بسمله در قران

[ویکی فقه] بسمله در قرآن. بسمله ، عبارتی کوتاه برای گفتن یا نوشتن «بِسمِ اللّه» یا «بِسمِ اللّهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» است.
بسمله مصدری است که از آیه «بِسمِ اللّهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» گرفته شده است و در صورت فعلی «بَسْمَلَ» برای کار کسی که آن را گفته یا نوشته باشد و به صورت اسم فاعلی «مُبَسْمِل» برای گوینده آن به کار می رود، افزون بر این واژه بسمله در جایگاه نامی برای آیه «بِسمِ اللهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» نیز می نشیند؛ مانند: «البسملة آیة من الکتاب و الفاتحة».
واژه نوپدید
به نقل برخی واژه پژوهان، بسمله از واژه های عربی نوپدید است که از عرب فصیح شنیده نشده؛ اما ابن سکیت و مطرزی با نقل شواهدی از شعرای عرب، فصاحت و عربی اصیل بودن آن را ثابت کرده اند. به هر حال استفاده از این گونه کلمات در زبان عربی شایع است که از جمله می توان به «حَمْدَ لَه» برای «اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العلَمین» و « حَوْقَلَه » برای «لا حول و لا قوة إلاّ باللّه» اشاره کرد.
کاربرد واژه بسمله
کاربرد واژه بسمله نزد مفسران و غیر آنان رایج است؛ اما در میان روایتهای شیعه و سنی تنها شهید ثانی در تفسیر آیه بسمله روایتی را به صورت «لا تترک البسملة...» نقل کرده است که درباره آن نیز این گمان وجود دارد که روایت «لاتدع بسم الله الرحمن الرحیم...» در عبارت شهید ثانی تغییر لفظ یافته باشد. از آیه «بِسمِ اللهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» یا «بسم الله» به صورت مختصر با واژه «تسمیه» نیز یاد می شود. این واژه در مباحث فقهی، به ویژه بحث وجوب ذکر نام خدا در ذبح ، کاربرد بیشتری دارد.
آغازگر سوره ها
...