بزرگ علی بن حسن علی مارهروی

[ویکی فقه] بزرگ علی مارهْرَوی، از قاضیان و مبلّغانِ اسلام و مدرسان حنفی شبه قاره در قرن سیزدهم است.
پدرش حسن علی مارهروی از اخلاف خواجه حسن افغان ملتانی (متوفی ۶۹۰) بود.
بزرگ علی در مارهَره (هندشمالی) متولد شد.
تحصیلات مقدّماتی را در همان جا گذراند و سپس در لکهنو و کلکته و دهلی نزد استادانی، چون مولوی رستم علی (متوفی ۱۲۴۱)، مولانا حیدرعلی تَوْنکی (متوفی ۱۲۷۲)، شاه عبدالعزیز دهلوی (متوفی ۱۲۳۹)، و شاه رفیع الدین دهلوی (متوفی ۱۲۳۳) فقه و حدیث و ریاضی خواند.
مدتی در کلکته و اکبرآباد (آگرة کنونی) به تدریس اشتغال داشت.
بعدها در علیگره به شغل قضا پرداخت و، در همان حال، به تدریس در مدرسه نواب ثابت خان (متوفی ۱۱۴۳) نیز ادامه داد.
بزرگ علی، پس از چندی، از سمت قضا استعفا کرد و به درخواست نوّاب وزیرالدوله، والی ایالت تَوْنْک (۱۲۵۰ـ۱۲۸۱)، شغل قاضی القضاتی آن ایالت را برعهده گرفت و تا پایان عمر بدان پرداخت تا در ۱۱ شوال ۱۲۶۲ درگذشت و در یکی از شهرهای تونک به نام سرونج به خاک سپرده شد.
شاگردان
از میان شاگردان برجسته او مولوی عبدالجلیل (متوفی ۱۲۷۳)، مفتی عنایت احمد (متوفی ۱۲۷۹) و مفتی محمد لطف اللّه (متوفی ۱۳۳۴) را می توان نام برد.
آثار
فعالیتهای بزرگ علی در ردّ مسیحیت یاد کردنی است.
وی در این باب سه رساله فارسی به نام العجالة النافعة، اثبات الحق و بشارات فارقلیط تألیف کرد.
از تألیفات دیگر او، دیوان فارسی، با تخلص «شوق»، و رسالة شرح معما در دست است.
از او کتابخانه ای با گنجینه گرانبها به یادگار مانده و این گنجینه اکنون به دانشگاه اسلامی علیگره منتقل شده است.