بوشنجی عبدی (۲۰۴ـ۲۹۱)، فقیه مالکی، محدّث، ادیب و لغوی.
او شیخ اهل حدیث زمان خود در نیشابور بود.
برای تحصیل علم به جاهای مختلف سفر کرد و با بزرگان ادب ملاقات و کتابهایی تألیف کرد.
ابوعبدالله بخاری، محمدبن اسحاق صاغائی، ابوبکر صَبغی بخاری از او روایت کرده اند.