به رسمیت شناختن دیپلماتیک

به رسمیت شناختن دیپلماتیک ( به انگلیسی: Diplomatic recognition ) ، در حقوق بین الملل یک رفتار سیاسی یا کنش یک جانبه با پی آمدهای قانونی درون مرزی و بین المللی یک دولت است که به موجب آن: اقدام یا وضعیت کشور یا حکومت دیگری؛ ( که ممکن است خود یک کشور به رسمیت شناخته شده باشد ) را در ادارهٔ آن، از دیدگاه خود، روا می داند. به رسمیت شناختن می تواند به صورت عملاً دوفاکتو یا دوژور قانونی که شناسایی کامل و بدون قید و شرط است انجام پذیرد. شناخت می تواند تنها اعلامیه ای توسط یک دولت در رابطه با اعلام به رسمیت شناختن باشد، یا با یک اقدام به رسمیت شناختی مانند ورود به یک معاهده با دولت های دیگر صورت گیرد. رأی یک کشور در سازمان ملل متحد در حمایت از عضویت یک کشورِ دیگر تأیید ضمنی آن کشور توسط کشور رای دهنده است، زیرا تنها کشورها می توانند عضو سازمان ملل متحد باشند.
عدم به رسمیت شناختن بخشی از کارهای ویژهٔ یک دولت به طور معمول رد به رسمیت شناختن خود آن دولت نیست. به عنوان مثال، رد بین المللی اشغال قلمرو خاصی توسطِ یک دولتِ به رسمیت شناخته شده به معنی عدم شناخت خود آن دولت نیست، و همین طور رد کردن تغییر دولت با استفاده از روش غیرقانونی.
به رسمیت شناختن دیپلماتیک باید از شناخت رسمی کشورها یا دولت ها متمایز باشد. [ ۱] این واقعیت که دولت ها روابط دیپلماتیک دوجانبه را حفظ نکنند به این معنا نیست که آنها یکدیگر را به رسمیت نمی شناسند. یک دولت به توافق نظر در مورد شناخت دو جانبه رسمی به هر کشور دیگر نیازی ندارد، و برخی از کشورها بر اساس یک سیاست کلی آن را به کلی انجام نمی دهند.
نوشتار اصلی: کشورهای به رسمیت شناخته نشده